Ο ύπνος του δικαίου (ή μήπως του αδίκου?)

Είναι ένα από τα αναπόφευκτα πράγματα στην καθημερινότητά μας, που χωρίς αυτό θα ψοφήσουμε, μαζί με το φαγητό, το νερό και την αναπνοή. Είναι για πολλούς (συμπεριλαμβανομένου και του υποφαινόμενου) το καλύτερο σημείο της ημέρας, όπου αποκόβεσαι εντελώς από την καθημερινότητα και "βουτάς" στην υπέρτατη ξεκούραση. Αλλά από την άλλη πλευρά, υποχρεούμαστε να ξοδέψουμε χονδρικά το ένα τρίτο ολόκληρης της ζωής μας. Συνεπώς, είναι τόσο καλός ο ύπνος όσο πιστεύουμε; Πώς θα ήταν η ζωή μας αν δεν υποχρεούμασταν να κοιμόμασταν σε καθημερινή βάση ή και καθόλου; Αυτές οι απαντήσεις δεν θα βρεθούν εδώ, όμως θα προσπαθήσουμε να απαριθμήσουμε τα όποια υπέρ και τα κατά του ύπνου.




Τα υπέρ

1) Η επιβίωση: Ας ξεκινήσουμε με το προφανές. Χωρίς τον ύπνο, θα πεθάνουμε. Και δεν μιλάω για ξαφνικό θάνατο, εδώ μιλάμε για έναν σχετικά αργό και οδυνηρό θάνατο. Σκεφτείτε το και έτσι: Είστε από σερί, κάτι που οι περισσότεροι από εμάς βιώνουμε, κυρίως στα φοιτητικά μας χρόνια. Πως αισθάνεστε; Πτώμα. Ε, φανταστείτε να το κάνετε αυτό για μερικές μέρες ακόμα και θα είστε πραγματικά πτώμα...

2) Διαχείριση χρόνου: Συναντάται κυρίως στον στρατό. Όπως καλή ώρα εγώ, βρίσκεσαι σε ένα μέρος που δεν έχεις και πολλά να κάνεις και είσαι θεαματικά μακριά από την τελευταία ικμάδα πολιτισμού. Ο ύπνος βοηθάει τα μέγιστα για να περάσει αυτός ο χρόνος. Το ίδιο φυσικά ισχύει και όταν βρίσκεσαι μέσα στη μονάδα σου. Εκεί επιβάλλεται να εκμεταλλευθεί και η παραμικρή ευκαιρία για ύπνο. Άλλωστε δεν έχει βγεί τυχαία το απόφθεγμα πως "ο ύπνος μειώνει την θητεία"...

3) Τα όνειρα: Ο ύπνος είναι η μοναδική ευκαιρία να εξερευνήσουμε τον κόσμο που, υπό διαφορετικές συνθήκες θα έμενε πλήρως ανεξερεύνητος, αυτό του υποσυνείδητου. Και δεν νομίζω ότι μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι δεν μας έχουν επηρεάσει ορισμένα όνειρα που κατά καιρούς έχουμε δει. Εγώ μπορώ να το επιβεβαιώσω από τη μεριά μου. Έχω δει πολλάκις όνειρα που ενίοτε με έχουν κάνει να προβληματιστώ και άλλοτε να εμπνέομαι. Και όντας άνθρωπος που δίνει αρκετή σημασία στα συναισθήματα που προκαλούν αυτά τα όνειρα, μοιραία τα δίνω πολλή αξία...








Τα κατά

1) Χάσιμο χρόνου: Μπορεί να αναφέρθηκε παραπάνω η χρησιμότητα του ύπνου σε ειδικές περιπτώσεις, όπως αυτής της θητείας στον στρατό, αλλά αυτές οι ειδικές καταστάσεις είναι βραχυπρόθεσμες, έχουν ημερομηνία λήξης. Όμως στο γενικότερο πλαίσιο μίας ζωής, ο μέσος άνθρωπος "ξοδεύει" γύρω στα είκοσι χρόνια κοιμώμενος. Φανταστείτε πόσο πιο παραγωγικοί θα ήμασταν, πόσες παραπάνω στιγμές θα ζούσαμε, πόσο πιο πλήρως θα αισθανόμασταν τη ζωή μας. Και νομίζω πως αυτό είναι και το μεγαλύτερο κρίμα του ύπνου. Γιατί πιστεύω πως αν είχαμε τη δυνατότητα να επιλέγαμε αν θα περνούσαμε είκοσι χρόνια από τη ζωή μας όντας ουσιαστικά αναίσθητοι, όλοι μας θα επιλέγαμε να μην το περνούσαμε αυτό...

2) Το ξύπνημα: Το έχουμε δει σε ένα κάρο ταινίες, σειρές και (κυρίως) διαφημιστικά. Όλοι ξυπνάνε υπέροχα, με το χαμόγελο στα χείλη όντας έτοιμοι να απολαύσουν την επερχόμενη ημέρα. Και φυσικά, όλοι μας γνωρίζουμε πως η πραγματικότητα είναι πλήρως διαφορετική. Μόνο και μόνο στα χρόνια του σχολείου έχουμε μία πληρέστατη συλλογή απαίσιων ξυπνημάτων. Μόνο και μόνο για το άγχος που απλόχερα μας κερνούσαν από το χάραμα οι γονείς μας, με το κλασσικό ψέμα ότι δήθεν ξυπνούσαμε αργά, μπορεί να μας κάνει να μισήσουμε το ξύπνημα. Και όχι, δεν θα αναφέρω καν το ξύπνημα στον στρατό... Εν ολίγοις, αν δεν υποχρεούμασταν να κοιμόμασταν, δεν θα ξυπνούσαμε κιόλας. Και το ξύπνημα είναι για τον (μπίιιιμπ)...

