Περί "καλών παιδιών"

YouTube. Η πλατφόρμα στην οποία θα δεις ότι καλύτερο και ότι χειρότερο υπάρχει πάνω στον πλανήτη Γη. Κυρίως ότι χειρότερο δυστυχώς. Στην τελευταία κατηγορία όμως δεν εμπίπτει το κανάλι που ονομάζεται A Dose of Buckley. Αυτός ο Καναδός είναι αυτό που θα ήθελα να είμαι εγώ εν πολλοίς. Να σχολιάζω τα κακώς κείμενα, με σωστά επιχειρήματα και βιτριολικό χιούμορ. Πριν από περίπου ένα μήνα λοιπόν, έπεσα στο παραπάνω βίντεο:

Ομολογώ ότι από τότε, σκέφτομαι διαρκώς γι' αυτό το ζήτημα. Διότι, και δεν θα το αρνηθώ καθόλου, καθώς είναι η αλήθεια, είμαι, ή τουλάχιστον ήμουν, ο ορισμός του "καλού παιδιού". Τι εννοώ όμως λέγοντας "καλό παιδί"; 
-Είμαι ευγενικός και σέβομαι.
-Δεν πρόκειται ποτέ να κάνω κάτι που δεν πρέπει.
-Δεν πρόκειται επίσης να πω άσχημα λόγια. Τουναντίον.
-Θα κάνω οτιδήποτε μπορώ για να αισθάνεσαι όμορφα. Πολλές φορές και ακόμα περισσότερα.
-Δεν θα πω "όχι" σε ότι μου ζητήσεις.

Thing is, σκεπτόμενος τα επιχειρήματα του Buckley, έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά τα χρόνια έχω αδικήσει και χαντακώσει τον εαυτό μου με αυτόν τον τρόπο σκέψης. Διότι πίστευα ότι επειδή είχα κάποια συγκεκριμένα στάνταρ συμπεριφοράς, μου άξιζε να ήμουν επιτυχημένος άνευ ανταλλαγμάτων. Κάτι το οποίο είναι εντελώς λάθος, διότι αν δεν προσπαθήσεις για κάτι, δικαιωματικά δεν θα το αποκτήσεις, εκτός και αν είσαι τυχερός, αλλά let's face it, what are the chances?... Και αποτελεί την πραγματικότητα ότι εγώ δεν προσπάθησα, ούτε στο ελάχιστο καθώς είμαι μεγαλειώδης χέστης (pussy στα αγγλικά), και έχασα πολλά χρόνια γκρινιάζοντας και λυπόντας εαυτόν, χάνοντας τις όποιες λίγες ή πολλές ευκαιρίες που θα μπορούσα να έχω.

Επίσης, διαπίστωσα ότι ήμουν de facto μπάσταρδος, και σε καμία περίπτωση "καλό παιδί". Γιατί τα περισσότερα points που ανέφερα παραπάνω τα κάνουν άνθρωποι που πάσχουν από έντονη ανασφάλεια, δηλαδή ρίχνεις τον εαυτό σου διότι φοβάσαι υπέρ του δέοντος να χάσεις αυτό που ενδεχομένως έχεις, γιατί deep inside γνωρίζεις ότι δεν έχεις τα προσόντα για να έχεις κάτι παραπλήσιο. (DISCLAIMER: Προφανώς και δεν υπονοοώ ότι δεν πρέπει να είμαστε ευγενικοί και να σεβόμαστε. Η ευγένεια πρέπει να μας διέπει, διότι και εμείς θέλουμε να μας φέρονται ευγενικά, άρα συνεπώς δεν είναι σωστό να κάνουμε αυτό που δεν θέλουν να μας κάνουν. Όσο για τον σεβασμό, και αυτός πρέπει να υπάρχει, αλλά μόνο στα άτομα που αξίζουν σεβασμού, και αυτά τα άτομα τα καταλαβαίνεις απ' τις πράξεις που κάνουν σε καθημερινή βάση).

Για να είμαι ειλικρινής όμως, δεν συμφωνώ απαραίτητα στο οτιδήποτε και αν κάνεις, δεν θα είσαι αρεστός στα άτομα από το πάνω ράφι. Θα ήθελα να πω ότι το πρωταρχικό συστατικό για να σε προσέξει κάποιος/α θα ήταν η προσωπικότητα, αλλά δυστυχώς είναι η εξωτερική εμφάνιση. Και δεν είναι απαραίτητο να φαίνεσαι σαν κλαρίνο ή σαν οτιδήποτε επιτάσσει η mainstream μόδα, είναι απολύτως εφικτό να έχεις το δικό σου προσωπικό στυλ και να φαίνεσαι ωραίος. Από εκεί και πέρα, και ο τρόπος προσσέγγισης παίζει σημαντικότατο ρόλο. Έχετε αλήθεια προσπαθήσει να κάνετε μια ουσιαστική συζήτηση με μια κοπέλα, αντί απ' το να πάτε και να αρχίσετε τα θλιβερά puns, που νομίζετε ότι εντυπωσιάζουν κιόλας; ΟΚ, βασικά όντως εντυπωσιάζουν, αλλά αρνητικά... Πιστεύω ότι θα έκανε αρκετά καλή εντύπωση να φερθείς σε ένα άτομο σωστά και να δώσεις σημασία σε αυτά που θέλει να πει, και όχι να το δεις σαν ένα κομμάτι κρέας (ακόμα και εγώ το λέω που θεωρούμαι και κάφρος). Η ουσία πάντως είναι ότι μπορείς να είσαι αρκετά επιτυχημένος (τηρουμένων πάντα των αναλογιών), αρκεί να φροντίσεις το μέσα και το έξω, να φερθείς ευγενικά, και να είσαι όντως ο εαυτός σου και να μην λες κάθε πέντε λεπτά το πόσο τη θαυμάζεις, γιατί φίλε κουράζει...

