The Stone Roses

Συνέχεια στο αφιέρωμα με τις έξι πιο αγαπημένες μπάντες μου, με μια μπάντα η οποία παρά το γεγονός ότι έβγαλε μόλις δυο άλμπουμ, το κληροδότημά που αφήσανε στη μουσική είναι ανεξίτηλο και ήταν προμπομπός για μια μεγάλη εποχή για τη μουσική. Μιλάμε για τους Stone Roses.

Οι Stone Roses συστήθηκαν στο Μάντσεστερ της Αγγλίας το 1983 και το αρχικό σχήμα περιελάμβανε τους Ian Brown στα φωνητικά, John Squire στην κιθάρα, Andy Couzens στα φωνητικά και στην ρυθμική κιθάρα, Pete Garner στο μπάσο και Simon Wolstencroft στα ντραμς. Από τις αρχές της δεκαετίας του '80, όλα τα μέλη των Stone Roses είχαν δοκιμάσει την τύχη τους σε διάφορες μπάντες, καμία όμως δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να επιδείξει και προς το τέλος του 1983, οι Stone Roses δημιουργήθηκαν. Όμως έπρεπε να περάσει σχεδόν ένας χρόνος για να μπορέσουν να παίξουν την πρώτη τους συναυλία, και μια αλλαγή στο σχήμα, καθώς ο Wolstencroft αποχώρησε για να πάρει την θέση του, τον Μάιο του 1984, ο Alan Wren, γνωστός ως "Reni". Άρχισαν λοιπόν να κάνουν τις πρώτες τους συναυλίες, άρχισαν να κάνουν και ηχογραφήσεις με τον γνωστό παραγωγό Martin Hannett, αλλά δεν είχαν κάτι να επιδείξουν για πέντε περίπου χρόνια, όταν ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι υπήρξαν άλλες δυο αλλαγές στο σχήμα, με τον Garner να αποχωρεί το 1987, για να πάρει την θέση του ο Rob Hampson, ο οποίος όμως έκατσε για μια μόλις εβδομάδα για να τον διαδεχτεί ο Gary Mounfield, κατά κόσμον "Mani".

Στις αρχές του 1989 βγήκαν στην κυκλοφορία τα πρώτα singles, το Elephant Stone και το Made of Stone, παίρνοντας ελάχιστη δημοφιλία, αλλά το άλμπουμ The Stone Roses, είχε σχετικά καλες κριτικές, φτάνοντας στο νούμερο 32 για τα βρετανικά charts. Όμως μετά και την κυκλοφορία του Fools Gold/What the World Is Waiting For, η δημοτικότητα των Stone Roses εκτοξεύθηκε, το άλμπουμ τους πούλησε εξαιρετικά, καθώς πλέον θεωρούταν ως ένα από τα κορυφαία άλμπουμ από βρετανική μπάντα. Επίσης για το 1990, οι Stone Roses πήραν τέσσερα NME Awards, από το περιοδικό NME και έκλεισαν εκείνη τη χρονιά με την ιστορική συναυλία στο Spike Island, η οποία συγκέντρωσε σχεδόν 30000 άτομα.

Όμως σε εκείνο το σημείο προέκυψε μια εμπλοκή μεταξύ της Silvertone, δηλαδή της δισκογραφικής που είχε βγάλει όλες τις δουλειές των Stone Roses μέχρι τότε και της Geffen Records, της δισκογραφικής με την οποία οι Stone Roses είχαν υπογράψει για συνεργασία στο μέλλον. Λόγω της συνεργασίας των Roses με την Geffen, η Silvertone πήρε έννομα μέτρα και απαγόρεψε στους Stone Roses να κάνουν περαιτέρω ηχογραφήσεις, όχι μόνο για την Geffen, αλλά και για οποιαδήποτε άλλη δισκογραφική. Έτσι μέχρι τα τέλη του 1994, δεν υπήρξε καμία νέα ηχογράφηση και το συγκρότημα αναγκάστηκε να κάνει μόνο μερικές συναυλίες μέχρι τότε, καθώς τα μέλη άρχισαν να ασχολούνται με διάφορα άλλα θέματα, όπως ο Squire που είχε γίνει πατέρας. Το δεύτερο άλμπουμ, το Second Coming κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 1994, παίρνοντας μικτές κριτικές από τον μουσικό τύπο. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, η μπάντα ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, καθώς ο Reni αποχωρεί το 1995, για να τον αντικαταστήσει ο Robbie Maddix, τον Απρίλη του 1996 αποχωρεί και ο Squire για να τον αντικαταστήσει ο Aziz Ibrahim. Αξίζει τέλος να αναφέρουμε και την πρόσληψη του Nigel Ippinson στα πλήκτρα. Όμως η απόσταση που πήραν από τη μουσική που έφτιαξαν στα πρώτα τους χρόνια, και οι πολλαπλές ματαιώσεις συναυλιών τους, είχαν προφανώς άσχημη επιρροή στους Stone Roses, και στο τέλος του 1996, τα εναπομείμοντα μέλη της μπάντας ανακοίνωσαν ότι διαλύουν το συγκρότημα.