3) Οι εφιάλτες: Η αντίθετη όψη του νομίσματος των ονείρων. Όσο ωραία αισθάνομαι βλέποντας κάποια όνειρα, άλλο τόσο σιχαίνομαι όταν βλέπω εφιάλτες. Δεν είναι καθόλου όμορφο θέαμα να βλέπεις τον εαυτό σου ή/και τους δικούς σου να σκοτώνονται πχ. Και εξίσου άσχημο με τους εφιάλτες αυτούς καθ' αυτούς, είναι και το επακόλουθο απότομο ξύπνημα, που είναι χάλια για τους λόγους που πρό ολίγου αναφέρθηκαν. Και σε πολλές περιπτώσεις δεν μπορείς να ξανακοιμηθείς, γεγονός που είναι εξαιρετικά άβολο, δεδομένου ότι ο ύπνος είναι απαραίτητος. Θα ήταν πολύ πιο ευχάριστο να μην είχαμε όλη αυτή την ταλαιπωρία...




Εν κατακλείδι

Είναι μια εξαιρετικά θεωρητική συζήτηση για το αν ο ύπνος είναι καλός ή όχι, ειδικά από τη στιγμή που στη ζωή μας είναι απαραίτητος και μη παρακάμψιμος. Δεν έχουμε, και δεν πρόκειται να έχουμε την παραμικρή ιδέα για το αν η ζωή μας χωρίς τον ύπνο θα ήταν καλύτερη ή χειρότερη. Προσωπική μου άποψη είναι ότι θα ήταν καλύτερη από την άποψη πως θα ζούσαμε περισσότερα πράγματα και στιγμές, και στο τέλος της ημέρας η ζωή μας είναι μια συλλογή από στιγμές. Όμως, δεν μπορούμε να κάνουμε και κάτι διαφορετικό, είναι η αναπόφευκτη μαλακία...

Όλα αλλάζουν και όλα το ίδιο μένουν...

Που λέτε, όπως και για την πλειοψηφία των ανδρών αυτού του τόπου, ήρθε και η δική μου σειρά να, ahem, "υπηρετήσω την μαμά πατρίδα"... Ειδικά δε σήμερα συμπληρώνω ακριβώς δύο μήνες θητείας, και, καθώς από την Παρασκευή βρίσκομαι στο φυλάκιο της Θάσου (Δόξα σοι), βρήκα την ευκαιρία μετά από αυτούς τους δύο μήνες να παρακολουθήσω λίγο τα τεκταινόμενα που απασχολούν την κοινωνία μας. (Για του στρατού θα μιλήσουμε αναλυτικότερα εν ευθέτω χρόνω...).



Οι Γιάνκηδες τα κατάφεραν...

Λέμε, λέμε για τους δικούς μας, αλλά στο Αμέρικα, κυριολεκτικά το βράδυ της Τρίτης το τερμάτισαν. Αυτός, αυτός στα αριστερά σας, είναι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Τούτος εδώ κρατάει στα χέρια του την μοίρα δισεκατομμυρίων ανθρώπων (και ακόμα περισσότερων τρις δολαρίων) για τα, τουλάχιστον, τέσσερα επόμενα χρόνια. Και για να το ξεκαθαρίσω από τώρα: Και η Χίλαρι απ' το ίδιο βαρέλι είναι (που θα έλεγε και ο Ζουγανέλης). Βουτηγμένη στα σκάνδαλα, θετική στις πυρηνικές επεμβάσεις, προετοιμασμένη να πάει σε head to head σύγκρουση με τη Ρωσία. Σε γενικές γραμμές, ειδικά από τη στιγμή που ο Μπέρνι Σάντερς αποδεδειγμένα "φαγώθηκε" από τους φίλα προσκείμενους στην Χίλαρι, ήταν το χειρότερο δίλημμα στο οποίο έπρεπε οι Αμερικάνοι να δώσουν μια απάντηση.

Το ζήτημα βέβαια είναι γιατί εξελέχθη ο Τράμπ. Κατ' αρχάς, υπέρ του ήταν η μεγαλειώδης αποχή των Αμερικάνων από την ψηφοφορία, η οποία ξεπέρασε το 40%. Από εκεί και πέρα, πολύς λόγος γίνεται για το αν οι ψηφοφόροι του Τράμπ ενστερνίζονται τις απόψεις του περί σεξισμού και ρατσισμού. Η απάντηση κατ' εμέ είναι αρνητική, τουλάχιστον σε άμεσο βαθμό. Και εξηγούμαι. Ως γνωστόν, η Αμερική είναι μια χώρα στην οποία η γνώση (όπως και η υγεία) δεν ευδοκιμεί. Για να αναφέρω και τα λόγια ενός συγχωρεμένου Βρετανού βουλευτή, του Tony Benn "ένας λαός έξυπνος, υγιής και με αυτοπεποίθηση είναι δύσκολα κυβερνήσιμος". Γι' αυτόν τον λόγο, η μέκκα του καπιταλισμού δεν θα μπορούσε να μην είναι πρωτοπόρος στις δυσάρεστες στατιστικές, όσον αφορά την υγεία και την εκπαίδευση. Γι' αυτό οι άνθρωποι οι οποίοι εκπροσωπούν μια αλλαγή, έστω και αν είναι προς το κακό, είναι εύκολο να κερδίσουν ψήφους. Έτσι λοιπόν, γίνεται κατανοητό ότι δεν χρειάζεται να είσαι ρατσιστής ή/και σεξιστής (τουλάχιστον εν γνώσει σου) για να ψηφίσεις Τράμπ. Αρκεί απλώς να είσαι βλάξ...

