Corona στο κεφάλι μας

Ειλικρινά δεν ήθελα η επιστροφή μου στον γραπτό λόγο να γινόταν με αφορμή μια... πανδημία, να όμως που το ζούμε και αυτό. Πλέον δεν υπάρχει στιγμή στην καθημερινότητά μας που να μην συζητάμε ή να ακούμε ή να σκεφτόμαστε τον Covid-19 ιό, με την εκλαϊκευμένη ονομασία "κορωνοϊό", και ας είναι λανθασμένη η ονομασία αυτή καθώς ένας κορωνοϊός μπορεί να είναι οτιδήποτε ξεκινώντας από την απλή γρίπη μέχρι και την πανδημία που ζούμε αυτή τη στιγμή. Στην αρχή της εξάπλωσης αυτού του ιού, η πλειοψηφία όλων μας εκ των πραγμάτων εξέλαβε τις αρχικές εξελίξεις ελαφρά την καρδία. Αν πιστεύω πως ήταν η σωστή αντίδραση; Και ναι, και όχι. Αλλά θα προσπαθήσω να αναλύσω τις δύο πλευρές στην συνέχεια. Η ουσία είναι πάντως πως πολύ γρήγορα πήγαμε από το ένα άκρο στο άλλο. Πολλοί τομείς του δημόσιου τομέα έχουν νεκρώσει, κυρίως τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, όπως επίσης έχει παυθεί προσωρινά η λειτουργία χώρων και επιχειρήσεων στις οποίες μεγάλες μάζες ανθρώπων βρίσκονται, όπως κινηματογράφοι, γυμναστήρια, κέντρα διασκέδασης, κλπ. Είναι η σωστή αντίδραση εκ μέρους της πολιτείας; Σαφώς, όμως εκτιμώ ότι τα αντανακλαστικά δεν ήταν αρκετά γρήγορα, again, θα επιχειρηματολογήσω επί αυτού προχωρώντας. Να πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.



Τα πρώτα κρούσματα του Covid-19 καταγράφηκαν στην περιοχή Γιουχάν στην Κίνα, και σύμφωνα με τα ως τώρα στοιχεία η αρχική εξάπλωση του ιού προήλθε από επαφή με ζώα. Προσοχή εδώ. ΔΕΝ πέρασε ο ιός στον άνθρωπο επειδή οι Κινέζοι καταναλώνουν... νυχτεριδόσουπα, αυτή η θεωρία έχει καταρριφθεί επισήμως. Καθ' ότι προέρχονται από την ίδια ρίζα, μπορούμε να πούμε πως ο Covid-19 έχει την ίδια συμπεριφορά με τον ιό που είχε φέρει την έξαρση του SARS πριν από περίπου 18-16 χρόνια πριν. με περίπου 8500 επιβεβαιωμένες περιπτώσεις ασθένειας και 750-760 νεκρούς στο διάστημα 2002-2004. Κάποιος θα μπορούσε να πει πως "ΟΚ, αφού αυτές οι δύο περιπτώσεις έχουν την ίδια αφετηρία, τότε θα είναι σχετικά απλό να παραχθεί και το απαραίτητο φάρμακο". Δυστυχώς όμως, όχι. Ο Covid-19 είναι ένας εντελώς νέος ιός που πρώτη φορά παρουσιάζεται σε άνθρωπο, και γι' αυτόν τον λόγο η παραγωγή του κατάλληλου αντιδότου θα καθυστερήσει αισθητά. Σημαντικό ρόλο για την αρχική εξάπλωση του ιού έπαιξε και η κυβέρνηση της Κίνας, καθώς πέτυχε στο να σιγάσει τις φωνές που έκρουσαν από νωρίς τον κώδωνα του κινδύνου. Βέβαια, όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι οι ίδιοι έδρασαν με πολύ επιθετικό τρόπο όπως γνωρίζουμε με την ανέγερση εξειδικευμένων νοσοκομείων σε χρόνο ρεκόρ και την απόλυτη εφαρμογή καραντίνας σε μεγάλες μάζες ανθρώπων. Ευτυχώς αυτές οι ενέργειες βοήθησαν καθώς παρατηρείται μείωση των νέων κρουσμάτων στην χώρα, αν και όλοι θα συμφωνούσαμε πως τα πράγματα θα είχαν πάρει μια εντελώς διαφορετική τροπή αν τα αντανακλαστικά ήταν τα απαιτούμενα.



Στην χώρα μας πάλι, στο αρχικό στάδιο δεν δώσαμε πολύ σημασία. Memes με τον Τάκη Κορωναίο γέμισαν τα social media, όμως ειδικά με την ακύρωση των καρναβαλικών εκδηλώσεων πανελληνίως, παρατηρήθηκε η απόλυτη αγνόηση των κινδύνων που υπήρχαν, με τον κόσμο να βγαίνει στους δρόμους χορεύοντας στους ρυθμούς του συνθήματος "εεε, οοο, στα αρχίδια μας τον γράφουμε τον κορωνοϊό". Διάολε, ακόμα και εγώ πριν ενημερωθώ καταλλήλως για την σοβαρότητα της κατάστασης, είχα ποστάρει αυτή την εικόνα στο Facebook, περνώντας το vibe ότι "υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα που τρέχουν στον κόσμο, μην δίνετε σημασία στον κορωνοϊό". Εννοείται πως μετανιώνω γι' αυτόν τον τρόπο σκέψης. Από τότε όμως πολύ νερό κύλισε στο αυλάκι και φτάσαμε στο άλλο άκρο. Προφανώς για κανέναν λόγο η κοινωνία μας δεν φημίζεται για την ψυχραιμία της, άμεσα επηρεαζόμενη και από τα ΜΜΕ, αλλά κάποια συμβάντα που λαμβάνουν χώρα είναι τουλάχιστον τραγικά. Έλλειψη, όχι μόνο σε μάσκες και αντισηπτικά, αλλά και σε είδη πρώτης ανάγκης όπως τρόφιμα και είδη υγιεινής, με τους κατέχοντες να αισχροκερδούν απροκάλυπτα, και ανθρώπους όπως ο Σπυρίδων-Άδωνις να δηλώνει υπέρ αυτής της αισχροκέρδειας για κάποιον λόγο. Φυσικά τα ΜΜΕ βρήκαν την κότα με τα χρυσά αυγά τρομοκρατώντας τον κόσμο σε απαράδεκτα μεγέθη κατόπιν συνεννόησης με τους εντολοδόχους τους από  την κυβέρνηση, η οποία δυστυχώς, φαίνεται να βρίσκει ευκαιρία εν μέσω αυτής της παράνοιας να περάσει περαιτέρω μέτρα υπέρ των λίγων και κατά των πολλών για άλλη μια φορά. Σε γενικές γραμμές, βλέποντας τον τρόμο που διεισδύει ολοένα και περισσότερο στην κοινωνία μας, θα έλεγε κανείς ότι ευτυχώς που δεν υπάρχει πλέον η εταιρεία που έφτιαχνε τα ζυμαρικά Korona, γιατί θα έπεφτε στα τάρταρα εξ' αιτίας του κόσμου που θα πίστευε οπωσδήποτε ότι μπορεί να κολλούσες τον Covid-19 αν έτρωγες από αυτό το προϊόν (εξ' ου και η αρχική εικόνα στο κείμενο).



Φτάνοντας όμως στο πραγματικά ουσιώδες μέρος του κειμένου αυτού, είναι κάποια πράγματα που οφείλουμε να κάνουμε όλοι μας ως μονάδες, που θα βοηθήσουν όμως, παραπάνω απ' όσο νομίζουμε το σύνολο της κοινωνίας. Η πολιτεία καλώς αντέδρασε, έστω και καθυστερημένα και ανερπαρκώς βέβαια (διότι θα πληγούν σημαντικά οι επιχειρήσεις που θα μείνουν κλειστές και πρέπει να υπάρξουν οικονομικά αντίμετρα κατ' εμέ), το σημαντικότερο όμως είναι τι κάνουμε εμείς. Και μιλάω για θέματα υγιεινής:

• Πολύ συχνό και σχολαστικό πλύσιμο των χεριών
• Αποφυγή επαφής με τα χέρια με το πρόσωπό μας
• Σε περίπτωση φτερνίσματος απαραίτητη η χρήση χαρτομάντηλου το οποίο πρέπει να πετάγεται αμέσως μετά

Όπως επίσης πράγματι πρέπει να αποφευχθεί και η επαφή με τους συνανθρώπους μας. Όχι ακόμα σε ακραίο βαθμό, εφόσον τηρούνται όλα τα επίπεδα σωστής υγιεινής, αλλά μέρη που υπάρχει πολύς κόσμος καλό θα ήταν να αποφεύγονται, από κλαμπ μέχρι εκκλησίες. Και δεν χρειάζεστε εμένα να σας τα πω όλα αυτά, υπάρχουν τα αρμόδια όργανα που μπορούν να κάνουν την σωστή ενημέρωση, θεωρώ όμως ότι το να αποφύγεις αυτά τα μέρη προσωρινά, είναι σημάδι κοινής λογικής.



Κλείνοντας, εύχομαι πράγματι να βελτιωθεί η κατάσταση όσο το δυνατόν γρηγορότερα, αν και με όλα τα στοιχεία ακόμα βρισκόμαστε σε ανοδική πορεία κρουσμάτων (και θανάτων κατά συνέπεια, που έχει φτάσει ο αριθμός γύρω στους 5000 αυτή τη στιγμή). Θέλω να ελπίζω ότι η ατομική συνέπεια σε συνδυασμό με γρήγορες και αποτελεσματικές αντιδράσεις από μέρους πολιτείας θα κατευνάσουν την εξάπλωση του ιού, και να κερδηθεί όσος χρόνος μπορεί να κερδηθεί μέχρι να αναπτυχθεί το κατάλληλο εμβόλιο. Το σημαντικότερο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να πράττουμε οτιδήποτε ψύχραιμα. Δεν είναι για απλή πλακίτσα η κατάσταση, αλλά δεν είναι και για να πάθουμε παραφροσύνη, και αυτό θέλω να κρατήσετε κυρίως από το νόημα όλου του κειμένου.



