Το blog μας δεν έχει και τόσο μεγάλη συχνότητα ενημερώσεων, η αλήθεια είναι. Η λογική εξήγηση θα ήταν ότι δεν υπάρχουν πράγματα να πούμε. Όμως η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Δεν γράφουμε τόσο συχνά διότι έχουμε τόσα πολλά να πούμε σε διαφορετικά θέματα, που πρέπει να βάλουμε πρώτα τις σκέψεις μας σε μια τάξη και μετά να τις μεταφέρουμε στον υπολογιστή και να τις μοιραστούμε μαζί σας...
Πάντως, εγώ θα κάνω την αρχή, με ένα θέμα που είναι μεν ανάλαφρο, αλλά και αρκετά σημαντικό. Τι είναι η μουσική? Ένα μεγάλο ερώτημα, που υπάρχουν εκατομμύρια απαντήσεις, ως επί το πλείστον λίγο - πολύ σωστές. Για μένα, εκτός από το να είναι μια συντροφιά όταν την χρειάζομαι, η μουσική με κάνει να σκέφτομαι πολλές πτυχές της ζωής μου. Είναι γεγονός πως ορισμένες μπάντες και καλλιτέχνες με τα τραγούδια τους έχουν καθορίσει κατά πολύ την προσωπικότητά μου και ουσιαστικά εκείνοι ευθύνονται για τον τύπο του ανθρώπου που είμαι σήμερα. Γι' αυτό λοιπόν αυτό το κείμενο, μαζί με τα επόμενα πέντε, είναι αφιερωμένα στις έξι πιο αγαπημένες μου μπάντες από το εξωτερικό. Ειδική μνεία για την ελληνική μουσική θα γίνει στο προσεχές μέλλον.
Το πρώτο γκρούπ λοιπόν για το οποίο θα σας μιλήσω, είναι οι Lush.
.jpg)
Οι Lush σχηματίστηκαν στο Λονδίνο το 1988, και το αρχικό σχήμα περιελάμβανε τους Meriel Barham στα φωνητικά, Miki Berenyi και Emma Anderson στις κιθάρες, Chris Acland στα ντραμς και Steve Rippon στο μπάσο. Όμως από τις αρχές της μπάντας, η Barham αποχώρησε από τους Lush, προκειμένου να παίξει στους νεοσυστηθείς Pale Saints. Συνεπώς το έργο των φωνητικών το ανέλαβε η Berenyi. Σιγά - σιγά με τις συναυλίες τους, άρχισαν να αποκτούν αρκετούς θαυμαστές, κάτι που υπέπεσε της προσοσχής του Robin Guthrie, κιθαρίστα των θρυλικών Cocteau Twins, ο οποίος βοήθησε τους Lush να υπογράψουν το πρώτο τους συμβόλαιο με την 4AD Records, και τον Οκτώβρη του 1989 κυκλοφόρησε το πρώτο mini album, το Scar το οποίο είχε έξι κομμάτια.
Το 1990, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν η χρονιά της καταξίωσης για τους Lush, καθώς άρχισαν να τραβούν την προσοχή των media, έπαιξαν σε μεγάλα φεστιβάλ, όπως αυτό του Glastonbury, κυκλοφόρησαν ακόμα δύο σημαντικούς δίσκους, το Sweetness and Light και το Mad Love. Επίσης, "άνοιξαν λογαριασμό" και στην αμερικάνικη αγορά, με το Gala, που ήταν ουσιαστικά η συλλογή των τριών πρώτων δίσκων. Όμως είχε έρθει η ώρα για το πρώτο κανονικό άλμπουμ. Το 1991 επικεντρώθηκαν στις ηχογραφήσεις για το Spooky, αλλά εν μέσω των ηχογραφήσεων, ο μπασίστας των Lush, ο Steve Rippon αποχώρησε ξαφνικά, δίνοντας την θέση του στον Phil King. Τελικά το Spooky κυκλοφόρησε το 1992, κάνοντας καλές πωλήσεις. Επίσης το 1992, εμφανίστηκαν στο δεύτερο φεστιβάλ του Lollapalooza στην Αμερική, αλλά εκεί η μουσική τους δεν ήταν και τόσο αποδεκτή από το κοινό, που ήθελε κυρίως μέταλ. Το δεύτερο άλμπουμ, το Split, κυκλοφόρησε το 1994, παίρνοντας μικτές αντιδράσεις από τα μουσικά media.