Από εκείνο το σημείο και έπειτα, όλοι λίγο πολύ ακολούθησαν τους δικούς τους μουσικούς δρόμους. Οι Ian Brown και John Squire ακολούθησαν σόλο καριέρες, ο Mani έπαιξε μπάσο για τους Primal Scream, και ο Reni έφτιαξε μια δική του μπάντα, χωρίς όμως κάποια επιτυχία. Όλοι νόμισαν ότι δεν ξαναβλέπαμε τους Stone Roses ξανά, αλλά τον Οκτώβρη του 2011, οι Stone Roses ανακοίνωσαν σε μια επιβλητική συνέντευξη τύπου ότι επανενώνονται και ότι θα κάνουν μια παγκόσμια περιοδεία για να γιορτάσουν αυτή την επανένωση. Επίσης υπάρχουν πολλές φήμες ότι θα περάσουν και στην ηχογράφηση ενός τρίτου άλμπουμ, καθώς είναι γνωστό ότι έχουν ήδη ηχογραφηθεί τρία με τέσσερα νέα κομμάτια.

Από αριστερά προς τα δεξιά: John Squire, Mani, Ian Brown, Reni

Οι Stone Roses είναι πραγματικά ένα σπουδαίο συγκρότημα, πιονέροι του κινήματος της Madchester στα τέλη της δεκαετίας του '80, και παρά το γεγονός ότι δεν έχουν ένα μεγάλο αριθμό κομματιών, έχουν κερδίσει επάξια μια ειδική θέση στις καρδιές όλων των μουσικόφιλων και ελπίζουμε πραγματικά ότι θα βγάλουν το πολυαναμενόμενο τρίτο άλμπουμ που θα είναι υπέροχο...

Noel Gallagher-Oasis: "Αν δεν υπήρχαν οι Stone Roses, το πιθανότερο ήταν να μην είχαμε δημιουργηθεί ποτέ. Μας έδωσαν τη δυναμική ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο..."

  

Πάνος

Slowdive

Τρίτο μέρος της περιήγησής μου για τις έξι πιο αγαπημένες μπάντες μου, και σήμερα το άρθρο είναι αφιερωμένο σε μια μπάντα που, παρ' ότι έχουν πεί θαυμάσια κομμάτια, έχουν υποτιμηθεί τουλάχιστον υπερβολικά, ίσως ακόμα περισσότερο και από τους Lush που αναφέρθηκαν στο πρώτο κομμάτι αυτής της σειράς. Αυτή η μπάντα είναι οι Slowdive.

Οι Slowdive σχηματίστηκαν στο Reading της Μ. Βρετανίας το 1989, και το αρχικό σχήμα περιελάμβανε τους Rachel Goswell και Neil Halstead (φωνητικά, κιθάρες), Christian Savill (κιθάρα), Adrian Sell (ντραμς) και Nick Chaplin (μπάσο). Αμέσως μετά την δημιουργία τους ηχογράφησαν ένα demo, και σε μια από τις πρώτες στους συναυλίες ο επικεφαλής της EMI Steve Walters, ο οποίος ήταν παρών, ζήτησε μια κόπια από αυτό το demo. Μετά από ελάχιστο χρόνο, οι Slowdive υπέγραψαν συμβόλαιο με την περίφημη Creation Records του Alan McGee. Όμως, μέσα στο πρώτο εξάμηνο ζωής των Slowdive, ο Sell αποχώρησε για το Πανεπιστήμιο, καθώς πίστευε ότι τα πράγματα εξελίσσοταν υπερβολικά γρήγορα για εκείνον. Έτσι, καθώς η προηγούμενή του μπάντα διαλύθηκε, ο Simon Scott ανέλαβε το έργο των ντραμς.

Τον Νοέμβριο του 1990, βγήκε το πρώτο single των Slowdive, και ονομάστηκε μετά από το όνομα της μπάντας, και ήταν ουσιαστικά το πρώτο τους demo από το 1989, και γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως και τα επόμενα singles που βγήκαν στη συνέχεια, και μιλάω για το Holding our Breath και το μοναδικό Morningrise. Ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία ήταν το Catch the Breeze, καθώς έφτασε στην κορυφή των βρετανικών indie charts. Μέχρι εκείνο το διάστημα οι Slowdive σχετίστηκαν με το κίνημα της shoegaze, ένα κίνημα που έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό από τους My Bloody Valentine, με τους οποίους ασχοληθήκαμε στο προηγούμενο άρθρο. Και αυτό δεν ήταν και το καλύτερο για τους Slowdive, καθώς το καλοκαίρι του 1991, όταν έκαναν διάφορες περιοδείες με άλλες shoegazing μπάντες, το κίνημα αυτό άρχισε να μην εκτιμάται πλέον από τον βρετανικό μουσικό τύπο, καθώς τα κινήματα της grunge και της britpop άρχισαν να βγαίνουν στο προσκήνιο.

Όμως είχε φτάσει η ώρα για την ηχογράφηση του πρώτου άλμπουμ. O Halstead είχε πείσει τον McGee ότι είχαν αρκετό υλικό για το άλμπουμ, ενώ στην πραγματικότητα αυτό δεν ίσχυε. Έτσι λοιπόν, μέσα σε έξι εβδομάδες, οι Slowdive έκαναν εντατικότατες ηχογραφήσεις με διάφορους πειραματισμούς από τον Halstead στο στούντιο και τελικά παράχθηκε το τελικό αποτέλεσμα. Το Just for a Day, βγήκε στην κυκλοφορία τον Σεπτέμβρη του 1991, και πήρε άσχημες κριτικές από την συντριπτική πλειοψηφία του μουσικού τύπου, παρά το γεγονός ότι ήταν ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Αν βάλουμε και το γεγονός ότι η καμπάνια από την δισκογραφική των Slowdive στις Ηνωμένες Πολιτείες, της SBK Records, απέτυχε, παρά την περιοδεία τους μαζί με τους Blur το 1992, επηρέασαν αρνητικά τους Slowdive. Μάλιστα, αν αναλογιστούμε ότι μετά τις άσχημες κριτκές, η μπάντα έκατσε και ηχογράφησε περί τα 40 κομμάτια, και ότι ο McGee τα χαρακτήρησε ότι "όλα είναι σκατένια", έκανε την κατάσταση ακόμα πιο άσχημη.