Τα links που παραθέτω από κάτω αναλύουν πολύ πιο αποτελεσματικά την ιστορία της εξάπλωσης, τις προβλέψεις για την συνέχεια, όπως επίσης και ποιά είναι τα συμπτώματα και τι συμπεριφορά πρέπει να έχουμε για την πρόληψη, αλλά και την όποια αναχαίτιση της ασθένειας:

•  https://eody.gov.gr/neos-koronaios-covid-19/
• https://www.uoa.gr/anakoinoseis_kai_ekdiloseis/proboli_anakoinosis/koronoios_covid_19_erotimata_kai_apantiseis-1/?fbclid=IwAR3WYT0MKIX5z7unvsyR5E_m4i-9tsxWwLyMvc0QqPYadvJL5IirEvaLy1k
• https://medium.com/@xristos.amc/%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B8%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CF%89%CF%81%CE%B1-baf841655a8f
• https://www.youtube.com/watch?v=c09m5f7Gnic 
• https://www.youtube.com/watch?v=Kas0tIxDvrg

Η ιστορία ξαναγράφεται

Όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στον Ελληνικό αθλητισμό, και δη στο μπάσκετ (καθώς τα του ποδοσφαίρου έχουν γίνει τόσο μπάχαλο που αρνούμαι να ξοδέψω φαιά ουσία πλέον) γνωρίζουν την κόντρα ανάμεσα στον Τζόρντι Μπερτομέου (CEO της Ευρωλίγκας) και στον Παναθηναϊκό, και κυριότερα με τον μεγαλομέτοχο της ομάδας, τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Αυτή η κόντρα ολοένα και τραβιέται στα άκρα, ξεφεύγοντας πλήρως από τα αθλητικά πλαίσια, υπονομεύοντας ταυτοχρόνως την νοημοσύνη και τα ψυχολογικά όρια του φίλαθλου κοινού. Το γυαλί λοιπόν όχι μόνο δεν έχει σπάσει, αλλά έχει γίνει θρύψαλα και το διαζύγιο φαίνεται ως η μόνη βιώσιμη λύση. Σε αντίθεση με τα περισσότερα διαζύγια όμως, αυτό δεν είναι κοινοί συναινέσει, συνεπώς η μια πλευρά θα βγεί κερδισμένη και η άλλη ταπεινωμένη. Και αν σας φαίνονται ενδεχομένως βαριοί αυτοί οι χαρακτηρισμοί, πιστέψτε με, είμαι πολύ μετριόφρων στις εκφράσεις μου, καθ' ότι οι κινήσεις που γίνονται εκ μέρους της διοργανώτριας αρχής είναι πρωτοφανώς εκδικητικές.

Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που σε ένα άθλημα η διοργανώτρια αρχή τάσσεται εμφανώς εχθρικά ως προς τους πρωταγωνιστές της διοργάνωσης στην οποία συμμετέχουν. Όσοι με γνωρίζετε, ασφαλώς ξέρετε την αγάπη που έχω προς το άθλημα των darts, όχι μόνο σαν θεατής, αλλά και σαν παίκτης (ο Θεός να με κάνει). Και έχοντας την γνωστή λόξα για την ιστορία του κάθε αθλήματος, αν παρατηρήσει κάποιος την ιστορία των darts θα παρατηρήσει έναν κοσμογονικό διαχωρισμό που έλαβε χώρα το 1992, με έναν ξεκάθαρο νικητή και έναν ξεκάθαρο ηττημένο. Στα δικά μου μάτια, ότι συνέβη στα βελάκια τότε, συμβαίνει και αυτή τη στιγμή στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, οπότε θα αποτολμήσω να κάνω και μία πρόβλεψη για το τελικό αποτέλεσμα, αλλά αυτά στο τέλος. Προς το παρόν, ας κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν...

Οι ρίζες των darts βρίσκονται στην μεσαιωνική Βρετανία, και το κοινό εκεί από την πρώτη στιγμή λάτρεψε αυτό το παιχνίδι, όμως μέχρι την δεκαετία του '70, δεν θεωρούνταν τόσο σαν ένα αναγνωρισμένο άθλημα, όσο ένα χόμπι συνυφασμένο με τις Βρετανικές pub. Το 1972 τα βελάκια εμφανίζονται τηλεοπτικά για πρώτη φορά σε εθνικό επίπεδο καθώς το ITV παίρνει την απόφαση να καλύψει το μόνο εθνικό τουρνουά που διεξάγεται από το 1927, το News of the World, καθώς εμπνευστής αυτού του τουρνουά ήταν η ομώνυμη εφημερίδα, και να δημιουργήσει ένα νέο πρόγραμμα το Indoor League, στο οποίο εμφανίζονται τα παιχνίδια που προέρχονται από τις pub, όπως το μπιλιάρδο, το ποδοσφαιράκι και το μπρα ντε φερ, και ανάμεσα σε αυτά τα παιχνίδια βρίσκουμε και τα βελάκια. Και τα δύο προγράμματα προκαλούν πρωτοφανές ντελίριο στους Βρετανούς τηλεθεατές, καθώς εκατομμύρια από αυτούς συντονίζουν τις τηλεοράσεις τους προκειμένου να παρακολουθήσουν darts. Ένας από αυτούς τους θεατές ήταν και ο Olly Croft, ένας πλακετάς από το Λονδίνο. Ο Croft διαπίστωσε ότι μπορεί να οργανώσει σε εθνικό επίπεδο τα darts, και έτσι στις 7 Ιανουαρίου του 1973, μαζί με τη γυναίκα του και μια ομάδα ατόμων στο σπίτι του στο Muswell Hill ίδρυσαν την BDO (British Darts Organisation), και χάρη στην δουλειά του, οι σπόνσορες και τα τηλεοπτικά δίκτυα στήθηκαν στην ουρά προκειμένου να συμμετάσχουν στο παιχνίδι που πλέον θεωρείται ως ένα κανονικό άθλημα με τους πρώτους παίκτες που έγιναν επαγγελματίες. Το 1978 είναι μια χρονιά σταθμός, καθώς το BBC παραγγέλνει στην BDO να διοργανώσει το πρώτο της Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το οποίο και θα μεταδώσει, και έτσι λοιπόν, σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα τα darts μετατρέπονται σε ένα άθλημα με πολλά χρήματα και πολλή δημοφιλία, που αγγίζει τα όρια αυτής του ποδοσφαίρου.

Με παίκτες-προσωπικότητες και σύμβολα όπως ο Eric Bristow, ο John Lowe, o Alan Evans, ο Jocky Wilson, ο Leighton Rees και ο Bobby George και άλλους, το πρώτο μισό της δεκαετίας του '80 τα βελάκια αποτελούν χρυσοφόρο πηγή. Τα τηλεοπτικά τουρνουά ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και υπήρχε η εντύπωση ότι τέλος δεν θα υπήρχε σε αυτή την ανοδική πορεία, παρά τα όποια παράπονα που είχαν σποραδικά οι παίκτες. Η πραγματικότητα όμως δεν ήταν έτσι. Οι παίκτες είχαν την δυνατότητα να καπνίζουν και να πίνουν αλκοόλ κατά την διάρκεια των παιχνιδιών τους ζωντανά στην τηλεόραση, μια εικόνα που δεν ταίριαζε στο όραμα της Θατσερικής Βρετανίας. Σιγά-σιγά, οι σπόνσορες αποχωρούν, τα τηλεοπτικά συμβόλαια ακυρώνονται και πλέον οι παίκτες που είχαν γίνει ήδη επαγγελματίες άρχισαν να αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης. Χαρακτηριστικοί είναι οι αριθμοί των τηλεοπτικών τουρνουά που μειώθηκαν από 33 το 1983, σε μόλις ένα το 1988, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Οι παίκτες άρχισαν να θέτουν ερωτήματα στην διοργανώτρια αρχή. Γιατί έχαναν χρήματα όταν έπαιζαν για τις χώρες τους; Γιατί δεν είχαν λόγο στην διαχείριση του αθλήματος; Γιατί δεν τους επιτρέπονταν να εμφανίζονται οι προσωπικοί τους σπόνσορες; Αυτές οι απορίες υπήρχαν ήδη από τη χρυσή εποχή των darts, όμως με τα οικονομικά τους προβλήματα να διογκώνονται, μοιραία οι φωνές των παικτών άρχισαν να δυναμώνουν. Αισθάνονταν πως η BDO δεν έπραττε τα δέοντα έτσι ώστε να εξασφαλίσει περισσότερα τηλεοπτικά συμβόλαια και νέους χορηγούς.

Και φτάνουμε στο 1992. Με τα βελάκια να έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από τον τηλεοπτικό χάρτη, και τους παίκτες να φυτοζωούν, οι παίκτες που βρίσκονται στις πρώτες 16 θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης, όλοι οι Παγκόσμιοι πρωταθλητές από το 1978 και έπειτα δημιουργούν την δική τους οργάνωση, την WDC (World Darts Council). Προσκαλούν τον Olly Croft σε αρκετές πολύωρες συναντήσεις και στην τελευταία από αυτή του θέτουν μόλις τρία ερωτήματα:
"-Μπορείς να μας εξασφαλίσεις περισσότερα τουρνουά τον χρόνο;
-Όχι.
-Θα σε πείραζε να διοργανώναμε τα δικά μας τουρνουά;
-Ναι.
-Μάλιστα. Σε αυτή την περίπτωση, αν προχωρούσαμε με τα δικά μας τουρνουά, τι θα συνέβαινε;
-Θα σας αποκλείσουμε."