Επίσης, η καμπάνια (επίσημη και μη) της πλευράς Κλίντον στηρίχτηκε αποκλειστικά στην αποδομή της προσωπικότητας του Τράμπ, αγνοώντας εντελώς την αντιπαράθεση επί της ουσίας. Συνεπώς, γίνεται κατανοητό γιατί τον Τράμπ και τον κάθε Τράμπ πρέπει να τους παίρνουμε στα σοβαρά και να μην τους λοιδορούμε σε αυτόν τον βαθμό, καθώς ο προαναφερθής βλάξ θα νομίσει ότι "για να τον κοροϊδεύουν τόσο οι συστημικοί, πάει να πει ότι είναι καλός". Γι' αυτό η μόνη λύση για τους επόμενους Τράμπ που θα συναντήσουμε δεν είναι το πικάρισμα, είναι η συζήτηση με επιχειρήματα εκατέρωθεν...



Αθλητικός φασισμός-part (ούτε και γω ξέρω πλέον)...

Έχει βουήξει ο ντουνιάς από χθες. Φυσικά αναφέρομαι στο πανό που αναρτήθηκε στο πέταλο του Καραϊσκάκη αναφερόμενο στη σφαγή που έγινε στην πόλη της Σρεμπρένιτσα από Σέρβους το 1995, κατά τη διάρκεια του Γιουγκοσλάβικου εμφυλίου. Για όσους δεν γνωρίζουν, η σφαγή της Σρεμπρένιτσα είναι το πιο γνωστό έγκλημα πολέμου εκείνης της εποχής, και το μεγαλύτερο μετά το πέρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς Σέρβοι εθνικιστές (μαζί και με ορισμένους Έλληνες φασίστες, μέλη του Εθελοντικού Ελληνικού Στρατού) σφάγιασαν εν ψυχρώ περί τους 8000 άμαχους Βόσνιους μουσουλμάνους (ανάμεσα σε αυτούς γυναίκες, ακόμα και παιδιά). Το χθεσινό πανό έγραφε στα σέρβικα "Μαχαίρι, σύρμα, Σρεμπρένιτσα", κατευθυνόμενο προφανώς στους Βόσνιους που ήρθαν για να παρακολουθήσουν το παιχνίδι. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά επί του θέματος, είναι προφανώς τουλάχιστον ελεεινό και εμετικό το πανό, το ζήτημα είναι από ποιούς σηκώθηκε το συγκεκριμένο πανό. Εγώ δεν πιστεύω ότι Σέρβοι είναι οι υπεύθυνοι. Είναι ευρέως γνωστό πως η Θύρα 7 έχει αδελφοποιηθεί με τους Ultras του Ερυθρού Αστέρα, γνωστοί για τα ακροδεξιά τους αισθήματα, και αν πάρουμε υπ' όψιν τα συνθήματα που ακούγονταν λίγες μέρες πριν στο ίδιο γήπεδο κατά τη διάρκεια του φιλικού με τη Λευκορωσία, και την προϊστορία στο συγκεκριμένο γήπεδο σε ματς ενάντια σε χώρες όπως η Τουρκία και η Αλβανία, μοιραία καταλαβαίνουμε ότι η συγκεκριμένη μερίδα οπαδών ευθύνεται γι' αυτό το συνεχιζόμενο ξεφτιλίκι και για μένα δυο είναι τα τινά που είναι αναγκαίο να συμβούν:

α) Να τιμωρηθεί η Εθνική γιατί τέτοια συνθήματα και πανό είναι απαράδεκτα, και
β) να αλλάξει άμεσα η έδρα μας, προτιμότερα κάπου στην επαρχία, με καλύτερη λύση κατ' εμέ το AEL FC Arena της Λάρισας.



Ξύλο στο όνομα του... πολιτισμού

Αν και προσωπικά αμφιβάλλω το κατά πόσο θεωρείται ο Παντελίδης και οι υπόλοιποι όμοιοί του πολιτισμός, αλλά είναι η προσωπική μου άποψη και ενδεχομένως να κάνω και λάθος, αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό. Απ' την άλλη πλευρά βεβαίως το κάθε γεγονός μπορούμε να το σχολιάσουμε τα γεγονότα, και αυτή η διαδήλωση οπαδών του... Παντελίδη είναι μια τέτοια περίπτωση. Κατ' αρχάς, δεν γίνεται να μην κάνω το γνωστό πολιτικό σχόλιο πως "έρχονται οι λάθρο και αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας". Αν είναι να αλλοιώσουν αυτό, το λέω με πάσα ειλικρίνεια, bring them on... Αλλά με θλίβει το γεγονός ότι, ενώ υπάρχουν τόσα σοβαρά και αληθινά προβλήματα στην κοινωνία μας, προβλήματα τα οποία μαστίζουν και τα άτομα που πήγαν να διαδηλώσουν (το πληκτρολογώ και δεν το πιστεύω) έξω απ' το κέντρο, αναλώνονται σε αηδίες. Ακριβώς η ίδια περίπτωση με αυτούς που έκαναν ουρές έξω απ' το γυμναστήριο 3 η ώρα τα ξημερώματα για να πάρουν μια φτηνή συνδρομή (που στο τέλος δεν θα τη χρησιμοποιήσουν κιόλας), ή αυτούς που έστηναν σκηνές από τα ξημερώματα για να πάρουν τα καινούρια Stan Smith και τα εισητήρια για τη συναυλία της Lady Gaga. Βέβαια δεν είμαι και της άποψης ότι πρέπει να ασχολούμαστε αποκλειστικά με τα προβλήματά μας, αν μη τι άλλο είναι αναγκαίο να ξεφεύγουμε από αυτά που και που, αλλά τέτοια γεγονότα είναι θλιβερά και χαζά να τα βλέπεις. Με λίγα λόγια, όπως λέει και ο "σοφός" μας λαός, εδώ ο κόσμος καίγεται και το μουνί χτενίζεται...