Παρ' όλα αυτά δεν το έβαλαν κάτω και επικοινώνησαν με τον πασίγνωστο καλλιτέχνη και παραγωγό Brian Eno, ο οποίος έγινε γνωστός με τη συνεργασία του με τους Roxy Music, Talking Heads και U2, μεταξύ άλλων, και του ζήτησαν να είναι ο παραγωγός στο δεύτερό τους άλμπουμ. Ο Eno απάντησε ότι παρ΄ ότι του άρεσε η μουσική τους, δεν ήθελε να κάνει τίποτα παραπάνω από το συνεργαστεί σε κάποια κομμάτια και έγραψε μαζί με τον Halstead ένα κομμάτι, το Sing, και έπαιξε τα πλήκτρα σε ένα άλλο, το Here She Comes. Τελικά, το δεύτερο άλμπουμ, με το όνομα Souvlaki (μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά το όνομα δεν προέκυψε από το χαρακτηριστικό φαγητό μας, αλλά από ένα σκετσάκι ενός σατυρικού διδύμου, των Jerky Boys) βγήκε στην κυκλοφορία τον Μάιο του 1993, μαζί με το φανταστικό single, Outside Your Room, αλλά και πάλι όλη αυτή η δουλειά πήρε αδίκως ασχημότατες κριτικές από τον μουσικό τύπο, καθώς συνέπεσε με το πρώτο άλμπουμ των Suede και την απαρχή ουσιαστικά της britpop, που κυριάρχησε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τα charts. 

Πάντως αν θα καταλογίζαμε κάπου τις όποιες ευθύνες για τη μη επιτυχία των Slowdive, ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι θα πήγαινε στην αμερικάνικη δισκογραφική τους, την SBK Records, καθώς έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να χαλάσει το προμοτάρισμα της μπάντας τους. Και εξηγούμαι. Οι Slowdive είχαν κανονίσει για μια περιοδεία στις ΗΠΑ μαζί με μια άλλη μπάντα, τους Catherine Wheel, αλλά αυτή η περιοδεία δεν έγινε ποτέ, καθώς η SBK καθυστέρησε την έκδοση του Souvlaki κατά οκτώ ολόκληρους μήνες, χωρίς να ενημερώσει την μπάντα. Μετά, για το προμοτάρισμα του Souvlaki, η SBK "πρωτοπόρησε" καθώς πλήρωσε διάφορους φίλους του συγκροτήματος να μοιράσουν φέιγβολάν με την υπόσχεση ότι αν στείλουν πάνω από 50 φέιγβολάν, αποδεικνύοντάς το με φωτογραφίες, θα τους έδινε μια δωρεάν κόπια του Souvlaki. Το κερασάκι στην τούρτα όμως ήταν η διακοπή της χρηματοδότησης της περιοδείας στην Αμερική, όταν τελικά αυτή συνέβη, με αποτέλεσμα να γίνουν δυο μόνο μικρές περιοδείες, όλες με χρήματα των ίδιων των Slowdive. Ότι και να λέμε, απαράδεκτη συμπεριφορά από μια εταιρεία που θέλει να λέγεται και επαγγελματική...

Πριν την ηχογράφηση του τρίτου άλμπουμ των Slowdive, ο ντράμερ τους, ο Simon Scott αποχώρησε από την μπάντα, και λόγω των συμβάντων με την SBK, αλλά κυρίως διότι είχε δημιουργικές διαφορές με τον Neil Halstead, που ανέκαθεν είχε την δημιουργική ευθύνη των Slowdive. Έτσι αντικαταστάθηκε με τον Ian McCutcheon. Το Pygmalion είναι γνωστό για τη μεταστροφή από την shoegaze μουσική, σε πιο μινιμαλιστικές, θα μπορούσαμε να πούμε, μουσικές. Παρ΄ όλα αυτά και αυτό το άλμπουμ πήρε κακές κριτικές, άδικα των αδίκων. Ακριβώς μετά τον πρώτο καιρό κυκλοφορίας του Pygmalion, το 1995, η Creation Records και ο Alan McGee έσπασαν το συμβόλαιο και έληξαν τη συνεργασία με τους Slowdive για τα καλά. Αυτό οδήγησε και στην διάλυση των Slowdive. Παρ' όλα αυτά ο Neil Halstead, η Rachel Goswell και ο Ian McCutcheon συνέχισαν ως Mojave 3,όπως επίσης και με σόλο δουλειές, βγάζοντας αρκετά άλμπουμ ως και σήμερα με την 4AD Records, παρά το γεγονός ότι για ένα διάστημα είχαν διαλυθεί, πέρσι έκαναν κάποιες συναυλίες και το μεγάλο νέο που έχουμε είναι ότι ο Halstead μόλις πριν από 2-3 εβδομάδες μίλησε στο Facebook του για την πιθανότητα που υπάρχει για την επανασύσταση των Slowdive, οπότε μπορεί και να υπάρξει συνέχεια για τους Slowdive, κάτι που ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά.