Ο Olly Croft

Και εκείνο το σημείο ήταν που η ρήξη των δύο οργανώσεων ήταν αναπόφευκτη. Όμως για τον Olly Croft, δεν θα άφηνε την κατάσταση έτσι. "Δεν τους χρωστάω ούτε μια μέντα", είπε, και ανέλαβε δράση. Τον Απρίλη του 1993, στην ετήσια συνάντηση της BDO, ο Croft πρότεινε και πέρασε παμψηφεί τον αποκλεισμό όλων των παικτών της WDC στα τουρνουά της BDO, από εθνικό μέχρι και το επαρχιακό επίπεδο, όπως επίσης και τον άμεσο αποκλεισμό όσων παικτών έπαιζαν μαζί με τους παίκτες της WDC σε επιδείξεις, ενώ τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς ο αποκλεισμός επεκτάθηκε και σε παγκόσμιο επίπεδο. Φυσικά οι παίκτες και οι παράγοντες της WDC ένιωσαν προδομένοι από την συμπεριφορά και τις πράξεις του Croft, και πήραν την απόφαση να πάνε την BDO στα δικαστήρια, και μάλιστα στα ανώτατα δικαστήρια, σε μια υπόθεση η οποία κράτησε χρόνια, εν μέσω απειλών και εκβιασμών της BDO, η οποία έταξε στον Chris Johns και στον φιναλίστ του Παγκοσμίου του 1992 Mike Gregory διάφορα προνόμια και τους έπεισε να γυρίσουν πίσω στην BDO. Όμως οι υπόλοιποι 14 παίκτες έμειναν ενωμένοι, παρά τις συνεχόμενες απειλές εκ μέρους της BDO. Ο Rod Harrington εξηγεί:
"Από τους 14 αρχικούς παίκτες ήμουν ο τελευταίος που υπέγραψα στην WDC διότι οι παράγοντες της BDO με απειλούσαν ότι αν προσχωρούσα στην WDC δεν θα ξαναέριχνα ούτε ένα βελάκι σε όλον τον κόσμο. Δεν γούσταρα αυτές τις απειλές και υπέγραψα επί τόπου. Έλαβα μέρος σε όλες τις δικαστικές συνεδριάσεις σαν εκπρόσωπος των παικτών, και θυμάμαι ότι οι δικηγόροι της BDO έλεγαν "καταλαβαίνετε ότι αν χάσετε αυτή την υπόθεση, θα πιέσουμε να σας πάρουμε και την τελευταία δεκάρα για βλάβες εναντίον σας. Και θα πρέπει τότε να βρείτε τα χρήματα για τα οποία θα σας μηνύσουμε από όλους τους υπολοίπους. Πιστεύετε ότι οι άλλοι παίκτες θα σας υποστηρίξουν τότε;" Με απείλησε ευθέως με αυτόν τον τρόπο και αφού πήγα να τον βαρέσω, άνοιξα την πόρτα και έφυγα. Ήταν αρκετά βασανιστικό." O, εδώ και μερικές μέρες, συγχωρεμένος Eric Bristow έλεγε:
"Χωρίς πλάκα, ο Olly και η Lorna (σ.σ. η σύζυγος του Croft) ήταν σαν δεύτεροι γονείς μου και έπρεπε να προχωρήσω απέναντί τους. Αλλά αυτό ήταν για το καλό των darts. Τα βελάκια ήταν πιο σημαντικά για μένα από τον οποιοδήποτε". Κατά τη διάρκεια της εκδίκασης ο Croft απέφευγε να κοιτάξει τον Bristow στα μάτια...

Το πρόγραμμα του πρώτου τουρνουά της WDC από το 1992

Η υπόθεση κράτησε μέχρι και το 1997, όπου οι δύο πλευρές ήρθαν σε συμφωνία. Η BDO αναίρεσε τους αποκλεισμούς από τους παίκτες και η WDC έπρεπε να βγάλει τη λέξη "World" από την ονομασία της, και μετατράπηκε σε PDC (Professional Darts Corporation). Μέχρι και τότε οι δύο αρχές ήταν σε άμεση κόντρα, για το ποιά θα οργάνωνε τα καλύτερα τουρνουά και θα προσέλκυε τους καλύτερους παίκτες. Το κόστος για την PDC ήταν μεγαλύτερο καθώς δεν υπήρχε κάποιος άνθρωπος που θα βοηθούσε τα οικονομικά, χρήματα έμπαιναν από τους παίκτες και τους μάνατζερ μέχρι τότε. Όμως ο ερχομός του πασίγνωστου promoter στο σνούκερ και στο μποξ Barry Hearn άλλαξε άρδην τις ισορροπίες. Λέγεται ότι με την πρώτη φορά που ο Hearn παρευρέθηκε στο Παγκόσμιο του 1997, παρατηρώντας τα τεκταινόμενα είπε "εδώ μυρίζομαι χρήμα". Και όντως έτσι έγινε, αφού κληρονόμησε τον θώκο του Προέδρου της PDC, τα τουρνουά της έχουν ξεφύγει ακόμα και από την πιο οργιώδη όνειρα των εμπλεκομένων. Ο ίδιος ο Hearn υποστηρίζει πως "όταν αρχίζεις να εκμεταλλεύεσαι ένα άθλημα σωστά, η πρώτη σου έγνοια είναι για τους παίκτες. Πρώτον πρέπει να τους δίνεται η δυνατότητα και δεύτερον πρέπει να έχουν αρκετά χρήματα στις τσέπες τους για να δικαιολογήσουν αυτό που θέλουμε, δηλαδή ένα άθλημα παγκοσμίου επιπέδου". Και το αποτέλεσμα είναι ως εξής. Η PDC έχει καθ' ομολογίαν τους καλύτερους παίκτες, τα μεγαλύτερα χρηματικά τρόπαια, τα καλύτερα τουρνουά στα οποία μαζεύονται χιλιάδες κόσμου (και αν δεν με πιστεύετε δείτε αυτό), ενώ παρά το γεγονός ότι η BDO συνεχίζει να υφίσταται, τα τουρνουά της έχουν ελάχιστη ανταπόκριση, οι παίκτες είναι ημιεπαγγελματίες με άσχημες εμφανίσεις, και τα καλύτερα ταλέντα που είχε φεύγουν σωρηδόν κάθε χρόνο για την PDC, και προσωπική μου άποψη είναι πως τα ψωμιά της είναι μετρημένα.

Που θέλω να καταλήξω με αυτή την ιστορική αναδρομή και που είναι ο παραλληλισμός μεταξύ Παναθηναϊκού/Γιαννακόπουλου και Ευρολίγκας/Μπερτομέου; Νομίζω ότι είναι εμφανής. Και στις δύο περιπτώσεις υπήρξε μια χρυσή εποχή για τα αναφερθέντα αθλήματα, και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν εμφανή προβλήματα, και στις δύο περιπτώσεις διατυπώθηκαν εύλογα ερωτήματα, και στις δύο περιπτώσεις η καθεστηκυία τάξη τα έβαλε με τους παίκτες και τις ομάδες χρησιμοποιώντας εκβιαστικούς όρους και παραβατικές συμπεριφορές. Και χρησιμοποιώντας τα λόγια του Αϊνστάιν ότι "μόνο ένας ηλίθιος πιστεύει ότι οι ίδιες καταστάσεις φέρνουν διαφορετικά αποτελέσματα", έτσι προσωπική μου εκτίμηση είναι πως ο Μπερτομέου, νομίζοντας ότι αυτός είναι ο πρωταγωνιστής, μπορεί να εκβιάζει τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, τις ομάδες, αλλά στο τέλος, αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει. Γι' αυτό λοιπόν υποστηρίζω τις απόψεις Γιαννακόπουλου, ή θα φύγει ο Μπερτομέου και θα γίνει σωστά η δουλειά, ή θα φύγει ο Παναθηναϊκός και θα χτίσει κάτι από την αρχή που θα αποδειχθεί ότι θα είναι η καλύτερη διοργάνωση. Αλλά μαζί πλέον δεν γίνεται...

Retrospettiva

Τα τελευταία χρόνια είχα την παράδοση να ετοιμάζω ένα ολιγόλεπτο vlogging βίντεο με τις ευχές μου και να το ανεβάζω λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου. Αυτή η παράδοση όμως σπάει σήμερα, κυρίως επειδή με το απαιτούμενο editing και την ταχύτητα του δικτύου που παραπέμπει σε πλοκή ταινίας του Αγγελόπουλου, το βίντεο θα ανέβαινε... του χρόνου. Αντ' αυτού πήρα την απόφαση να χρησιμοποιήσω την πλατφόρμα του De Profundis, διότι είναι κοινώς αποδεκτό πως στο γράψιμο είμαι απείρως καλύτερος από την συμμετοχή σε βίντεο (shameless plug alert: Μία βόλτα στο κανάλι του Fantasy Gate που η αφεντιά μου συμμετέχει σε reviews επιτραπέζιων, δείχνει του λόγου το αληθές).

Αρκετά με την εισαγωγή και ας περάσουμε στο ψητό: 2017 λοιπόν, μια χρονιά που σε σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες, προσωπικές και γενικότερες ξεπερνά κατά πολύ το 2016. Δεν θα αναλωθώ στο γενικότερο πλαίσιο της χρονιάς, άλλωστε δεν είμαι αναλυτής, είμαι απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος που μιλάει εκ βαθέων, De Profundis. Το 2017 ξεκίνησε όπως τελείωσε το 2016, δηλαδή μέσα στον στρατό. Δεν έχω να πω πολλά πράγματα γι' αυτό το χρονικό διάστημα, όλοι όσοι έχουν πάει άλλωστε γνωρίζουν ότι η στασιμότητα είναι ολόκληρη η καθημερινότητα επί της ουσίας. Όμως, μπορώ να πω σε αυτό το σημείο ότι οι εμπειρίες που πήρα από τον στρατό θα μείνουν μαζί μου μέχρι την ημέρα που θα πεθάνω. Άλλες θετικές, άλλες οπωσδήποτε αρνητικές, πάντως συνολικά χρήσιμες. Και ειδική μνεία σε κάποια άτομα που γνώρισα εκεί, χάρηκα την επικοινωνία μαζί τους. Δεν υπάρχουν άλλα πράγματα να πω για τον στρατό ειλικρινά, στο κάτω-κάτω δεν ενδιαφέρουν κανένα αυτές οι ιστορίες, ούτε καν εμένα πλέον. So, let's move on...