Ένα τρίτο άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1996, το Lovelife, το οποίο είναι χαρακτηριστικό για την στροφή που έγινε από τα dream - pop κομμάτια των πρώτων καιρών, στα Brit - pop κομμάτια που κυριαρχούσαν στα charts στα μέσα της δεκαετίας του '90. Εκεί όμως χρονολογείται και το τέλος των Lush, διότι στις 17 Οκτωβρίου του 1996, εντελώς αναπάντεχα, ο ντράμερ Chris Acland αυτοκτονεί μέσα στο πατρικό του σπίτι. Η απώλειά του συγκλόνησε σε τεράστιο βαθμό τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος, και αυτοί δεν μπόρεσαν ποτέ να ανακάμψουν, διαλύοντας ουσιαστικά τους Lush.
Το μεγαλύτερο γεγονός με τους Lush είναι ότι είχαν την ατυχία, όπως και ορισμένες άλλες μπάντες που θα δούμε στη συνέχεια, να υποτιμηθούν εξαιρετικά πολύ από τα μουσικά media της Βρετανίας και της Αμερικής. Παρόλο που ήταν φανταστικοί, δεν έφτασαν ποτέ το πρεστίζ που απήλαυσαν κυρίως οι My Bloody Valentine. Ειδικά τα κομμάτια της εποχής της shoegaze, είναι αντικειμενικά απίθανα. Είχαν το κύριο χαρακτηριστικό ότι τα κομμάτια τους ήταν πολύ ονειρικά, εν μέσω τρελών κιθαριών, και πιασάρικων στίχων, κυρίως στους τελευταίους καιρούς.
Για μένα έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, όχι μόνο για την ποιότητα και το επίπεδο της μουσικής τους, αλλά και επειδή είναι πραγματικά οι μόνοι που κατάφεραν να με κάνουν να αισθανθώ μελανχολικά για την εποχή τους, κι ας μην ήμουν παρών όταν υπήρχε, μιας και γεννήθηκα το 1991. Ειδικά όταν ακούω το Sweetness and Light, πάντα είμαι στο τσακ να δακρύσω... Ίσως η πιο εύστοχη λέξη που μπορώ να χρησιμοποιήσω γι' αυτό το συναίσθημα είναι πορτογαλέζικη. Saudade. Όποιος θέλει, ας ψάξει να βρεί το νόημά της...
Και θα σας πω και την αμαρτία μου. Η Miki Berenyi είναι πιθανόν η αγαπημένη μου τραγουδίστρια, όχι μόνο επειδή η φωνή της ήταν, και είναι, εξαιρετική, αλλά και το παρουσιαστικό της ήταν το κάτι άλλο. Απλά απολαύστε...
Πάντως, εγώ θα κάνω την αρχή, με ένα θέμα που είναι μεν ανάλαφρο, αλλά και αρκετά σημαντικό. Τι είναι η μουσική? Ένα μεγάλο ερώτημα, που υπάρχουν εκατομμύρια απαντήσεις, ως επί το πλείστον λίγο - πολύ σωστές. Για μένα, εκτός από το να είναι μια συντροφιά όταν την χρειάζομαι, η μουσική με κάνει να σκέφτομαι πολλές πτυχές της ζωής μου. Είναι γεγονός πως ορισμένες μπάντες και καλλιτέχνες με τα τραγούδια τους έχουν καθορίσει κατά πολύ την προσωπικότητά μου και ουσιαστικά εκείνοι ευθύνονται για τον τύπο του ανθρώπου που είμαι σήμερα. Γι' αυτό λοιπόν αυτό το κείμενο, μαζί με τα επόμενα πέντε, είναι αφιερωμένα στις έξι πιο αγαπημένες μου μπάντες από το εξωτερικό. Ειδική μνεία για την ελληνική μουσική θα γίνει στο προσεχές μέλλον.
Το πρώτο γκρούπ λοιπόν για το οποίο θα σας μιλήσω, είναι οι Lush.
.jpg)
Το 1990, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν η χρονιά της καταξίωσης για τους Lush, καθώς άρχισαν να τραβούν την προσοχή των media, έπαιξαν σε μεγάλα φεστιβάλ, όπως αυτό του Glastonbury, κυκλοφόρησαν ακόμα δύο σημαντικούς δίσκους, το Sweetness and Light και το Mad Love. Επίσης, "άνοιξαν λογαριασμό" και στην αμερικάνικη αγορά, με το Gala, που ήταν ουσιαστικά η συλλογή των τριών πρώτων δίσκων. Όμως είχε έρθει η ώρα για το πρώτο κανονικό άλμπουμ. Το 1991 επικεντρώθηκαν στις ηχογραφήσεις για το Spooky, αλλά εν μέσω των ηχογραφήσεων, ο μπασίστας των Lush, ο Steve Rippon αποχώρησε ξαφνικά, δίνοντας την θέση του στον Phil King. Τελικά το Spooky κυκλοφόρησε το 1992, κάνοντας καλές πωλήσεις. Επίσης το 1992, εμφανίστηκαν στο δεύτερο φεστιβάλ του Lollapalooza στην Αμερική, αλλά εκεί η μουσική τους δεν ήταν και τόσο αποδεκτή από το κοινό, που ήθελε κυρίως μέταλ. Το δεύτερο άλμπουμ, το Split, κυκλοφόρησε το 1994, παίρνοντας μικτές αντιδράσεις από τα μουσικά media.