 Από αριστερά προς τα δεξιά: Christian Savill, Nick Chaplin, Rachel Goswell, Neil Halstead και Simon Scott

Όπως ανέφερα πολλάκις, θεωρώ εως και εγκληματική τη συμπεριφορά που επέδειξε ο μουσικός τύπος απέναντι στους Slowdive. Αν μπείτε στον κόπο και ακούσετε μερικά από τα κομμάτια τους, το πιθανότερο είναι να καταλάβετε και εσείς το πως νιώθω κάθε φορά που ακούω τους Slowdive. Πραγματικά νιώθω γαλήνια και όμορφα και αν ο κόσμος μας ήταν σαν την μουσική των Slowdive, τότε πραγματικά θα ήταν ένα πολύ καλύτερο μέρος, και πιστέψτε με, δεν υπερβάλλω καθόλου...

Πάνος

My Bloody Valentine

Συνεχίζω την περιήγησή μου στις έξι πιο αγαπημένες μου μπάντες, με μια μπάντα, που παρ' ότι έβγαλε μόνο δύο άλμπουμ, έχει γράψει πραγματική ιστορία και θεωρείται ως "σταθμός" για την σκηνή της shoegaze μουσικής. Μιλάω για τους My Bloody Valentine.

Παίρνοντας το όνομά τους από ένα θρίλερ του 1981, οι My Bloody Valentine σχηματίστηκαν το 1983 στο Δουβλίνο και το αρχικό σχήμα αποτελούταν από τους Kevin Shields στην κιθάρα, Dave Conway στα φωνητικά και Colm Ó Cíosóig στα ντραμς. Μετά από λίγο καιρό προστέθηκαν και οι Stephen Ivers επίσης στην κιθάρα και Mark Ross στο μπάσο. Όμως τον πρώτο καιρό οι αλλαγές στην μπάντα ήταν συχνό φαινόμενο, συνεπώς μέσα στον πρώτο χρόνο, ο Ross αποχώρησε, για να τον αντικαταστήσει ο Paul Murtagh. Τον Μάρτη του 1984, οι My Bloody Valentine ηχογράφησαν το πρώτο τους demo, και αμέσως μετά αποχώρησε και ο Ivers. Στο μεσοδιάστημα, η Tina Durkin μπήκε στην μπάντα παίζοντας τα πλήκτρα. Μετά όμως από συμβουλές διάφορων μουσικών του Δουβλίνου, οι My Bloody Valentine άρχισαν να ψάχνουν διαφορετικά μέρη της Ευρώπης προκειμένου να μπορέσουν να κάνουν ένα "όνομα". Έτσι εγκαταστάθηκαν προσωρινά στην Ολλανδία, όπου το μόνο που κατάφεραν εκεί είναι να ανοίξουν μια συναυλία των REM. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στο Βερολίνο, όπου έβγαλαν και ένα mini album, αλλά χωρίς επιτυχία. Η τελευταία τους μετακίνηση ήταν για το Λονδίνο στα μέσα του 1985.

Μετά την οριστική εγκατάστασή τους στο Λονδίνο, είχαμε δυο ακόμα αλλαγές προσώπων στην μπάντα. Η Tina Durkin αποχώρησε, ενώ η Debbie Googe ανέλαβε το έργο του μπάσου. Μέσα σε σχεδόν ένα χρόνο, από τον Απρίλη του 1986, εώς τον Μάρτη του 1987, οι My Bloody Valentine ηχογράφησαν τρία singles, αλλά με μικρότερη επιτυχία από την αναμενόμενη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η βεβαρημένη υγεία του Conway, τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την μπάντα, αφήνοντας τα υπόλοιπα μέλη σε δύσκολη θέση. Μετά από δημοσιεύσεις αγγελιών στον μουσικό τύπο, στην μπάντα προσελήφθησαν οι Bilinda Butcher και Joe Byfield, με τον Byfield όμως να αποχωρεί σχεδόν αμέσως, διότι δεν ταίριαζε στο ύφος της μπάντας. Έτσι, ο Shields ανέλαβε το έργο και των φωνητικών, εκτός από την κιθάρα, μαζί με την Butcher. Μετά από την τελευταία αλλαγή, όπως απεδείχθη, ακόμα ένα single και ένα mini album βγήκαν στην κυκλοφορία τον Νοέμβρη και τον Δεκέμβρη του 1987.

Μια συναυλία τον Ιανουάριο του 1988 θα αποδειχθεί ως το σημείο καμπής στην καριέρα των My Bloody Valentine, καθώς μια άλλη μπάντα που έπαιζε μαζί τους ήταν οι Biff Bang Pow! και ένας εκ των μελών τους ήταν και ο ιδιοκτήτης της θρυλικής πλέον, Creation Records, Alan McGee. Εντυπωσιάστηκε από την μουσική τους και τους έπεισε να κάνουν ηχογραφήσεις γι' αυτόν. Έτσι τον Αύγουστο του 1988, βγαίνει στην κυκλοφορία το πρώτο μεγάλο τους single, το You Made me Realise, ακολουθούμενο από ένα άλλο single, το Feed me With your Kiss και τελικά το πρώτο κανονικό άλμπουμ, το Isn't Anything. Όλα αυτά τα κομμάτια αποτέλεσαν την αρχή της shoegaze σκηνής και επηρέασαν πολλές μπάντες για τα επόμενα χρόνια.