Η περίοδος που ακολούθησε την απόλυσή μου από τον στρατό ήταν ήρεμη. Πολλοί έχουν την εντύπωση πως με το που απολύεσαι από τον στρατό θες να ξεσαλώσεις μέχρι αηδίας, όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίστροφη. Το μόνο που θες είναι να ξεκουραστείς, να χαλαρώσεις και να αδειάσεις το μυαλό σου προκειμένου να είσαι έτοιμος για την επαναφορά στην κανονική σου ζωή, και αυτό κατόρθωσα να κάνω, μέχρι την ευκαιρία που είχα για δουλειά στην Θάσο δίπλα στον πατέρα μου, και την οποία εκμεταλλεύτηκα. Φυσικά, όταν εργάζεσαι σε ένα τουριστικό μέρος είναι μοιραίο να γνωρίσεις κάθε καρυδιάς καρύδι, και δεν συνέβη κάτι διαφορετικό. Πολλοί ήταν περίεργοι, άλλοι ήταν αδιάφοροι, άλλοι ήταν αγενέστατοι και σε περιπτώσεις προκλητικοί, και άλλοι ήταν πολύ καλοί άνθρωποι. Ειδική μνεία στον Μετίν από την Τουρκία, ένας από τους πιο ζεστούς και καλοσυνάτους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, στον κύριο Κώστα και τους φίλους του από τον Πειραιά οι οποίοι έδειχναν πραγματικό ενδιαφέρον για την προσωπική μας κατάσταση, και στον Βρετανό που δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του, που έχοντας ως αφορμή την μπλούζα μου με το σήμα των Nirvana, κάναμε ίσως την καλύτερη μουσική συζήτηση που είχα στη ζωή μου. Και φυσικά στους συναδέλφους μου, πλην των γνωστών εξαιρέσεων, να ξέρετε ότι τα σπάτε...

Μετά το πέρας της σεζόν και την επιστροφή μου στην Ξάνθη, αυτό που είχε το περισσότερο ενδιαφέρον ήταν η παρουσίαση του βιβλίου για το χρυσό ιωβηλαίο του ΑΟΞ από τον φίλο και γαμπρό μου Μπάμπη Κυρλίδη. Είναι γνωστό ότι συμμετείχα ενεργά, κυρίως στην έρευνα και λιγότερο στο γράψιμο αυτό καθ' αυτό του βιβλίου, παρόλα αυτά αυτή η εμπειρία ήταν πραγματικά σπουδαία και αισθάνομαι όμορφα μόνο στη σκέψη των πραγμάτων που κάναμε προκειμένου η ιδέα για το βιβλίο του Μπάμπη να γίνει πραγματικότητα, και που συνεχίζεται κατά έναν διαφορετικό τρόπο και σήμερα χτίζοντας σιγά-σιγά μία οπτιακουστική συλλογή με στιγμές και πεπραγμένα της ομάδας του ΑΟΞ.

Το τελευταίο αξιοσημείωτο γεγονός της χρονιάς που τελειώνει σε λίγο, είναι αδιαμφισβήτητα και το σπουδαιότερο. Δεν αναφέρομαι σε τίποτε άλλο πέρα από την γέννηση του παιδιού της αδερφής μου τον Σεπτέμβρη. Μπορεί να μην εμπλέκομαι άμεσα σε αυτό, όμως τα αισθήματα που προκαλεί ο μπέμπης και σε μένα, και στην αδερφή μου, και στον άντρα της, αλλά κυρίως σε όλη την οικογένειά μας είναι υπέροχα, και ομολογώ ότι μας έφερε και λίγο πιο κοντά, κάτι που μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, μπορώ να πω ότι το 2017 αποτελεί το τέλος μίας εποχής και αρχή μιάς άλλης. Δεν το λέω με την επιφανειακή έννοια που χρησιμοποιούμε συνήθως, αλλά νιώθω ότι αυτή η αλλαγή είναι πιο βαθιά. Σκεφτείτε πόσο εσωστρεφής ήμουν πριν κάποιον καιρό, και πόσο λιγότερο είμαι τώρα. Σκεφτείτε επίσης πόσα νέα άτομα γνώρισα εφέτος και με πόσα κρατάω επαφές πλέον, μιλάμε για έναν σαφώς διευρυμένο κύκλο γνωριμιών, κάτι που με κάνει να αισθάνομαι αρκετά ευχαριστημένο και μου δίνει το κίνητρο για περαιτέρω πράγματα μέσα στο 2018.

Όμως, όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν χωρίς το μόνο συστατικό που απαιτείται. Φυσικά αναφέρομαι στην υγεία. Παιδιά, αυτό είναι το σημαντικότερο όλων και το εύχομαι σε όλους ανεξαιρέτως, γιατί πιστεύω ότι δεν είναι αναγκαίο να χάσεις την υγεία σου προκειμένου να την εκτιμήσεις, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους. Όλοι μαζί μπορούμε να supportάρουμε ο ένας τον άλλον για τις μικρές αλλαγές που μπορούν να συμβούν και που μπορούν να συμβάλλουν τα μέγιστα στην σωματική και ψυχική υγεία. Και αγάπη επίσης, εξαιρετικά απαραίτητο και αυτό, αν αφήσουμε τις πεζές διαφορές που ενδεχομένως έχουμε μεταξύ μας στην άκρη, έχουμε την δυνατότητα να πάμε πολύ-πολύ ψηλά...

Μέχρι τότε όμως, σας εύχομαι σε όλους όσους φτάσατε μέχρι εδώ ένα φανταστικό 2018, και ότι προτιμήσετε να κάνετε απόψε να μην το μετανιώσετε και να περάσετε φυσικά υπέροχα, αρκεί να μην πάει στα άκρα. Don't overdo it, stay safe, για να γουστάρουμε απόψε και να γυρίσουμε στα σπίτια μας όλοι...

ΥΓ: Δεν νομίζω να περιμένατε ότι θα το άφηνα απ' έξω αυτό. Ιδού οι υπόλοιπες ευχές για το 2018, και γενικότερα ενδεχομένως...: http://www.fightclub.gr/mmedia.aspx?100

Radio killed the... radio star

Είναι κάτι που δεν το έκρυψα ποτέ μου. Είμαι άνθρωπος του ραδιοφώνου. Από την εποχή των φοιτητικών μου χρόνων, όπου και συμμετείχα στον πολυαγαπημένο μου Radio Lofos τον φοιτητικό σταθμό της Μυτιλήνης, για περίπου τρία χρόνια, από το 2012 ως το 2015, όταν και αποχωρίστηκα το νησί. Τι μου αρέσει όμως στο ραδιόφωνο; Θα έλεγα πως η ξεχωριστή σχέση, το μοναδικό δέσιμο μεταξύ παραγωγού-ακροατή που μπορεί να αναπτυχθεί είναι ο κυριότερος παράγοντας αυτής της αγάπης. Όχι μόνο όσον αφορά τις μουσικές επιλογές, αλλά και στην άμεση επικοινωνία των παραγωγών και των DJ's με τον κόσμο, ιδιαίτερα με την καθιέρωση του λεγόμενου "πειρατικού" ραδιοφώνου και έπειτα. Όμως το σύγχρονο ραδιόφωνο (τουλάχιστον στην ελληνική επικράτεια), πάσχει, και μάλιστα βαριά. Συνεχείς, αέναες και ανιαρές playlists, με τα ίδια τραγούδια να παίζουν πολλαπλές φορές μέσα στην ίδια ημέρα. Χωρίς παραγωγούς, χωρίς DJ's, αλλά μόνο με έναν υπολογιστή και έναν server, άντε και στο τσακίρ κέφι και με έναν τεχνικό just in case που λεν' και στο χωριό μου. Πως φτάσαμε όμως σε αυτό το σημείο; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:

Παρά τις αρχικές πειραματικές προσπάθειες για τις πρώτες ραδιοφωνικές εκπομπές από τη δεκαετία του '20, το ραδιόφωνο στην Ελλάδα έγινε επίσημος θεσμός από το 1938, όταν ο Μεταξάς ίδρυσε το πρώτο, κρατικό βεβαίως, ραδιόφωνο, τον Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών. Φυσικά, όπως θα περίμενε κάποιος από ένα απολυταρχικό καθεστώς, όπως αυτό του Μεταξά, ο ΡΣΑ θα ήταν το κύριο μέσο προπαγάνδας, και στον ενημερωτικό, αλλά κυρίως στον πολιτιστικό τομέα, καθώς θα βοηθούσε το όραμα του Μεταξά για τον λεγόμενο "Τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό". Κατά τον Δεύτερο Π.Π. η λειτουργία του ΡΣΑ θα διακοπτόταν (ή μάλλον καλύτερα θα περνούσε υπό τον έλεγχο του γερμανικού κατακτητή), με το πασίγνωστο πλέον πολεμικό ανακοινωθέν. (Myth Bust Alert: το συγκεκριμένο ανακοινωθέν δεν είναι το γνήσιο το οποίο ανεγνώσθη το 1940, καθώς δεν σώζεται η συγκεκριμένη ηχογράφηση, αλλά είναι μια ηχογράφηση που πραγματοποιήθηκε πολλά χρόνια αργότερα).