Η ηλιθιότητα στην κοινωνία: Απ' τις άδειες, μέχρι τα ...εισιτήρια

Το προηγούμενο κείμενο του De Profundis ήταν για το τοπίο της ελληνικής τηλεόρασης τη δεκαετία του '90. Τελικά έμελλε να ξεκινήσει και αυτό το κείμενο μιλώντας για την ελληνική τηλεόραση, με τη διαφορά βέβαια ότι πρόκειται για την σημερινή, και την άμεσα μελλοντική εικόνα του Φυσικά αναφέρομαι για την μαραθώνια διαδικασία της δημοπρασίας των τηλεοπτικών αδειών που κράτησε επί τρία εικοσιτετράωρα, βγάζοντας τέσσερις "νικητές". Οι δυο από αυτούς είναι πρόσωπα τα οποία γνωρίζουμε ήδη, ο Κυριακού του ΑΝΤ1 και ο Αλαφούζος του Σκάι πήραν άδειες και θα συνεχίσουν την λειτουργία των καναλιών τους όπως τη έχουμε συνηθίσει. Δηλαδή, στον ΑΝΤ1 θα συνεχίσουμε να βλέπουμε ες αεί επαναλήψεις του Κωνσταντίνου και Ελένης και του Καφέ της Χαράς (με υπότιτλους τα βράδια), ενώ στον Σκάι θα έχουμε μεγάλες στιγμές γέλιου παρακολουθώντας Μπογδάνο, Κυρ-Μπάμπη, Προτοσάλτε και Σία (pun intended) να ενημερώνουν έγκαιρα και έγκυρα τον κόσμο, με την (μηδενική) αντικειμενικότητα που διέπει το κανάλι του Φαλήρου...

(Παρεμπιπτόντως, το βραβείο κοτσάνας της χρονιάς κέρδισε ο δημοσιογράφος του Σκάι που χθες παρομοίωσε την Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης όπου διεξάγονταν ο διαγωνισμός με την... Μακρόνησο. Δεν θα μπω σε ιστορικούς λόγους γιατί είναι τουλάχιστον τραγικό αυτό το σχόλιο, θα αρκεστώ στο ότι στην Μακρόνησο, δεν νομίζω να είχαν συνεχώς διαθέσιμο catering πολυτελείας...)

Οι άλλοι δυο νικητές είναι πρωτοεμφανιζόμενοι στον χώρο των media. Ή μάλλον ο ένας. Ας μιλήσουμε για τον πρώτο, που τυχαίνει να είναι και ο πιο "άγνωστος" απ' όλους όσους διεκδίκησαν τηλεοπτική άδεια, τον Γιάννη Καλογρίτσα. Δεν γνωρίζουμε πολλά γι' αυτόν τον άνθρωπο, εκτός απ' το ότι ασχολείται ενεργά επί τρεις δεκαετίες στον χώρο των κατασκευών, ενώ έχει περάσει και απ' το χώρο των εκδόσεων, όντας συνεκδότης της εφημερίδας "Πρώτη". Θεωρείται φιλοκυβερνητικό πρόσωπο, διότι είναι ταυτόχρονα κουμπάρος του Πάνου Καμένου (τρις) και του υπουργού Υποδομών Χρήστου Σπίρτζη. Έπαιξαν ρόλο αυτές οι σχέσεις; Κατά την προσωπική μου άποψη, όχι, καθώς ο Κυριακού και, κυρίως ο Αλαφούζος, πρωτοστατούν στην αντικυβερνητική πολιτική, αλλά κατάφεραν και πήραν άδειες.

Ο άνθρωπος βέβαια που εγείρει τις περισσότερες αμφιβολίες για το αδιάβλητο της διαδικασίας είναι ένας. Ο Μαρινάκης. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις γιατί το λέω αυτό. Όλοι μας γνωρίζουμε άλλωστε τις εγκληματικές δραστηριότητες για τις οποίες έχει κατηγορηθεί και καταδικαστεί, από τη λεγόμενη εγκληματική οργάνωση του ποδοσφαίρου, μέχρι το Noor 1 και τους "ορφανούς" 2 τόνους ηρωίνης. Όσον αφορά τα media, δεν είναι χτεσινός, καθώς αρχικά ήταν μέτοχος στο Σκάι, προτού αποχωρήσει για να εκδώσει τα "Παραπολιτικά", ενώ αργότερα ήταν αυτός που αγόρασε την συχνότητα του 902 (υπό μυστήριες συνθήκες), δίνοντάς την στον "δικό του" Φίλιππο Βρυώνη για να δημιουργήσει το κανάλι Epsilon. Όντας ένας απ' τους μεγαλύτερους "παίκτες" στον επιχειρηματικό τομέα (με ότι αυτό συνεπάγεται), απολαμβάνει εύνοιας και από την κυβέρνηση, αλλά και από την αντιπολίτευση. Παρ' όλα αυτά όμως επειδή εμπλέκεται σε όλες τις προαναφερθείσες ιστορίες, είναι τουλάχιστον περίεργο ότι του επετράπη να διεκδικήσει άδεια εξ' αρχής. Σαφώς, όλοι οι επιχειρηματίες στην Ελλάδα είναι λαμόγια, αλλά ο συγκεκριμένος είναι αποδεδειγμένα λαμόγιο και απ' τη δικαιοσύνη. Και προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν έπρεπε να εκτιμηθεί η οικονομική κατάσταση του εκάστοτε επιχειρηματία, αλλά και το ηθικό και νομικό backround του.