Τον Φλεβάρη του 1989, η μπάντα άρχισε να δουλεύει πάνω στο δεύτερό τους άλμπουμ, όμως μια σειρά από λάθους χειρισμούς, συγκυρίες, οικονομικές δυσκολίες και διάφορες υποχρεώσεις, καθυστέρησαν κατά πολύ τις ηχογραφήσεις, που τελικά πήραν δυο ολόκληρα χρόνια για να πραγματοποιηθούν. Στο μεσοδιάστημα, ηχογραφήθηκαν άλλα δυο singles, το Glider και το Tremolo, ίσα ίσα για να αποσπαστεί η προσοχή του κοινού. Με αυτά και αυτά, το Loveless βγήκε στην κυκλοφορία το 1991, αλλά σε εμπορικό επίπεδο ήταν αποτυχία. Έφτασε μόλις στο νούμερο 24 στα charts στη Μεγάλη Βρετανία, ενώ στις ΗΠΑ, δεν μπόρεσε να καν να μπει στα charts. Παρ' όλα αυτά, το Loveless θεωρείται ακόμα και σήμερα ως ένα από τα πραγματικά ιστορικά άλμπουμ, τουλάχιστον της indie μουσικής. Όμως λόγω της μεγάλης καθυστέρησης της παραγωγής του Loveless και των πιθανολογούμενων μεγάλων εξόδων που έκανε η Creation, επήλθε ρήξη στις σχέσεις του Shields και του McGee και έτσι οι My Bloody Valentine αποχώρησαν απο την Creation Records.

Μετά την αποχώρηση αυτή, οι My Bloody Valentine υπέγραψαν στην Island Records, αλλά το ποσό που τους δόθηκε, ξοδεύτηκε για τη κατασκευή ενός στούντιο, και πραγματοποιήθηκαν ελάχιστες ηχογραφήσεις. Ένα τρίτο άλμπουμ δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, και τα μέλη της μπάντας, που ήδη είχαν αρχίσει να κάνουν δικές τους δουλειές και συνεργασίες, αποφάσισαν να μην συνεχίσουν ως My Bloody Valentine.

Και φτάνουμε αισίως στο 2007, όπου εντελώς αναπάντεχα ο Kevin Shields, ανακοίνωσε ότι οι My Bloody Valentine επανενώθηκαν και ότι ένα άλμπουμ που "ήταν κατά 3/4 έτοιμο" θα έβγαινε στην κυκλοφορία. Ακόμα όμως κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Βέβαια έχουν παίξει σε διάφορα festivals παγκοσμίως και μόλις τον Μάιο φέτος, η Sony Music Entertainment έβγαλε όλα τα άλμπουμ και singles σε remastered εκδόσεις. Μπορεί να είναι προάγγελος για κάτι καινούριο από τους My Bloody Valentine? Ο χρόνος θα το δείξει...


3/2/2013 Update: Σήμερα, εντελώς αναπάντεχα βγήκε στην κυκλοφορία το πολυαναμενόμενο τρίτο άλμπουμ εν ονόματι MBV. Πραγματικά, και ας έλειψαν 22 ολόκληρα χρόνια, το άλμπουμ καταφέρνει να είναι και πάλι πρωτοποριακό και φρέσκο, και σίγουρα όλα τα κομμάτια που περιλαμβάνονται σε αυτό είναι μοναδικά... Αξίζει να αναφερθεί ότι με την ανακοίνωση της κυκλοφορίας του MBV, υπήρξε ένας άνευ προηγουμένου συνωστιμός στην επίσημη ιστοσελίδα της μπάντας, με αποτέλεσμα ο server της σελίδας να πέσει σε δευτερόλεπτα... Με λίγα λόγια, οι fans των My Bloody Valentine καταφέραμε να χαλάσουμε το internet... ;)

Οι My Bloody Valentine το 2009 (Από αριστερά προς τα δεξιά: Kevin Shields, Colm Ó Cíosóig, Bilinda Butcher και Debbie Googe)

Πάνος

10 πράγματα που πρέπει να «μάθουν» οι γκόμενες

1)    Κόψτε τα «εγώ δεν βλέπω τσόντες» ή «δεν έχω δει ποτέ μου τσόντα». Έλεος κορίτσια.. έχετε δει και το έχετε γλεντήσει κι όλας.

2)    Όταν φταρνιζόσαστε και κάνετε το αλλά γαλλικά ψεύτικο «αατσου» δεν σας κάνει και πιο κομψές. Είναι φουλ αντιπαθητικό!

3)    Όταν βάζετε ένα κιλό μέικ απ, πούδρα και όλα τα σχετικά, δεν σημαίνει πως αυτά καλύπτουν και τις ατέλειες του χαρακτήρα σας. Ένας άντρας θέλει να σας δει έτσι όπως είσαστε στη πραγματικότητα.

4)    Όταν θέλετε να πάτε τουαλέτα, μην πάτε δύο-δύο. Πλέον καταντάει γελοίο. Γιατί δεν πάτε μόνες σας? Στην τουαλέτα δεν πας για να μιλήσεις αλλά για να κατουρήσεις.

5)    Σταματήστε πλέον αυτό το πράγμα με το facebook. ότι κι αν κάνετε το αναφέρετε, όπως για παράδειγμα «eimai agalia me to arkoudaki mou- Τοποθεσία: sto krevvati mou». ΟΚ. να σου πω και εγώ κάτι? «Σε έχω χεσμένη παντελώς- Τοποθεσία: στη χέστρα».