Μετά τον Πόλεμο, ο ΡΣΑ άλλαξε ονομασία και έγινε ΕΙΡ (Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας) συνεχίζοντας απρόσκοπτα την λειτουργία του, δημιουργώντας και τα τρία κανάλια του, τα οποία υφίστανται μέχρι και σήμερα. Το Πρώτο, το Δεύτερο και το Τρίτο Πρόγραμμα. Οι δεκαετίες που ακολούθησαν ήταν σαφώς η χρυσή εποχή για το ελληνικό ραδιόφωνο, καθώς την δεκαετία του '50, όπως και για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '60, τηλεόραση δεν υπήρχε, δίνοντας στο ραδιόφωνο το μονοπώλιο της ψυχαγωγίας, και εν πολλοίς και της ενημέρωσης. Μουσικές παραστάσεις με ζωντανές ερμηνείες, ραδιοφωνικά σήριαλ και ηχογραφήσεις θεατρικών παραστάσεων, έκαναν τον κόσμο να προσκολλάται στα ηχεία των ραδιοφώνων τους, δίνοντας βήμα στους περισσότερους καλλιτέχνες να παρουσιάσουν τα έργα τους. Γιατί όμως των περισσοτέρων, και όχι όλων; Εκείνη την εποχή, ειδικά στα χρόνια της χούντας, όπου η λογοκρισία "έλυνε και έραβε", το λαϊκό, και κυρίως το ρεμπέτικο ήταν εντελώς ανεπιθύμητο στους ιθύνοντες του ΕΙΡ, και όταν γίνονταν κάποιες σποραδικές προσπάθειες ηχογραφήσεων, οι μουσικοί εξανίσταντο και απλώς... απεργούσαν. Αυτή η δογματική αντιμετώπιση της μουσικής βεβαίως έλαβε τέλος το 1975 με την πρόσληψη του τεράστιου Μάνου Χατζηδάκι ως διευθυντή του Τρίτου Προγράμματος.

Εκείνη την εποχή, παρά την ανάπτυξη και εισχώρηση στα περισσότερα σπίτια της τηλεόρασης, το ραδιόφωνο του μετονομαζόμενου πλέον ΕΙΡΤ, το οποίο από το 1975 μετατράπηκε στην γνωστή και αγαπημένη μας ΕΡΤ, κράτησε ένα σημαντικό μερίδιο στις ψυχαγωγικές και ενημερωτικές συνήθειες του κοινού, αν και ήταν προφανές από τότε ότι τα πράγματα θα άλλαζαν λίαν συντόμως. Όλως περιέργως αυτοί που κράτησαν υψηλό το ενδιαφέρον του κοινού για το ραδιόφωνο, ήταν οι πρώτοι "πειρατές". Η εξέλιξη της τεχνολογίας προς τα τέλη των 70's και στην δεκαετία του '80 έδωσε πλέον την δυνατότητα στους χομπίστες να εκπέμψουν το δικό τους σήμα, αν και με πολλές παρεμβολές και σε περιορισμένο χώρο κάλυψης. Εκεί γνωρίσαμε σαν κοινωνία τους πρώτους DJ's, όπως επίσης και τις πρώτες προσπάθειες άμεσης επικοινωνίας των παραγωγών με το κοινό, σχεδόν αποκλειστικά βέβαια με τη μέθοδο "από στόμα σε στόμα". Η νεολαία αγκάλιασε αυτές τις προσπάθειες, καθώς οι περισσότεροι "πειρατές" ήταν μέρος της νεολαίας, επικεντρώνοντας τις μουσικές τους επιλογές στο ξένο ρεπερτόριο, κυρίως της ροκ, της πανκ, αλλά και της ντίσκο που μεσουρανούσαν εκείνη την εποχή, ένα ρεπερτόριο που προφανώς δεν υπήρχε περίπτωση να ακουστεί από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ.

Η ραγδαία πτώση της δημοφιλίας του ραδιοφώνου ξεκίνησε με το "άνοιγμα" της ιδιωτικής τηλεόρασης στα τέλη των 80's. Παρά το γεγονός ότι λίγα χρόνια πριν προηγήθηκε το "άνοιγμα" του ιδιωτικού ραδιοφώνου με τον Αθήνα 9,84, δημιούργημα του τότε Δημάρχου Αθηνών Μιλτιάδη Έβερτ, οι περισσότεροι σταθμοί που δημιουργήθηκαν ήταν αποκλειστικά ενημερωτικού χαρακτήρα, όπως ο Flash και ο Σκάι. Υπήρξαν περιπτώσεις που δημιουργήθηκαν και σταθμοί που επικεντρώνονταν στην μουσική, όπως ο POP FM που απευθύνονταν καθαρά σε ένα πιο νεανικό κοινό, αλλά και το ραδιόφωνο του ΑΝΤ1, που είχε ένα σαφώς μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό, όμως καμία από αυτές τις προσπάθειες (ενδεχομένως πλην ΑΝΤ1) δεν είχε την προσδοκώμενη ανταπόκριση. Λαμπρή εξαίρεση κατά την δεκαετία του '90 αποτέλεσε ο Jeronimo Groovy, ο οποίος ήταν αρκετά δημοφιλής σταθμός, αν και η επιλογή των ιθυνόντων του σταθμού να δημιουργήσουν και τον τηλεοπτικό Jeronimo Groovy, τον οδήγησε σιγά-σιγά στον θάνατό του. Ήταν προφανές πλέον πως ο κόσμος άκουγε μόνο ραδιόφωνο καθ' οδόν για τις δουλειές τους, και αυτό περιορίζονταν στα ενημερωτικά προγράμματα. Η ταφόπλακα φυσικά ήρθε στις ημέρες μας, με την επανάσταση του YouTube, αλλά και την δημιουργία προγραμμάτων όπως το Spotify, καθώς αυτά έδωσαν την επιλογή στο κοινό να ακούσει αυτά που επιθυμεί, σε συνδυασμό και με την οικονομική κρίση που οδήγησε στο συρρίκνωμα της διαφημιστικής πίτας, και κατά συνέπεια και στην απόλυση πολλών ραδιοφωνικών παραγωγών. Οι προκατασκευασμένες playlists είναι πλέον η μοναδική λύση...

Μπορώ να δεχτώ ότι οι περισσότεροι σταθμοί πλέον παίζουν τα πιο γνωστά και δημοφιλή κομμάτια σε μια απέλπιδα προσπάθεια να προσελκύσουν διαφημιζόμενους μέσω των ακροαματικοτήτων, αλλά πιστεύω πως η κατάσταση έχει ξεφύγει. Για παράδειγμα ο πιο δημοφιλής σταθμός της Ξάνθης είναι ο Xanthi DeeJay. Αυτός ο σταθμός, και μπορώ να το επιβεβαιώσω λόγω καθημερινής ακρόασης, καθ' ότι βρίσκομαι υπεύθυνος σε ένα στρατιωτικό γυμναστήριο αυτό το διάστημα, παίζει σε infinite loop το Top-10 των charts, και τίποτε άλλο. Ειλικρινά, έχω ακούσει τόσες φορές μέσα στις τελευταίες ημέρες το Shape of You, σε σημείο που αρχίζω και αισθάνομαι σαν τους κρατούμενους στο Γκουαντάναμο, που τους έβαζαν διαρκώς στη διαπασών το Born in the USA του Μπρούς Σπρίνγκστιν για βασανισμό... Μπορεί να γίνει όμως κάτι για να αλλάξει η κατάσταση; Η προσωπική μου άποψη είναι "φυσικά". Πως όμως;

Σε επαγγελματικό επίπεδο, θα έλεγα πως οι υπεύθυνοι των εκάστοτε σταθμών θα έπρεπε να επενδύσουν, όχι τόσο σε χρήμα, αλλά χρονικά, για να χτίσουν από την αρχή τη σχέση που ανέφερα και αρχικώς μεταξύ των ακροατών και των παραγωγών. Και στην Ελλάδα μπορεί να πετύχει αυτό. Πάρτε για παράδειγμα την μοναδική εκπομπή αυτή τη στιγμή στο ελληνικό ραδιόφωνο που έχει μια τόσο μεγάλη δημοφιλία και το μεγαλύτερο κοινό να την ακολουθεί, και φυσικά αποτελεί και την προσωπική αγαπημένη μου εκπομπή, το Fight Club των γραφικών της καρδιάς μας Τσαουσοβαϊμάκηδων... Σε ερασιτεχνικό επίπεδο πάλι, το web radio αποτελεί μια εξαιρετική πλατφόρμα για τους χομπίστες που έχουν το πάθος και το μεράκι, αλλά όχι τα μέσα, για να εκφραστούν μέσα από το ραδιόφωνο. Έτσι λειτουργούσαμε στα φοιτητικά μου χρόνια, και ακόμα και σήμερα που αυτές οι εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, ακόμα και σήμερα θέλω να βρεθώ πίσω από μια κονσόλα, ένα πικάπ και ένα μικρόφωνο και να πω αυτά που θέλω να πω, μέσω και του λόγου μου, αλλά και της μουσικής που θα ήθελα να παίζω... Συνεπώς θα σας πρότεινα, αν δεν θέλετε να ξεκινήσετε εσείς ανάλογες προσπάθειες, τουλάχιστον να ψαχτείτε και να υποστηρίξετε ανθρώπους που, ομολογουμένως, κάνουν εξαιρετική δουλειά. 

ΥΓ: Οι Βραζιλιάνοι και οι Πορτογάλοι χρησιμοποιούν μια έννοια με την ονομασία Saudade. Τι είναι αυτό; "Το διάσημο Saudade της Πορτογαλίας είναι μια αόριστη και σταθερή επιθυμία για κάτι που δεν μπορεί και δεν μπορεί να υπάρχει, για κάτι άλλο πέρα από το παρόν, μια στροφή προς το παρελθόν ή προς το μέλλον. Όχι μια ενεργητική δυσαρέσκεια ή μια οδυνηρή θλίψη, αλλά μια οδυνηρή ονειροπόληση." Το Είμαστε στον Αέρα σίγουρα εμπίπτει σε αυτό. Θα ήθελα να συνέβαινε στην πραγματικότητα μια τέτοια προσπάθεια, και να ήμουν και εγώ μέρος της, αλλά δυστυχώς, μάλλον πολλά ζητάω και εγώ...