Ένα τρίτο άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1996, το Lovelife, το οποίο είναι χαρακτηριστικό για την στροφή που έγινε από τα dream - pop κομμάτια των πρώτων καιρών, στα Brit - pop κομμάτια που κυριαρχούσαν στα charts στα μέσα της δεκαετίας του '90. Εκεί όμως χρονολογείται και το τέλος των Lush, διότι στις 17 Οκτωβρίου του 1996, εντελώς αναπάντεχα, ο ντράμερ Chris Acland αυτοκτονεί μέσα στο πατρικό του σπίτι. Η απώλειά του συγκλόνησε σε τεράστιο βαθμό τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος, και αυτοί δεν μπόρεσαν ποτέ να ανακάμψουν, διαλύοντας ουσιαστικά τους Lush.
Το μεγαλύτερο γεγονός με τους Lush είναι ότι είχαν την ατυχία, όπως και ορισμένες άλλες μπάντες που θα δούμε στη συνέχεια, να υποτιμηθούν εξαιρετικά πολύ από τα μουσικά media της Βρετανίας και της Αμερικής. Παρόλο που ήταν φανταστικοί, δεν έφτασαν ποτέ το πρεστίζ που απήλαυσαν κυρίως οι My Bloody Valentine. Ειδικά τα κομμάτια της εποχής της shoegaze, είναι αντικειμενικά απίθανα. Είχαν το κύριο χαρακτηριστικό ότι τα κομμάτια τους ήταν πολύ ονειρικά, εν μέσω τρελών κιθαριών, και πιασάρικων στίχων, κυρίως στους τελευταίους καιρούς.
Για μένα έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, όχι μόνο για την ποιότητα και το επίπεδο της μουσικής τους, αλλά και επειδή είναι πραγματικά οι μόνοι που κατάφεραν να με κάνουν να αισθανθώ μελανχολικά για την εποχή τους, κι ας μην ήμουν παρών όταν υπήρχε, μιας και γεννήθηκα το 1991. Ειδικά όταν ακούω το Sweetness and Light, πάντα είμαι στο τσακ να δακρύσω... Ίσως η πιο εύστοχη λέξη που μπορώ να χρησιμοποιήσω γι' αυτό το συναίσθημα είναι πορτογαλέζικη. Saudade. Όποιος θέλει, ας ψάξει να βρεί το νόημά της...
Και θα σας πω και την αμαρτία μου. Η Miki Berenyi είναι πιθανόν η αγαπημένη μου τραγουδίστρια, όχι μόνο επειδή η φωνή της ήταν, και είναι, εξαιρετική, αλλά και το παρουσιαστικό της ήταν το κάτι άλλο. Απλά απολαύστε...
Η Miki Berenyi
Η Emma Anderson
Ο Phil King
Ο Chris Acland
Ο Steve Rippon
Μετά από την διάλυση των Lush, οι Miki Berenyi, Emma Anderson και Phil King έκαναν ορισμένες δουλειές σε μουσικό επίπεδο, κυρίως η Anderson που έφτιαξε το δικό της γκρούπ, τις Sing - Sing, οι οποίες έβγαλαν δυο άλμπουμ για να διαλυθούν και αυτές το 2008. Έπειτα όλοι τους έχουν κανονικές και ανιαρές δουλειές. Δυστυχώς, τίποτα δεν φαίνεται στον ορίζοντα για μια ενδεχόμενη επανένωση, καθώς ακόμα και τώρα που πέρασαν 16 ολόκληρα χρόνια από τον τραγικό θάνατο του Chris Acland, ο χαμός του εξακολουθεί να στοιχειώνει τα υπόλοιπα μέλη των Lush. Ειλικρινά όμως ελπίζω ότι η Miki, η Emma και ο Phil θα βρούν τα κίνητρα και την έμπνευση για να πραγματοποιήσουν αυτή την πολυπόθητη επιστροφή κάποια μέρα...
ΥΓ: Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν γι' αυτό το κείμενο προέρχονται από το site lightfromadeadstar.org. Είναι μια εξαιρετική σελίδα που περιέχει πάρα πολλές πληροφορίες για τους Lush, και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα για όποιον ενδιαφερθεί. Bonus: Έμαθα ότι είναι δημιουργία ενός Έλληνα από την Κρήτη που έχει μεγαλώσει και ζει στην Αμερική.
Πάνος
Πάνος