 Και επειδή είναι ίσως ο πιο controversial άνθρωπος αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, μοιραία έρχεται και η ηλίθια αντιμετώπιση του κόσμου, που τον φέρνει σε αντιπαράθεση. Οι μεν πανηγυρίζουν διότι "τώρα ο πρόεδρας θα σας δείξει ποιό είναι το αφεντικό", και οι δε κράζουν, με επιχειρήματα όπως "ο Αλαφούζος πήρε πρώτος άδεια και με τα μισά χρήματα από τον Μαρινάκη, αυτός είναι ο γαμάτος και σας γλεντάει". Είναι σαφώς τραγική η κατάσταση βλέποντας αυτά τα σχόλια για πολλούς λόγους. Κατ' αρχάς ο απλός κόσμος αβαντάρει επιχειρηματίες με το σκεπτικό ότι "θα την πούμε στους απέναντι", παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι επιχειρηματίες δεν θα έδιναν δεκάρα για τον απλό κόσμο. Άλλωστε οι πρακτικές τους δείχνουν ότι γι' αυτούς δεν υπάρχει κόσμος, αλλά μόνο αριθμοί. Επίσης, μιλάμε για μια διαδικασία που κόστισε για τους τέσσερις προνομιούχους σχεδόν 250 εκατομμύρια ευρώ, τη στιγμή που οι ίδιοι παλεύουν για τα προς το ζην. Είναι τρελός αυτός ο συσχετισμός και πραγματικά λυπάμαι που, για άλλη μια φορά, βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος...



Οπαδισμός και στον θάνατο (!)

Εν μέσω και του χαμού για τις τηλεοπτικές άδειες, ήρθε και μια δυσάρεστη είδηση. Η σύζυγος του Γιώργου Αγγελόπουλου, ενός απ' τους συνιδιοκτήτες του μπασκετικού Ολυμπιακού έχασε τη ζωή της, μαχόμενη με τον καρκίνο μόλις στα 42 χρόνια. Ακούγοντας αυτή την είδηση, το λογικό θα ήταν ότι θα βλέπαμε κάποια συλλυπητήρια στα social media, κάποιες συλλυπητήριες ανακοινώσεις, και ένα ρεπορτάζ απ' την κηδεία, και θα τελείωνε εκεί η ιστορία. Όχι όμως στη χερσόνησο του Αίμου. Εδώ υπάρχει η γνωστή και άσβεστη κόντρα των αιωνίων, η οποία μεταξύ σοβαρού και αστείου λένε ότι μέχρι και στο τάβλι θα υπήρχε. Ποτέ, μα ποτέ όμως δεν περίμενα ότι θα έβλεπα οπαδική αντιπαράθεση πάνω απ' το πτώμα ενός νέου ανθρώπου. Και δεν στιγματίζω ούτε τους μεν, ούτε τους δε αποκλειστικά. Και οι δυο έγραψαν εμετικά σχόλια του τύπου "σιγά μην πω και συλλυπητήρια σε αυτόν που μας έκλεψε και μας χλεύασε" και "εμείς από πράσινα σιχάματα και πρεζάκια συλλυπητήρια δεν δεχόμαστε". Επαναλαμβάνω όλα αυτά για το θάνατο ενός ανθρώπου από καρκίνο στα 42 του χρόνια. Τι να πει κάποιος; Είναι τιμητικό σαν κοινωνία να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, είτε πολλοί είτε λίγοι; Θλιβερό πραγματικά... Εγώ θα πω, σαν άνθρωπος που, ειλικρινά, τον Αγγελόπουλο δεν τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση, τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια. Διότι, όσες διαφορές και να έχουμε, πλούσιοι και φτωχοί στο ίδιο χώμα θα καταλήξουμε, και μια απ' τις πιο σταθερές αξίες που έχω στη ζωή είναι να μην κάνω αυτά που δεν θέλω να μου κάνουν. Έτσι, όπως δεν θα ήθελα εγώ να μην έδειχναν σεβασμό σε μια δύσκολη προσωπική μου στιγμή, οφείλω να σεβαστώ ανάλογα στενόχωρα περιστατικά, σε όλους τους ανθρώπους, είτε συμπαθείς, είτε αντιπαθείς...