ΥΓ2: Πολλές πληροφορίες για την ιστορία του ελληνικού ραδιοφώνου πάρθηκαν από το σχετικό επεισόδιο της Μηχανής του Χρόνου, το οποίο και σας προτείνω να το δείτε ανεπιφύλακτα.

ΥΓ3: Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν των hashtags, αλλά εν προκειμένω #θάνατος_στις_playlists

Ο ύπνος του δικαίου (ή μήπως του αδίκου?)

Είναι ένα από τα αναπόφευκτα πράγματα στην καθημερινότητά μας, που χωρίς αυτό θα ψοφήσουμε, μαζί με το φαγητό, το νερό και την αναπνοή. Είναι για πολλούς (συμπεριλαμβανομένου και του υποφαινόμενου) το καλύτερο σημείο της ημέρας, όπου αποκόβεσαι εντελώς από την καθημερινότητα και "βουτάς" στην υπέρτατη ξεκούραση. Αλλά από την άλλη πλευρά, υποχρεούμαστε να ξοδέψουμε χονδρικά το ένα τρίτο ολόκληρης της ζωής μας. Συνεπώς, είναι τόσο καλός ο ύπνος όσο πιστεύουμε; Πώς θα ήταν η ζωή μας αν δεν υποχρεούμασταν να κοιμόμασταν σε καθημερινή βάση ή και καθόλου; Αυτές οι απαντήσεις δεν θα βρεθούν εδώ, όμως θα προσπαθήσουμε να απαριθμήσουμε τα όποια υπέρ και τα κατά του ύπνου.




Τα υπέρ

1) Η επιβίωση: Ας ξεκινήσουμε με το προφανές. Χωρίς τον ύπνο, θα πεθάνουμε. Και δεν μιλάω για ξαφνικό θάνατο, εδώ μιλάμε για έναν σχετικά αργό και οδυνηρό θάνατο. Σκεφτείτε το και έτσι: Είστε από σερί, κάτι που οι περισσότεροι από εμάς βιώνουμε, κυρίως στα φοιτητικά μας χρόνια. Πως αισθάνεστε; Πτώμα. Ε, φανταστείτε να το κάνετε αυτό για μερικές μέρες ακόμα και θα είστε πραγματικά πτώμα...

2) Διαχείριση χρόνου: Συναντάται κυρίως στον στρατό. Όπως καλή ώρα εγώ, βρίσκεσαι σε ένα μέρος που δεν έχεις και πολλά να κάνεις και είσαι θεαματικά μακριά από την τελευταία ικμάδα πολιτισμού. Ο ύπνος βοηθάει τα μέγιστα για να περάσει αυτός ο χρόνος. Το ίδιο φυσικά ισχύει και όταν βρίσκεσαι μέσα στη μονάδα σου. Εκεί επιβάλλεται να εκμεταλλευθεί και η παραμικρή ευκαιρία για ύπνο. Άλλωστε δεν έχει βγεί τυχαία το απόφθεγμα πως "ο ύπνος μειώνει την θητεία"...

3) Τα όνειρα: Ο ύπνος είναι η μοναδική ευκαιρία να εξερευνήσουμε τον κόσμο που, υπό διαφορετικές συνθήκες θα έμενε πλήρως ανεξερεύνητος, αυτό του υποσυνείδητου. Και δεν νομίζω ότι μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι δεν μας έχουν επηρεάσει ορισμένα όνειρα που κατά καιρούς έχουμε δει. Εγώ μπορώ να το επιβεβαιώσω από τη μεριά μου. Έχω δει πολλάκις όνειρα που ενίοτε με έχουν κάνει να προβληματιστώ και άλλοτε να εμπνέομαι. Και όντας άνθρωπος που δίνει αρκετή σημασία στα συναισθήματα που προκαλούν αυτά τα όνειρα, μοιραία τα δίνω πολλή αξία...








Τα κατά

1) Χάσιμο χρόνου: Μπορεί να αναφέρθηκε παραπάνω η χρησιμότητα του ύπνου σε ειδικές περιπτώσεις, όπως αυτής της θητείας στον στρατό, αλλά αυτές οι ειδικές καταστάσεις είναι βραχυπρόθεσμες, έχουν ημερομηνία λήξης. Όμως στο γενικότερο πλαίσιο μίας ζωής, ο μέσος άνθρωπος "ξοδεύει" γύρω στα είκοσι χρόνια κοιμώμενος. Φανταστείτε πόσο πιο παραγωγικοί θα ήμασταν, πόσες παραπάνω στιγμές θα ζούσαμε, πόσο πιο πλήρως θα αισθανόμασταν τη ζωή μας. Και νομίζω πως αυτό είναι και το μεγαλύτερο κρίμα του ύπνου. Γιατί πιστεύω πως αν είχαμε τη δυνατότητα να επιλέγαμε αν θα περνούσαμε είκοσι χρόνια από τη ζωή μας όντας ουσιαστικά αναίσθητοι, όλοι μας θα επιλέγαμε να μην το περνούσαμε αυτό...

2) Το ξύπνημα: Το έχουμε δει σε ένα κάρο ταινίες, σειρές και (κυρίως) διαφημιστικά. Όλοι ξυπνάνε υπέροχα, με το χαμόγελο στα χείλη όντας έτοιμοι να απολαύσουν την επερχόμενη ημέρα. Και φυσικά, όλοι μας γνωρίζουμε πως η πραγματικότητα είναι πλήρως διαφορετική. Μόνο και μόνο στα χρόνια του σχολείου έχουμε μία πληρέστατη συλλογή απαίσιων ξυπνημάτων. Μόνο και μόνο για το άγχος που απλόχερα μας κερνούσαν από το χάραμα οι γονείς μας, με το κλασσικό ψέμα ότι δήθεν ξυπνούσαμε αργά, μπορεί να μας κάνει να μισήσουμε το ξύπνημα. Και όχι, δεν θα αναφέρω καν το ξύπνημα στον στρατό... Εν ολίγοις, αν δεν υποχρεούμασταν να κοιμόμασταν, δεν θα ξυπνούσαμε κιόλας. Και το ξύπνημα είναι για τον (μπίιιιμπ)...

3) Οι εφιάλτες: Η αντίθετη όψη του νομίσματος των ονείρων. Όσο ωραία αισθάνομαι βλέποντας κάποια όνειρα, άλλο τόσο σιχαίνομαι όταν βλέπω εφιάλτες. Δεν είναι καθόλου όμορφο θέαμα να βλέπεις τον εαυτό σου ή/και τους δικούς σου να σκοτώνονται πχ. Και εξίσου άσχημο με τους εφιάλτες αυτούς καθ' αυτούς, είναι και το επακόλουθο απότομο ξύπνημα, που είναι χάλια για τους λόγους που πρό ολίγου αναφέρθηκαν. Και σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορείς να ξανακοιμηθείς, γεγονός που είναι εξαιρετικά άβολο, δεδομένου ότι ο ύπνος είναι απαραίτητος. Θα ήταν πολύ πιο ευχάριστο να μην είχαμε όλη αυτή την ταλαιπωρία...




Εν κατακλείδι

Είναι μια εξαιρετικά θεωρητική συζήτηση για το αν ο ύπνος είναι καλός ή όχι, ειδικά από τη στιγμή που στη ζωή μας είναι απαραίτητος και μη παρακάμψιμος. Δεν έχουμε, και δεν πρόκειται να έχουμε την παραμικρή ιδέα για το αν η ζωή μας χωρίς τον ύπνο θα ήταν καλύτερη ή χειρότερη. Προσωπική μου άποψη είναι ότι θα ήταν καλύτερη από την άποψη πως θα ζούσαμε περισσότερα πράγματα και στιγμές, και στο τέλος της ημέρας η ζωή μας είναι μια συλλογή από στιγμές. Όμως, δεν μπορούμε να κάνουμε και κάτι διαφορετικό, είναι η αναπόφευκτη μαλακία...

Όλα αλλάζουν και όλα το ίδιο μένουν...

Που λέτε, όπως και για την πλειοψηφία των ανδρών αυτού του τόπου, ήρθε και η δική μου σειρά να, ahem, "υπηρετήσω την μαμά πατρίδα"... Ειδικά δε σήμερα συμπληρώνω ακριβώς δύο μήνες θητείας, και, καθώς από την Παρασκευή βρίσκομαι στο φυλάκιο της Θάσου (Δόξα σοι), βρήκα την ευκαιρία μετά από αυτούς τους δύο μήνες να παρακολουθήσω λίγο τα τεκταινόμενα που απασχολούν την κοινωνία μας. (Για του στρατού θα μιλήσουμε αναλυτικότερα εν ευθέτω χρόνω...).



Οι Γιάνκηδες τα κατάφεραν...

Λέμε, λέμε για τους δικούς μας, αλλά στο Αμέρικα, κυριολεκτικά το βράδυ της Τρίτης το τερμάτισαν. Αυτός, αυτός στα αριστερά σας, είναι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Τούτος εδώ κρατάει στα χέρια του την μοίρα δισεκατομμυρίων ανθρώπων (και ακόμα περισσότερων τρις δολαρίων) για τα, τουλάχιστον, τέσσερα επόμενα χρόνια. Και για να το ξεκαθαρίσω από τώρα: Και η Χίλαρι απ' το ίδιο βαρέλι είναι (που θα έλεγε και ο Ζουγανέλης). Βουτηγμένη στα σκάνδαλα, θετική στις πυρηνικές επεμβάσεις, προετοιμασμένη να πάει σε head to head σύγκρουση με τη Ρωσία. Σε γενικές γραμμές, ειδικά από τη στιγμή που ο Μπέρνι Σάντερς αποδεδειγμένα "φαγώθηκε" από τους φίλα προσκείμενους στην Χίλαρι, ήταν το χειρότερο δίλημμα στο οποίο έπρεπε οι Αμερικάνοι να δώσουν μια απάντηση.