Κλείνοντας, τελικά το concept του "καλού παιδιού" είναι μια απάτη, και δεν μας χωρίζει τίποτε ουσιαστικό απ' τους μαλάκες που κράζουμε, διότι ρίχνοντας τις ευθύνες της αποτυχίας μας αποκλειστικά στους άλλους και στις άλλες, ακυρώνεται απ' τη ρίζα ο τίτλος του "καλού παιδιού". Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας πρωταρχικά, αλλά και με τον υπόλοιπο κόσμο στη συνέχεια, και τότε πολλά όμορφα πράγματα μπορούν να συμβούν...

ΥΓ: Παρά το γεγονός ότι ο γραπτός μου λόγος είναι πολύ πιο δομημένος απ' τον προφορικό, δεν μπορώ να αγνοήσω ότι είναι κάπως ασύνδετο το παραπάνω κείμενο, συνεπώς ζητώ συγνώμη αν σας κούρασα.

ΥΓ: Είναι ευπρόσδεκτα όλων των ειδών τα σχόλια, γιατί πιστεύω ότι το κείμενο που έγραψα, μαζί με το βίντεο που αποτέλεσε την αφορμή της γραφής του, μπορούν να αποτελέσουν μια καλή αρχή για μια συζήτηση πάνω σε αυτό το ζήτημα, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει η πιθανότητα να εξαχθούν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα...

Πάνος

The Importance of Expressing Our Feelings

Συνήθως όταν κάθομαι και γράφω τις σκέψεις μου, κάθομαι επί ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, προσπαθώντας να εκφραστώ όσο πιο καθαρά γίνεται (ασχέτως αν αποτυγχάνω οικτρά). Σήμερα, η επιθυμία μου ήταν να αλλάξω τακτική. Εσείς μπορεί να διαβάζετε αυτές τις λέξεις στον υπολογιστή, στο κινητό ή στο tablet σας, αλλά αυτή τη στιγμή βρίσκομαι δίπλα στο ποτάμι κάτω από το Μονοπάτι της Ζωής (όσοι τυχόν δεν είστε Ξανθιώτες, ψάξτε το). Εδώ και μερικές ημέρες ήθελα να το κάνω αυτό, το έχω προαναγγείλει άλλωστε από την ημέρα των γενεθλίων μου, αλλά για διάφορους λόγους αναγκάστηκα να το αναβάλλω. Και σήμερα ομολογουμένως δεν είναι και η καταλληλότερη χρονική στιγμή, καθώς η ώρα είναι ακριβώς 16:15 και είναι Τσικνοπέμπτη. Από τώρα υπάρχει πολύς κόσμος έξω, ο οποίος θα αυξηθεί μέσα στις επόμενες ώρες, και είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιο ήσυχο μέρος. Ευτυχώς όμως τα κατάφερα, η μόνη παρέα που έχω αυτή τη στιγμή είναι ο εαυτός μου, η φύση, ένα τετράδιο και ένα στυλό. Πραγματικά ιδανικές συνθήκες λοιπόν.

Γιατί λοιπόν ήρθα εδώ; Η αλήθεια είναι ότι ο κυριότερος λόγος που το κάνω αυτό είναι για να εκφραστώ. Και μπορεί να το έχω αμελήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά σιγά-σιγά διαπιστώνω τη σημαντικότητα της έκφρασης. Και δεν μιλώ για τους καλλιτεχνικούς τρόπους έκφρασης, όπως ο χορός ή η λογοτεχνία πχ. Μιλάω για τη δυνατότητα καλλιέργειας και ικανοποιήσης των συναισθημάτων μας. Και αυτό συνίσταται από τα πιο μεγάλα συναισθήματα, όπως αυτό της αγάπης, μέχρι τα πιο μικρά και ασήμαντα, όπως το να ακούς ένα ρυάκι ή να μυρίζεις το δροσερό χορτάρι μετά από μια βροχερή μέρα. Γενικώς, οτιδήποτε βοηθάει στην καλή ψυχολογική λειτουργία. Δυστυχώς μπορώ να φέρω παραδείγματα που αφορούν μόνο εμένα, αλλά ελπίζω να εκφράζω έστω και έναν από εσάς.