 Η αηδία του αστικού

Τέλος, αίσθηση προκαλεί το βίντεο που βγήκε σήμερα στην δημοσιότητα και που δείχνει κάποιους ελεγκτές του ΟΑΣΘ (τα αστικά της Θεσσαλονίκης δηλαδή) να κρατούν με τη βία μια κοπέλα η οποία κατηγορείτο ότι δεν πλήρωσε το εισιτήριό της. Αυτή είναι η είδηση. Τα σχόλια όμως που υπάρχουν κάτω απ' το βίντεο είναι μικρά διαμάντια εμετού (YouTube ποτέ δεν απογοήτευσες). Όλοι έχουν βγάλει συμπέρασμα. Ο ένας να λέει ότι "είναι κακομαθημένο πουτανάκι γιατί φοράει τιγρέ στριγκ" (πόρισμα χωρίς να γνωρίζει το άτομο, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα το... ντύσιμο της κοπέλας), ο άλλος "ψόφο ρε μουνί ελεγκτή που κοπανάτε κόσμο για 60 ευρώ" (λες και όλοι οι ελεγκτές έχουν τα ίδια pattern συμπεριφοράς, ενώ υπάρχει και ο κλασσικός ντετέκτιβ που υποστηρίζει ότι είναι στημένο το βίντεο (αλοίμονο). Η ουσία είναι η εξής: Πάντα η αλήθεια βρίσκεται στη μέση. Έπρεπε να πληρώσει η κοπέλα το εισιτήριο; Σαφέστατα, και ας έχουμε όλοι μας ανέβει χωρίς να κόψουμε εισιτήριο έστω και για μια φορά, ακόμα και εγώ το έχω κάνει. Αυτό όμως έδινε το δικαίωμα στους ελεγκτές να φερθούν με αυτόν τον τρόπο; Απολύτως όχι. Η κράτηση επιβάτη παρά τη θέλησή του, πόσο μάλλον η άσκηση βίας είναι παράνομη. Υπάρχουν άλλες διαδικασίες που κανονικά πρέπει να τηρούνται σε αυτές τις περιπτώσεις, εδώ όμως το πρωτόκολλο δεν τηρήθηκε ούτε στο ελάχιστο, και πιστεύω πως όποιος έχει αναγνωρίσει τους ελεγκτές να τους καταγγείλει, διότι όπως είπα, οι ενέργειές τους είναι ποινικά κολάσιμες και πρέπει να δεχτούν τις συνέπειες όπως πρέπει...

Η Nine-τίλα στην ελληνική τηλεόραση

Αφού βρισκόμαστε στις τελευταίες μέρες και του φετινού καλοκαιριού (διάολε, πέρασε πολύ γρήγορα αυτή τη χρονιά το καλοκαίρι) ως συνήθως δεν είχα τίποτε να κάνω και βούτηξα ξανά στα άδυτα του YouTube, όπου, πέρα από διάφορες χαζομάρες, βρίσκεις κρυμμένα μικρά διαμάντια, κυρίως όσον αφορά αρχειακό υλικό. Εξαίρεση δεν αποτελεί και η πηγή δημιουργίας αυτού του κειμένου, δηλαδή το βίντεο στο αριστερό μέρος, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα γρήγορο ζάπινγκ περί το 1996-97. Εγώ εκείνα τα χρόνια μόλις είχα ξεκινήσει, όπως σχεδόν όλα τα παιδιά, τα πρώτα βήματα στην εκπαίδευση, εν προκειμένω στο νηπιαγωγείο. Παρά το γεγονός ότι έχει περάσει μια εικοσαετία πλέον (και γράφοντάς το μου μοιάζει ολοένα και πιο τρομακτικό, το ότι έχουν περάσει κιόλας είκοσι χρόνια από τότε) θυμάμαι αρκετά πράγματα από εκείνη την εποχή. Όχι βέβαια σοβαρά πράγματα, διότι τι σχέση έχει ένα παιδί 5-6 χρονών με αυτά; Καμία. Θυμάμαι όμως που με πήγαιναν οι δικοί μου στο, παλιό πλέον, γήπεδο του ΑΟΞ και βλέπαμε την Ξάνθη. Θυμάμαι το πως μας ντύνανε και τις μόνες εξόδους που είχαμε τότε, αναφερόμενος φυσικά στα πάρτι γενεθλίων, όπου ιστορία έχουν γράψει τα πάρτι στα παλιά Goody's στην Ξάνθη, που ήταν μακράν το πιο δημοφιλές μέρος για γενέθλια. Θυμάμαι το κολυμβητήριο όπου πήγαινα να μάθω κολύμπι, τις βιντεοκασέτες που νοικιάζαμε στην επιστροφή και το καμένο από τσιγάρο ύφασμα του πίσω καθίσματος στο λευκό Nissan Sunny του πατέρα μου. Ας μην ξεφύγω όμως. Άλλωστε αυτές οι ιστορίες θα ειπωθούν σε μελλοντικό κείμενο. Σήμερα θα ασχοληθούμε με το πόσο ωραία ήταν τα κανάλια εκείνα τα χρόνια, γιατί, καθώς δεν βλέπαμε ειδήσεις και παραπλήσια προγράμματα, το μόνο που μας ένοιαζε για το αν θα βλέπαμε ένα κανάλι ή όχι ήταν τα παιδικά προγράμματα. So let's dive into it:



Κουμπιά 1-3: Κρατική τηλεόραση (ΕΤ1-ΕΤ2-ΕΤ3):

Πέρα απ' τον Αστυνόμο Σαΐνη, προσωπικά δεν θυμάμαι άλλο animated παιδικό πρόγραμμα που να είχε η ΕΡΤ τότε. Σε αυτό όμως που ξεχώριζε ήταν οι σειρές που στόχευαν στο παιδικό κοινό. Και η πιο γνωστή ήταν το Art Attack, η σειρά που ο Neil Buchanan (που πολλά χρόνια αργότερα μάθαμε ότι είναι μεταλάς) χρησιμοποιώντας λίγη PVA glue και πολλή φαντασία, δημιουργούσε πράγματα τα οποία, παρά το γεγονός ότι φαίνονταν στο γυαλί πανεύκολα να τα κατασκευάσεις, όσοι προσπάθησαν, έφαγαν τα μούτρα τους... Και το εντυπωσιακό είναι ότι η συγκεκριμένη σειρά εξακολουθεί να είναι στον αέρα, αν και με διαφορετικό παρουσιαστή τα τελευταία εννέα χρόνια.