6)    Σταματήστε όλες να λέτε συνεχώς ατάκες από διαφημίσεις… «Πήγα σήμερα για ψώνια και είδα ένα φόρεμα πολύ ΤΡΑΤΖΖΖΖΙΚ». δεν είναι καθόλου ελκυστικό γιατί δείχνεις πως δεν έχεις προσωπικότητα.

7)    Το να μαλλιοτραβιόσαστε σε τοίχους και σε σελίδες του facebook είναι αστείο και γελοίο. ΟΧΙ ΚΑΥΛΩΤΙΚΟ.  Πάρε τηλέφωνο και άρχισε το βρισίδι στην τελική! Και όσοι σας κάνουν like σε σχόλιό σας επειδή λέτε την άλλη «καρατσουλάρα» δεν είναι επειδή του άρεσε, είναι επειδή θα ήθελε να γαμήσει μία νταλικέρισσα.

8)    Κόφτε τα «azapoula» και τις σχετικές παπαριές… είναι πολύ πασέ πλέον! Δηλαδή αν δείτε τον γκόμενο σας τι θα του πείτε? «Αχ azapoula μου, πόσο μου έλειψες»?. δε νομίζω.

9)    Μην ξανακούσω «ήταν μαλάκας, μου συμπεριφέρθηκε σαν πουτάνα». Μα και εσύ αν ντύνεσαι σαν πουτάνα και αν ο χαρακτήρας σου είναι πουτανίστικος τι περίμενες? Να σου ανοίξει και την πόρτα? Ξύπνα, τα πόδια θέλει να σου ανοίξει.

10)    ΤΕΛΟΣ, όταν άλλοι μιλάνε για σκατά και για κλανιές, μην κάνετε λες και δεν έχετε χέσει, δεν έχετε κλάσει.. Τι βγάζετε? Τριαντάφυλλα και άρωμα Ντιόρ?

Εύα

Lush

Το blog μας δεν έχει και τόσο μεγάλη συχνότητα ενημερώσεων, η αλήθεια είναι. Η λογική εξήγηση θα ήταν ότι δεν υπάρχουν πράγματα να πούμε. Όμως η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Δεν γράφουμε τόσο συχνά διότι έχουμε τόσα πολλά να πούμε σε διαφορετικά θέματα, που πρέπει να βάλουμε πρώτα τις σκέψεις μας σε μια τάξη και μετά να τις μεταφέρουμε στον υπολογιστή και να τις μοιραστούμε μαζί σας...

Πάντως, εγώ θα κάνω την αρχή, με ένα θέμα που είναι μεν ανάλαφρο, αλλά και αρκετά σημαντικό. Τι είναι η μουσική? Ένα μεγάλο ερώτημα, που υπάρχουν εκατομμύρια απαντήσεις, ως επί το πλείστον λίγο - πολύ σωστές. Για μένα, εκτός από το να είναι μια συντροφιά όταν την χρειάζομαι, η μουσική με κάνει να σκέφτομαι πολλές πτυχές της ζωής μου. Είναι γεγονός πως ορισμένες μπάντες και καλλιτέχνες με τα τραγούδια τους έχουν καθορίσει κατά πολύ την προσωπικότητά μου και ουσιαστικά εκείνοι ευθύνονται για τον τύπο του ανθρώπου που είμαι σήμερα. Γι' αυτό λοιπόν αυτό το κείμενο, μαζί με τα επόμενα πέντε, είναι αφιερωμένα στις έξι πιο αγαπημένες μου μπάντες από το εξωτερικό. Ειδική μνεία για την ελληνική μουσική θα γίνει στο προσεχές μέλλον. 

Το πρώτο γκρούπ λοιπόν για το οποίο θα σας μιλήσω, είναι οι Lush.

 Οι Lush σχηματίστηκαν στο Λονδίνο το 1988, και το αρχικό σχήμα περιελάμβανε τους Meriel Barham στα φωνητικά, Miki Berenyi και Emma Anderson στις κιθάρες, Chris Acland στα ντραμς και Steve Rippon στο μπάσο. Όμως από τις αρχές της μπάντας, η Barham αποχώρησε από τους Lush, προκειμένου να παίξει στους νεοσυστηθείς Pale Saints. Συνεπώς το έργο των φωνητικών το ανέλαβε η Berenyi. Σιγά - σιγά με τις συναυλίες τους, άρχισαν να αποκτούν αρκετούς θαυμαστές, κάτι που υπέπεσε της προσοσχής του Robin Guthrie, κιθαρίστα των θρυλικών Cocteau Twins, ο οποίος βοήθησε τους Lush να υπογράψουν το πρώτο τους συμβόλαιο με την 4AD Records, και τον Οκτώβρη του 1989 κυκλοφόρησε το πρώτο mini album, το Scar το οποίο είχε έξι κομμάτια. 