Το ζήτημα βέβαια είναι γιατί εξελέχθη ο Τράμπ. Κατ' αρχάς, υπέρ του ήταν η μεγαλειώδης αποχή των Αμερικάνων από την ψηφοφορία, η οποία ξεπέρασε το 40%. Από εκεί και πέρα, πολύς λόγος γίνεται για το αν οι ψηφοφόροι του Τράμπ ενστερνίζονται τις απόψεις του περί σεξισμού και ρατσισμού. Η απάντηση κατ' εμέ είναι αρνητική, τουλάχιστον σε άμεσο βαθμό. Και εξηγούμαι. Ως γνωστόν, η Αμερική είναι μια χώρα στην οποία η γνώση (όπως και η υγεία) δεν ευδοκιμεί. Για να αναφέρω και τα λόγια ενός συγχωρεμένου Βρετανού βουλευτή, του Tony Benn "ένας λαός έξυπνος, υγιής και με αυτοπεποίθηση είναι δύσκολα κυβερνήσιμος". Γι' αυτόν τον λόγο, η μέκκα του καπιταλισμού δεν θα μπορούσε να μην είναι πρωτοπόρος στις δυσάρεστες στατιστικές, όσον αφορά την υγεία και την εκπαίδευση. Γι' αυτό οι άνθρωποι οι οποίοι εκπροσωπούν μια αλλαγή, έστω και αν είναι προς το κακό, είναι εύκολο να κερδίσουν ψήφους. Έτσι λοιπόν, γίνεται κατανοητό ότι δεν χρειάζεται να είσαι ρατσιστής ή/και σεξιστής (τουλάχιστον εν γνώσει σου) για να ψηφίσεις Τράμπ. Αρκεί απλώς να είσαι βλάξ...

Επίσης, η καμπάνια (επίσημη και μη) της πλευράς Κλίντον στηρίχτηκε αποκλειστικά στην αποδομή της προσωπικότητας του Τράμπ, αγνοώντας εντελώς την αντιπαράθεση επί της ουσίας. Συνεπώς, γίνεται κατανοητό γιατί τον Τράμπ και τον κάθε Τράμπ πρέπει να τους παίρνουμε στα σοβαρά και να μην τους λοιδορούμε σε αυτόν τον βαθμό, καθώς ο προαναφερθής βλάξ θα νομίσει ότι "για να τον κοροϊδεύουν τόσο οι συστημικοί, πάει να πει ότι είναι καλός". Γι' αυτό η μόνη λύση για τους επόμενους Τράμπ που θα συναντήσουμε δεν είναι το πικάρισμα, είναι η συζήτηση με επιχειρήματα εκατέρωθεν...



Αθλητικός φασισμός-part (ούτε και γω ξέρω πλέον)...

Έχει βουήξει ο ντουνιάς από χθες. Φυσικά αναφέρομαι στο πανό που αναρτήθηκε στο πέταλο του Καραϊσκάκη αναφερόμενο στη σφαγή που έγινε στην πόλη της Σρεμπρένιτσα από Σέρβους το 1995, κατά τη διάρκεια του Γιουγκοσλάβικου εμφυλίου. Για όσους δεν γνωρίζουν, η σφαγή της Σρεμπρένιτσα είναι το πιο γνωστό έγκλημα πολέμου εκείνης της εποχής, και το μεγαλύτερο μετά το πέρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς Σέρβοι εθνικιστές (μαζί και με ορισμένους Έλληνες φασίστες, μέλη του Εθελοντικού Ελληνικού Στρατού) σφάγιασαν εν ψυχρώ περί τους 8000 άμαχους Βόσνιους μουσουλμάνους (ανάμεσα σε αυτούς γυναίκες, ακόμα και παιδιά). Το χθεσινό πανό έγραφε στα σέρβικα "Μαχαίρι, σύρμα, Σρεμπρένιτσα", κατευθυνόμενο προφανώς στους Βόσνιους που ήρθαν για να παρακολουθήσουν το παιχνίδι. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά επί του θέματος, είναι προφανώς τουλάχιστον ελεεινό και εμετικό το πανό, το ζήτημα είναι από ποιούς σηκώθηκε το συγκεκριμένο πανό. Εγώ δεν πιστεύω ότι Σέρβοι είναι οι υπεύθυνοι. Είναι ευρέως γνωστό πως η Θύρα 7 έχει αδελφοποιηθεί με τους Ultras του Ερυθρού Αστέρα, γνωστοί για τα ακροδεξιά τους αισθήματα, και αν πάρουμε υπ' όψιν τα συνθήματα που ακούγονταν λίγες μέρες πριν στο ίδιο γήπεδο κατά τη διάρκεια του φιλικού με τη Λευκορωσία, και την προϊστορία στο συγκεκριμένο γήπεδο σε ματς ενάντια σε χώρες όπως η Τουρκία και η Αλβανία, μοιραία καταλαβαίνουμε ότι η συγκεκριμένη μερίδα οπαδών ευθύνεται γι' αυτό το συνεχιζόμενο ξεφτιλίκι και για μένα δυο είναι τα τινά που είναι αναγκαίο να συμβούν:

α) Να τιμωρηθεί η Εθνική γιατί τέτοια συνθήματα και πανό είναι απαράδεκτα, και
β) να αλλάξει άμεσα η έδρα μας, προτιμότερα κάπου στην επαρχία, με καλύτερη λύση κατ' εμέ το AEL FC Arena της Λάρισας.



Ξύλο στο όνομα του... πολιτισμού

Αν και προσωπικά αμφιβάλλω το κατά πόσο θεωρείται ο Παντελίδης και οι υπόλοιποι όμοιοί του πολιτισμός, αλλά είναι η προσωπική μου άποψη και ενδεχομένως να κάνω και λάθος, αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό. Απ' την άλλη πλευρά βεβαίως το κάθε γεγονός μπορούμε να το σχολιάσουμε τα γεγονότα, και αυτή η διαδήλωση οπαδών του... Παντελίδη είναι μια τέτοια περίπτωση. Κατ' αρχάς, δεν γίνεται να μην κάνω το γνωστό πολιτικό σχόλιο πως "έρχονται οι λάθρο και αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας". Αν είναι να αλλοιώσουν αυτό, το λέω με πάσα ειλικρίνεια, bring them on... Αλλά με θλίβει το γεγονός ότι, ενώ υπάρχουν τόσα σοβαρά και αληθινά προβλήματα στην κοινωνία μας, προβλήματα τα οποία μαστίζουν και τα άτομα που πήγαν να διαδηλώσουν (το πληκτρολογώ και δεν το πιστεύω) έξω απ' το κέντρο, αναλώνονται σε αηδίες. Ακριβώς η ίδια περίπτωση με αυτούς που έκαναν ουρές έξω απ' το γυμναστήριο 3 η ώρα τα ξημερώματα για να πάρουν μια φτηνή συνδρομή (που στο τέλος δεν θα τη χρησιμοποιήσουν κιόλας), ή αυτούς που έστηναν σκηνές από τα ξημερώματα για να πάρουν τα καινούρια Stan Smith και τα εισητήρια για τη συναυλία της Lady Gaga. Βέβαια δεν είμαι και της άποψης ότι πρέπει να ασχολούμαστε αποκλειστικά με τα προβλήματά μας, αν μη τι άλλο είναι αναγκαίο να ξεφεύγουμε από αυτά που και που, αλλά τέτοια γεγονότα είναι θλιβερά και χαζά να τα βλέπεις. Με λίγα λόγια, όπως λέει και ο "σοφός" μας λαός, εδώ ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται...

Η ηλιθιότητα στην κοινωνία: Απ' τις άδειες, μέχρι τα ...εισιτήρια

Το προηγούμενο κείμενο του De Profundis ήταν για το τοπίο της ελληνικής τηλεόρασης τη δεκαετία του '90. Τελικά έμελλε να ξεκινήσει και αυτό το κείμενο μιλώντας για την ελληνική τηλεόραση, με τη διαφορά βέβαια ότι πρόκειται για την σημερινή, και την άμεσα μελλοντική εικόνα του Φυσικά αναφέρομαι για την μαραθώνια διαδικασία της δημοπρασίας των τηλεοπτικών αδειών που κράτησε επί τρία εικοσιτετράωρα, βγάζοντας τέσσερις "νικητές". Οι δυο από αυτούς είναι πρόσωπα τα οποία γνωρίζουμε ήδη, ο Κυριακού του ΑΝΤ1 και ο Αλαφούζος του Σκάι πήραν άδειες και θα συνεχίσουν την λειτουργία των καναλιών τους όπως τη έχουμε συνηθίσει. Δηλαδή, στον ΑΝΤ1 θα συνεχίσουμε να βλέπουμε ες αεί επαναλήψεις του Κωνσταντίνου και Ελένης και του Καφέ της Χαράς (με υπότιτλους τα βράδια), ενώ στον Σκάι θα έχουμε μεγάλες στιγμές γέλιου παρακολουθώντας Μπογδάνο, Κυρ-Μπάμπη, Προτοσάλτε και Σία (pun intended) να ενημερώνουν έγκαιρα και έγκυρα τον κόσμο, με την (μηδενική) αντικειμενικότητα που διέπει το κανάλι του Φαλήρου...

(Παρεμπιπτόντως, το βραβείο κοτσάνας της χρονιάς κέρδισε ο δημοσιογράφος του Σκάι που χθες παρομοίωσε την Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης όπου διεξάγονταν ο διαγωνισμός με την... Μακρόνησο. Δεν θα μπω σε ιστορικούς λόγους γιατί είναι τουλάχιστον τραγικό αυτό το σχόλιο, θα αρκεστώ στο ότι στην Μακρόνησο, δεν νομίζω να είχαν συνεχώς διαθέσιμο catering πολυτελείας...)