Από εκεί και πέρα, μια άλλη σειρά η οποία ήταν ξεχωριστή, αν και προβλήθηκε λίγο μεταγενέστερα, ήταν οι Ατρόμητοι. Μια παρέα από την Αργεντινή παίζει ποδόσφαιρο σάλας στις γειτονιές του Μπουένος Άιρες υπό τις οδηγίες του κυρίου Λουτσέρο, και οι ιστορίες των χαρακτήρων της συγκεκριμένης σειράς, έμειναν στις μνήμες πολλών ανθρώπων της ηλικίας μου. Ποιός θα ξεχάσει τον Ταρούσα (Gamuza το κανονικό του όνομα), τον Κάροτ (Colo το κανονικό του όνομα), τον Γκαστόν, τον Κόκι, τον Μπόκα, και τον (αγαπημένο μου) Ρούντι Κακόνι; Επίσης, κάνοντας την έρευνα για τους Ατρόμητους, ανακάλυψα κάποια fun facts. Πρώτον, ότι ο ηθοποιός που έπαιζε τον Φέντε, ήταν ένας με το όνομα Μάξι Λόπες, και ναι, είναι ο ίδιος Μάξι Λόπες που έπαιξε στην Μπαρτσελόνα και σήκωσε το CL το 2006. Και δεύτερον, απ' ότι φαίνεται και η κόρη του Μαραντόνα είχε ρόλο στη σειρά. Ασυνήθιστο καστ, όμως οι μνήμες από αυτή τη σειρά έχουν αποτυπωθεί ες αεί στο μυαλό μας...

Ξεχωριστή θέση είχαν και τα, θρυλικά πλέον, Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα. Απ' τα πιο ευχάριστα και μεγαλεπήβολα προγράμματα, καθώς ήταν ευρωπαϊκή συμπαραγωγή. Πέρα απ' το άμεσο θέαμα των παιχνιδιών αυτών καθ' αυτών, μεγαλώνοντας εκτίμησα και το γεγονός ότι μάθαμε πολλές περιοχές της Ευρώπης, ξεχασμένες αλλά πανέμορφες. Ποιός ξέρει το Βαλ ντι Σόλε από την Ιταλία ή το Τισοϊβάρος από την Ουγγαρία; Μικρές, αλλά υπέροχες πόλεις. Όταν συμμετείχαμε το 1997, ήμασταν η πιο επιτυχημένη συμμετοχή της Ελλάδας, και περάσαμε στον μεγάλο τελικό. Όλη η πόλη της Ξάνθης ασχολούταν με τα ΠΧΣ για μήνες...

Τέλος, η ΕΤ3 είχε δυο εκπομπές, οι οποίες δεν απευθύνονταν στο καθαρά παιδικό κοινό όσο στο νεανικό, αλλά είχαν την πλάκα τους. Αρχικά το Κομφούζιο με τον (τότε μαλλιαρό) Αντώνη Κανάκη, τον συχωρεμένο Αντώνη Παραρά και guest no other than Γιάννη Σερβετά. Ξεκίνησαν από την ΕΤ3, και αργότερα συνέχισαν στο Στάρ, μέχρι τον θάνατο του Παραρά, που οδήγησε ως γνωστόν στο ΑΜΑΝ στο Mega και στον ΑΝΤ1. Χαβαλές, κουβέντα, και οι πρώτες προσπάθειες συνεχούς επικοινωνίας με το κοινό χαρακτήριζαν την συγκεκριμένη εκπομπή. Στο ίδιο μοτίβο, αλλά με εμφανή έμφαση στη μουσική ήταν το Jammin', η εκπομπή που μάθαμε άλλο ένα μέλος του σημερινού Ράδιο Αρβύλα, τον Στάθη Παναγιωτόπουλο, πολύ πριν αρχίσει να μας δροσίζει με τα αστεία του. Εξαιρετικές εκπομπές και οι δυο, ξεκάθαρα στο spirit των 90's, ότι καλύτερο μπορούσες να δεις το απόγευμα...



Κουμπί 4: Mega

Ο ένας άρχοντας του Σαββατοκυριάκου. Το Mega δεν είχε πολλά καρτούν σκόρπια, όπως τα υπόλοιπα κανάλια, αλλά τα έβαλε όλα, συν κάποια παιχνίδια στο μεσοδιάστημα, υπό τη σκέπη του Disney Club και αυτή η μια εκπομπή ήταν ενδεχομένως η δημοφιλέστερη όλου του Σαββατοκυριάκου, δεν γινόταν να χάσεις το Disney Club τα πρωινά. Με παρουσιαστές τον Λυκούργο και την Καρολίνα, για περίπου μια δεκαετία το Mega είχε μονοπώλιο στα προγράμματα της Disney, και όποια σειρά παρουσιαζόταν στην Αμερική, λίγο μετά ερχόταν και εδώ. Δεκάδες ήταν τα προγράμματα, απ' το Ducktales μέχρι και το Darwin Duck και από το Quack Attack μέχρι και τα κλασσικά shorts της Disney. Όλα τα έδειχνε το Mega για αυτό το χρονικό διάστημα. Και είχε και ένα άλλο ατού. Το γεγονός ότι όλο το υλικό της Disney είναι εκ φύσεως family friendly, αποτέλεσε το Disney Club την εκπομπή της επιλογής των γονέων, κερδίζοντας την μάχη της τηλεθέασης, κάτι που έφερε πολλά έσοδα στο Mega. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι εκείνα τα χρόνια ήταν η εποχή της παντοκρατορίας του μεγάλου καναλιού, καμία σχέση με την σύγχρονη κατάντια του...