Το 1990, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν η χρονιά της καταξίωσης για τους Lush, καθώς άρχισαν να τραβούν την προσοχή των media, έπαιξαν σε μεγάλα φεστιβάλ, όπως αυτό του Glastonbury, κυκλοφόρησαν ακόμα δύο σημαντικούς δίσκους, το Sweetness and Light και το Mad Love. Επίσης, "άνοιξαν λογαριασμό" και στην αμερικάνικη αγορά, με το Gala, που ήταν ουσιαστικά η συλλογή των τριών πρώτων δίσκων. Όμως είχε έρθει η ώρα για το πρώτο κανονικό άλμπουμ. Το 1991 επικεντρώθηκαν στις ηχογραφήσεις για το Spooky, αλλά εν μέσω των ηχογραφήσεων, ο μπασίστας των Lush, ο Steve Rippon αποχώρησε ξαφνικά, δίνοντας την θέση του στον Phil King. Τελικά το Spooky κυκλοφόρησε το 1992, κάνοντας καλές πωλήσεις. Επίσης το 1992, εμφανίστηκαν στο δεύτερο φεστιβάλ του Lollapalooza στην Αμερική, αλλά εκεί η μουσική τους δεν ήταν και τόσο αποδεκτή από το κοινό, που ήθελε κυρίως μέταλ. Το δεύτερο άλμπουμ, το Split, κυκλοφόρησε το 1994, παίρνοντας μικτές αντιδράσεις από τα μουσικά media.

Ένα τρίτο άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1996, το Lovelife, το οποίο είναι χαρακτηριστικό για την στροφή που έγινε από τα dream - pop κομμάτια των πρώτων καιρών, στα Brit - pop κομμάτια που κυριαρχούσαν στα charts στα μέσα της δεκαετίας του '90. Εκεί όμως χρονολογείται και το τέλος των Lush, διότι στις 17 Οκτωβρίου του 1996, εντελώς αναπάντεχα, ο ντράμερ Chris Acland αυτοκτονεί μέσα στο πατρικό του σπίτι. Η απώλειά του συγκλόνησε σε τεράστιο βαθμό τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος, και αυτοί δεν μπόρεσαν ποτέ να ανακάμψουν, διαλύοντας ουσιαστικά τους Lush.

Το μεγαλύτερο γεγονός με τους Lush είναι ότι είχαν την ατυχία, όπως και ορισμένες άλλες μπάντες που θα δούμε στη συνέχεια, να υποτιμηθούν εξαιρετικά πολύ από τα μουσικά media της Βρετανίας και της Αμερικής. Παρόλο που ήταν φανταστικοί, δεν έφτασαν ποτέ το πρεστίζ που απήλαυσαν κυρίως οι My Bloody Valentine. Ειδικά τα κομμάτια της εποχής της shoegaze, είναι αντικειμενικά απίθανα. Είχαν το κύριο χαρακτηριστικό ότι τα κομμάτια τους ήταν πολύ ονειρικά, εν μέσω τρελών κιθαριών, και πιασάρικων στίχων, κυρίως στους τελευταίους καιρούς.

Για μένα έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, όχι μόνο για την ποιότητα και το επίπεδο της μουσικής τους, αλλά και επειδή είναι πραγματικά οι μόνοι που κατάφεραν να με κάνουν να αισθανθώ μελανχολικά για την εποχή τους, κι ας μην ήμουν παρών όταν υπήρχε, μιας και γεννήθηκα το 1991. Ειδικά όταν ακούω το Sweetness and Light, πάντα είμαι στο τσακ να δακρύσω... Ίσως η πιο εύστοχη λέξη που μπορώ να χρησιμοποιήσω γι' αυτό το συναίσθημα είναι πορτογαλέζικη. Saudade. Όποιος θέλει, ας ψάξει να βρεί το νόημά της...

Και θα σας πω και την αμαρτία μου. Η Miki Berenyi είναι πιθανόν η αγαπημένη μου τραγουδίστρια, όχι μόνο επειδή η φωνή της ήταν, και είναι, εξαιρετική, αλλά και το παρουσιαστικό της ήταν το κάτι άλλο. Απλά απολαύστε...

 Η Miki Berenyi

Η Emma Anderson

Ο Phil King

Ο Chris Acland

Ο Steve Rippon

Μετά από την διάλυση των Lush, οι Miki Berenyi, Emma Anderson και Phil King έκαναν ορισμένες δουλειές σε μουσικό επίπεδο, κυρίως η Anderson που έφτιαξε το δικό της γκρούπ, τις Sing - Sing, οι οποίες έβγαλαν δυο άλμπουμ για να διαλυθούν και αυτές το 2008. Έπειτα όλοι τους έχουν κανονικές και ανιαρές δουλειές. Δυστυχώς, τίποτα δεν φαίνεται στον ορίζοντα για μια ενδεχόμενη επανένωση, καθώς ακόμα και τώρα που πέρασαν 16 ολόκληρα χρόνια από τον τραγικό θάνατο του Chris Acland, ο χαμός του εξακολουθεί να στοιχειώνει τα υπόλοιπα μέλη των Lush. Ειλικρινά όμως ελπίζω ότι η Miki, η Emma και ο Phil θα βρούν τα κίνητρα και την έμπνευση για να πραγματοποιήσουν αυτή την πολυπόθητη επιστροφή κάποια μέρα...

ΥΓ: Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν γι' αυτό το κείμενο προέρχονται από το site lightfromadeadstar.org. Είναι μια εξαιρετική σελίδα που περιέχει πάρα πολλές πληροφορίες για τους Lush, και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα για όποιον ενδιαφερθεί. Bonus: Έμαθα ότι είναι δημιουργία ενός Έλληνα από την Κρήτη που έχει μεγαλώσει και ζει στην Αμερική.