Οι άλλοι δυο νικητές είναι πρωτοεμφανιζόμενοι στον χώρο των media. Ή μάλλον ο ένας. Ας μιλήσουμε για τον πρώτο, που τυχαίνει να είναι και ο πιο "άγνωστος" απ' όλους όσους διεκδίκησαν τηλεοπτική άδεια, τον Γιάννη Καλογρίτσα. Δεν γνωρίζουμε πολλά γι' αυτόν τον άνθρωπο, εκτός απ' το ότι ασχολείται ενεργά επί τρεις δεκαετίες στον χώρο των κατασκευών, ενώ έχει περάσει και απ' το χώρο των εκδόσεων, όντας συνεκδότης της εφημερίδας "Πρώτη". Θεωρείται φιλοκυβερνητικό πρόσωπο, διότι είναι ταυτόχρονα κουμπάρος του Πάνου Καμένου (τρις) και του υπουργού Υποδομών Χρήστου Σπίρτζη. Έπαιξαν ρόλο αυτές οι σχέσεις; Κατά την προσωπική μου άποψη, όχι, καθώς ο Κυριακού και, κυρίως ο Αλαφούζος, πρωτοστατούν στην αντικυβερνητική πολιτική, αλλά κατάφεραν και πήραν άδειες.

Ο άνθρωπος βέβαια που εγείρει τις περισσότερες αμφιβολίες για το αδιάβλητο της διαδικασίας είναι ένας. Ο Μαρινάκης. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις γιατί το λέω αυτό. Όλοι μας γνωρίζουμε άλλωστε τις εγκληματικές δραστηριότητες για τις οποίες έχει κατηγορηθεί και καταδικαστεί, από τη λεγόμενη εγκληματική οργάνωση του ποδοσφαίρου, μέχρι το Noor 1 και τους "ορφανούς" 2 τόνους ηρωίνης. Όσον αφορά τα media, δεν είναι χτεσινός, καθώς αρχικά ήταν μέτοχος στο Σκάι, προτού αποχωρήσει για να εκδώσει τα "Παραπολιτικά", ενώ αργότερα ήταν αυτός που αγόρασε την συχνότητα του 902 (υπό μυστήριες συνθήκες), δίνοντάς την στον "δικό του" Φίλιππο Βρυώνη για να δημιουργήσει το κανάλι Epsilon. Όντας ένας απ' τους μεγαλύτερους "παίκτες" στον επιχειρηματικό τομέα (με ότι αυτό συνεπάγεται), απολαμβάνει εύνοιας και από την κυβέρνηση, αλλά και από την αντιπολίτευση. Παρ' όλα αυτά όμως επειδή εμπλέκεται σε όλες τις προαναφερθείσες ιστορίες, είναι τουλάχιστον περίεργο ότι του επετράπη να διεκδικήσει άδεια εξ' αρχής. Σαφώς, όλοι οι επιχειρηματίες στην Ελλάδα είναι λαμόγια, αλλά ο συγκεκριμένος είναι αποδεδειγμένα λαμόγιο και απ' τη δικαιοσύνη. Και προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν έπρεπε να εκτιμηθεί η οικονομική κατάσταση του εκάστοτε επιχειρηματία, αλλά και το ηθικό και νομικό backround του.

 Και επειδή είναι ίσως ο πιο controversial άνθρωπος αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, μοιραία έρχεται και η ηλίθια αντιμετώπιση του κόσμου, που τον φέρνει σε αντιπαράθεση. Οι μεν πανηγυρίζουν διότι "τώρα ο πρόεδρας θα σας δείξει ποιό είναι το αφεντικό", και οι δε κράζουν, με επιχειρήματα όπως "ο Αλαφούζος πήρε πρώτος άδεια και με τα μισά χρήματα από τον Μαρινάκη, αυτός είναι ο γαμάτος και σας γλεντάει". Είναι σαφώς τραγική η κατάσταση βλέποντας αυτά τα σχόλια για πολλούς λόγους. Κατ' αρχάς ο απλός κόσμος αβαντάρει επιχειρηματίες με το σκεπτικό ότι "θα την πούμε στους απέναντι", παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι επιχειρηματίες δεν θα έδιναν δεκάρα για τον απλό κόσμο. Άλλωστε οι πρακτικές τους δείχνουν ότι γι' αυτούς δεν υπάρχει κόσμος, αλλά μόνο αριθμοί. Επίσης, μιλάμε για μια διαδικασία που κόστισε για τους τέσσερις προνομιούχους σχεδόν 250 εκατομμύρια ευρώ, τη στιγμή που οι ίδιοι παλεύουν για τα προς το ζην. Είναι τρελός αυτός ο συσχετισμός και πραγματικά λυπάμαι που, για άλλη μια φορά, βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος...



Οπαδισμός και στον θάνατο (!)

Εν μέσω και του χαμού για τις τηλεοπτικές άδειες, ήρθε και μια δυσάρεστη είδηση. Η σύζυγος του Γιώργου Αγγελόπουλου, ενός απ' τους συνιδιοκτήτες του μπασκετικού Ολυμπιακού έχασε τη ζωή της, μαχόμενη με τον καρκίνο μόλις στα 42 χρόνια. Ακούγοντας αυτή την είδηση, το λογικό θα ήταν ότι θα βλέπαμε κάποια συλλυπητήρια στα social media, κάποιες συλλυπητήριες ανακοινώσεις, και ένα ρεπορτάζ απ' την κηδεία, και θα τελείωνε εκεί η ιστορία. Όχι όμως στη χερσόνησο του Αίμου. Εδώ υπάρχει η γνωστή και άσβεστη κόντρα των αιωνίων, η οποία μεταξύ σοβαρού και αστείου λένε ότι μέχρι και στο τάβλι θα υπήρχε. Ποτέ, μα ποτέ όμως δεν περίμενα ότι θα έβλεπα οπαδική αντιπαράθεση πάνω απ' το πτώμα ενός νέου ανθρώπου. Και δεν στιγματίζω ούτε τους μεν, ούτε τους δε αποκλειστικά. Και οι δυο έγραψαν εμετικά σχόλια του τύπου "σιγά μην πω και συλλυπητήρια σε αυτόν που μας έκλεψε και μας χλεύασε" και "εμείς από πράσινα σιχάματα και πρεζάκια συλλυπητήρια δεν δεχόμαστε". Επαναλαμβάνω όλα αυτά για το θάνατο ενός ανθρώπου από καρκίνο στα 42 του χρόνια. Τι να πει κάποιος; Είναι τιμητικό σαν κοινωνία να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, είτε πολλοί είτε λίγοι; Θλιβερό πραγματικά... Εγώ θα πω, σαν άνθρωπος που, ειλικρινά, τον Αγγελόπουλο δεν τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση, τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια. Διότι, όσες διαφορές και να έχουμε, πλούσιοι και φτωχοί στο ίδιο χώμα θα καταλήξουμε, και μια απ' τις πιο σταθερές αξίες που έχω στη ζωή είναι να μην κάνω αυτά που δεν θέλω να μου κάνουν. Έτσι, όπως δεν θα ήθελα εγώ να μην έδειχναν σεβασμό σε μια δύσκολη προσωπική μου στιγμή, οφείλω να σεβαστώ ανάλογα στενόχωρα περιστατικά, σε όλους τους ανθρώπους, είτε συμπαθείς, είτε αντιπαθείς...



 Η αηδία του αστικού

Τέλος, αίσθηση προκαλεί το βίντεο που βγήκε σήμερα στην δημοσιότητα και που δείχνει κάποιους ελεγκτές του ΟΑΣΘ (τα αστικά της Θεσσαλονίκης δηλαδή) να κρατούν με τη βία μια κοπέλα η οποία κατηγορείτο ότι δεν πλήρωσε το εισιτήριό της. Αυτή είναι η είδηση. Τα σχόλια όμως που υπάρχουν κάτω απ' το βίντεο είναι μικρά διαμάντια εμετού (YouTube ποτέ δεν απογοήτευσες). Όλοι έχουν βγάλει συμπέρασμα. Ο ένας να λέει ότι "είναι κακομαθημένο πουτανάκι γιατί φοράει τιγρέ στριγκ" (πόρισμα χωρίς να γνωρίζει το άτομο, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα το... ντύσιμο της κοπέλας), ο άλλος "ψόφο ρε μουνί ελεγκτή που κοπανάτε κόσμο για 60 ευρώ" (λες και όλοι οι ελεγκτές έχουν τα ίδια pattern συμπεριφοράς, ενώ υπάρχει και ο κλασσικός ντετέκτιβ που υποστηρίζει ότι είναι στημένο το βίντεο (αλοίμονο). Η ουσία είναι η εξής: Πάντα η αλήθεια βρίσκεται στη μέση. Έπρεπε να πληρώσει η κοπέλα το εισιτήριο; Σαφέστατα, και ας έχουμε όλοι μας ανέβει χωρίς να κόψουμε εισιτήριο έστω και για μια φορά, ακόμα και εγώ το έχω κάνει. Αυτό όμως έδινε το δικαίωμα στους ελεγκτές να φερθούν με αυτόν τον τρόπο; Απολύτως όχι. Η κράτηση επιβάτη παρά τη θέλησή του, πόσο μάλλον η άσκηση βίας είναι παράνομη. Υπάρχουν άλλες διαδικασίες που κανονικά πρέπει να τηρούνται σε αυτές τις περιπτώσεις, εδώ όμως το πρωτόκολλο δεν τηρήθηκε ούτε στο ελάχιστο, και πιστεύω πως όποιος έχει αναγνωρίσει τους ελεγκτές να τους καταγγείλει, διότι όπως είπα, οι ενέργειές τους είναι ποινικά κολάσιμες και πρέπει να δεχτούν τις συνέπειες όπως πρέπει...