Από το περασμένο καλοκαίρι λόγω κάποιων πεπραγμένων που έλαβαν χώρα τον Ιούλιο, μέχρι και τη προηγούμενη βδομάδα, υπάρχουν γύρω στα 10 καταγεγραμμένα rage attacks. Για όσους δεν γνωρίζουν, τα rage attacks συμβαίνουν όταν ένας άνθρωπος εκνευρίζεται υπέρ του δέοντος και ξεσπάει πάνω σε ότι αντικείμενο βρεί. Έτσι λοιπόν συνέβη και σε μένα. Σε κάποια από αυτά τα συμβάντα υπήρξε καλός λόγος, σε κάποια άλλα όχι, ενώ σε όλες τις περιπτώσεις έπαιξε και το ποτό τον ρόλο του. Σε αυτό το σημείο το ερώτημα "γιατί πραγματικά ξεσπούσες με αυτόν τον τρόπο Πάνο;" εξακολουθεί να υφίσταται. Το συμπέρασμα στο οποίο έφτασα έχει ως εξής. Λόγω του γεγονότος ότι φοβόμουν κάποιες αντιδράσεις, συμπίεζα τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο έπινα σίγουρα παραπάνω απ' ότι θα έπρεπε, γιατί το ποτό βοηθάει στη συμπίεση ορισμένων συναισθημάτων. Όμως δυστυχώς αυτό οδηγεί επίσης και στην απώλεια του αυτοελέγχου, και εκεί ο μόνος τρόπος εκτόνωσης είναι ο ακραίος.

Όλα αυτά άλλαξαν όμως την ημέρα των γενεθλίων μου το περασμένο Σάββατο. Εκείνη την ημέρα βρήκα το κουράγιο να κάνω αυτό που έπρεπε να κάνω εδώ και καιρό, να εκφράσω δηλαδή τα συναισθήματά μου σε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Δυστυχώς δεν έλαβα την ανταπόκριση που ήθελα (και που εξακολουθώ να θέλω προφανώς), κάτι το οποίο με θλίβει. Και με θλίβει, όχι τόσο για το άτομο, αλλά για όλες τις στιγμές που θα μπορούσαμε να έχουμε και τα συναισθήματα που θα καλύπταμε ο ένας στον άλλον, κάτι το οποίο είναι ανεκτίμητο καλώς ή κακώς. Αλλά. ενώ κάποιος θα περίμενε να αποτελέσει αυτή η στιγμή τον απόλυτο ψυχολογικό πάτο, η πραγματικότητα διαφέρει. Λίγες φορές στην, ως τώρα, ζωή μου έχω νιώσει αυτό το αίσθημα της εσωτερικής γαλήνης, το οποίο προκύπτει ακριβώς από το γεγονός ότι εξέφρασα τα συναισθήματά μου. Και όσο περνάνε οι μέρες αρχίζω να κατανοώ την ικανοποιήση των συναισθημάτων μου στο οτιδήποτε. Από αυτό το γεγονός, ότι γράφω για τα συναισθήματά μου, μέχρι το για ότι απολαμβάνω τη ζεστασιά της φύσης, τις εικόνες που προσφέρει, τους ήχους και τις μυρωδιές της.

Ολοκληρώνοντας αυτό το κείμενο, διαπιστώνω και κάτι άλλο. Από τι αποτελείται η ζωή; Από στιγμές. Και γιατί θυμόμαστε αυτές τις στιγμές; Ακριβώς για τα συναισθήματα που μας προσφέρουν. Γι' αυτόν τον λόγο, η παράκλησή μου προς όλους όσους διαβάσατε αυτό το κείμενο, έχει ως εξής. Πράξτε. Μιλήστε στον άνθρωπό σας και πείτε του γι' αυτά που αισθάνεστε. Βγείτε έξω και δείτε και ακούστε πράγματα. Μη κάθεστε και μη σκέφτεστε το "τι θα γινόταν αν;". Βοηθήστε τους εαυτούς σας και αυτούς που αγαπάτε να συμβούν άλλα "αν". Και για να το συνοψίσω σε μια απλή φράση:

Μην σκεφτείτε. Απλώς νιώστε...

ΥΓ1: Πληκτρολογώντας το ανωτέρω κείμενο, δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάποια εικόνα που θα ταίριαζε στο νόημα του κειμένου και που θα μπορούσε να το συνοδέψει. Μπορεί στο μέλλον αν μου έρθει κάποια ιδέα, να την προσθέσω.

ΥΓ2: Αυτό το κείμενο το αφιερώνω στον φίλο μου τον Swum, ο οποίος βοήθησε σημαντικά στην ανάπτυξη της σκέψης απ' την οποία πηγάζει η ουσία του κειμένου.

Πάνος