Πάνος

Ο δεκάλογος ενός μουνόδουλου

Βεβαίως και δεν έχω τίποτα με τους μουνόδουλους! και αυτοί άνθρωποι είναι σαν κι εμάς.. περπατάνε, μιλάνε, τρώνε (κουτόχορτο ίσως) και είναι πάντα το αξεσουάρ μίας γκόμενας καπάτσας-Χίτλερ που τους «τραβάει» με ένα αόρατο λουράκι (πουά φούξια κατά προτίμηση το χρωματάκι του). Συνήθως αυτοί οι μουνόδουλοι εκτός από το κανονικό τους όνομα έχουν και ένα άλλο το οποίο είναι «ΜΠΟΥΜΠΗΣ» και είναι κοινό για όλους! ΟΠΟΤΕ, ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΜΟΥΝΟΔΟΥΛΟ, ΘΑ ΛΕΜΕ «ΝΑ ΕΝΑΣ ΜΠΟΥΜΠΗΣ»!!! Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

1)     ο «Μπούμπης» κάνει πάντα αυτό που του λέει η γκόμενα.

2)     ο «Μπούμπης» θα βγει με τους φίλους του (αν έχει ακόμα φίλους) μόνο εάν το εγκρίνει η γκόμενα.

3)     όταν έχει η γκόμενα περίοδο, έχει και ο «Μπούμπης» περίοδο.

4)     όταν η γκόμενα αρχίζει την παρλαπίπα τότε πάντα ο «Μπούμπης» σκύβει το κεφάλι.

5)     η κλασσική ατάκα ενός «Μπούμπη» είναι το «ΝΑΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ» ή   « ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ» ή «ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ».

6)     ένας «Μπούμπης» αλλάζει ομάδα για την γκόμενα και ψηφίζει ότι του πει η γκόμενα.

7)     ο «Μπούμπης» είναι ένα άβουλο πλάσμα!!!

8)     όταν ο «Μπούμπης» σηκώσει κεφάλι στο αφεντικό-γκόμενα, ΚΑΙ ΔΙΑΟΛΕ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ (μην ξεχνιόμαστε, ο «Μπούμπης») μετά θα ζητήσει συγνώμη φοβισμένος μην τον αφήσει η γκόμενα.

9)     σε διαξιφισμό φίλων με τη γκόμενα, ακόμα και οι φίλοι να έχουν δίκιο, ο «Μπούμπης» θα κλάσει τους φίλους του και θα υπερασπιστεί την γκόμενα για έναν περίεργο λόγο.

10) και τέλος, ένας «Μπούμπης» πέφτει γονατιστός στα πατώματα (όπου κι αν είναι- ακόμα και σε κλαμπ) για να ζητήσει συγνώμη ακόμα κι αν έχει δίκιο!

Θεωρώ πως ήμουν πολύ κατατοπιστική!

Συμβουλές!

Μπορείτε να κάνετε ένα τεστάκι στον εαυτό σας, βλέποντας αν έχετε ένα από τα παραπάνω συμπτώματα και αν καθένα ξεχωριστά το έχετε κάνει παραπάνω από 3 φορές! Επίσης πάρτε το χαμπάρι… Η ΓΚΟΜΕΝΑ ΔΕΝ ΣΑΣ ΘΕΛΕΙ ΕΤΣΙ!!! Μετά θα καταλάβει πως είναι πιο άντρας από εσάς και θα σας παρατήσει στο τέλος. Επίσης, αν έχετε γκόμενα- Χίτλερ ΚΑΙ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ, σίγουρα δεν είσαστε ένας φυσιολογικός άντρας, οπότε πηγαίντε σε ψυχίατρο!!! Αυτά για την ώρα! Και μην ξεχνάτε, δείξτε τους συμπαράσταση, στοργή και αγάπη. ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΚΟΜΕΝΑ ΑΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥΣ!

Εύα

Η αρχή

Καλησπέρα,

     Από την πρώτη ματιά φαίνεται πως αυτό είναι άλλο ένα ακόμα τυπικό blog από τα πολυάριθμα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, και η αλήθεια είναι πως όντως είναι ένα τέτοιο blog. Επίσης είναι αλήθεια ότι το πιθανότερο είναι να μην διαβαστούν και ποτέ όλα τα πράγματα που θα γραφτούν εδώ, αλλά δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Προσωπικά, ακόμα και ένα μόνο άτομο να μπεί, εφόσον κάτσει και σκεφτεί τα γραφόμενά μας, θα αισθανθώ ικανοποιήση...

     Όπως λέει και ο τίτλος (De Profundis, εκ βαθέων στα λατινικά), θα πούμε την άποψή μας σε διάφορα θέματα, όπως η κοινωνία, η μουσική, η πολιτική, ο αθλητισμός, γενικώς ότι μας κατέβει στο κεφάλι...  Και βάζω πρώτο πληθυντικό πρόσωπο διότι είναι πιθανό να γράφουν ανα διάφορα χρονικά διαστήματα διάφοροι φίλοι μου, οι οποίοι θα γράφουν και αυτοί τα δικά τους. Γνωρίζοντας τα παιδιά, μπορώ να σας πω ότι συχνά θα υπάρχουν αντιθέσεις στις απόψεις μας, αλλά αυτό είναι η ομορφιά του blog μας... Ο καθένας λέει την άποψή του χωρίς φραγμούς, και ουσιαστικά, αν υπάρχει ένας στόχος του blog, είναι να βάλουμε όσους μπούν εδώ σε διαδικασία δημιουργικής σκέψης και αναθεώρησης, στον τόσο απαραίτητο δρόμο του σκεπτικισμού.

     Προς το παρόν, δεν θα σας κουράσω άλλο με αυτήν την "ιδρυτική διακύρηξη", απλά να περιμένετε νέα μας σύντομα. Θα τα πούμε...

Πάνος