Κουμπί 5: ΑΝΤ1

Ο έτερος άρχοντας του Σαββατοκυριάκου. Τα παδικά προγράμματα του ΑΝΤ1 ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα από αυτά του Mega και των υπολοίπων καναλιών. Όταν οι υπόλοιποι έβγαζαν στο γυαλί διασκεδαστικά μεν, αλλά άκακα δε προγράμματα, ο ΑΝΤ1 ήταν ξεκάθαρα edgy, μεταδίδοντας ότι καλύτερο είχε να δείξει η Ιαπωνία εκείνη την εποχή. Ναι, ο ΑΝΤ1 προτίμησε τον δρόμο των anime. Κάτι που αν γινόταν σήμερα, φαντάζομαι ότι δεν θα περνούσε τόσο απαρατήρητο. Παρόλα αυτά, τα δυο προγράμματα που ήταν τα προεξάρχοντα, τα ξέρετε οι περισσότεροι και δεν νομίζω ότι χρήζουν περαιτέρω εξηγήσεων. Μιλάω προφανώς για το Sailor Moon και το Dragon Ball. Και επειδή ο ΑΝΤ1 έβγαλε προγράμματα που στόχευαν καθαρά και στα κορίτσια, αλλά και στα αγόρια, κατάφερε να έχει ένα πολύ μεγάλο μερίδιο στην τηλεθέαση, και προφανώς και στις μνήμες μας, διότι πιστεύω ότι και το Dragon Ball (που με τις διάφορες παραλλαγές του συνεχίζει μέχρι και σήμερα), αλλά κυρίως το Sailor Moon έχουν περάσει στην cult στρατόσφαιρα...



Κουμπιά 6 και 7: Σκάι και Σταρ

Σκάι και Σταρ τα βάζω στην ίδια κατηγορία, διότι πολύ απλά δεν θυμάμαι να είχαν κάποιο αξιόλογο παιδικό πρόγραμμα. Το Σκάι από τότε ήταν μακράν το πιο ξενέρωτο κανάλι της ελληνικής τηλεόρασης (ούτε καν δεν υπήρχε Θωμαΐδης, ήταν ακόμα στην ΕΤ3), και δεν είχε κάποιο χαρούμενο πρόγραμμα. Το μόνο που άξιζε για μένα ήταν ο Υπαστυνόμος Ρεξ. Το Σταρ από την άλλη, είχε λίγα προγράμματα από την Warner, όπως το Batman and Robin (μπλιαχ), το Pinky and the Brain, και το Animaniacs, που για μένα ήταν το καλύτερο καρτούν απ' όλα στο Σταρ. Βέβαια και τα δυο κανάλια είχαν επενδύσει στις σαπουνόπερες από την Λατινική Αμερική, οπότε λιγοστό ενδιαφέρον είχαν για μένα στα δικά μου μάτια...



Λοιπά κουμπιά: Συνδρομητικά/Δορυφορικά

Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι στα 90's τα πράγματα ήταν καλύτερα από οικονομικής άποψης, ασχέτως ότι από την άκρατη καταναλωτική μανία εκείνης της εποχής φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι το θέμα μας αυτό. Εκείνα τα χρόνια ήταν και τα πρώτα που η τεχνολογία επέτρεψε να έχουμε περισσότερες επιλογές στην τηλεόραση πέρα απ' τα καθιερωμένα κανάλια. Εν αρχή ήταν τα δορυφορικά. Όποιος είχε χρήματα σήκωνε ένα πιάτο στην ταράτσα της πολυκατοικίας για να βλέπουν όποιο κανάλι ήταν διαθέσιμο απ' όλη την Ευρώπη. Τα γερμανικά κανάλια όπως το SAT.1 και το RTL δεν τα έδωσα σημασία ποτέ γιατί δεν καταλάβαινα τι λέγανε. Το Eurosport το τίμησα δεόντως καθώς ήταν (και εν πολλοίς εξακολουθεί να είναι) η τηλεοπτική μέκκα του αθλητισμού. Όμως το κανάλι που θα θυμάμαι με πολλή αγάπη μέχρι που θα χάσω τα λογικά μου και θα πεθάνω είναι το κλασσικό MTV Europe. Εκείνα τα χρόνια το MTV δικαιολογούσε ακόμα τον τίτλο του (Music Television), προβάλλοντας όλη την ώρα μουσική. Εγώ, όποτε είχα την ευκαιρία "κολλούσα" μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης, γιατί το θέαμα που έβλεπα και που ακούγα με εντυπωσίαζε. Και βλέποντας ότι έχει μείνει απ' το αρχείο, ακόμα και τώρα εντυπωσιάζομαι, ακόμα και με τις διαφημίσεις περίεργων γερμανικών Techno δίσκων, my heart skips a bit... Βέβαια είναι σαφώς λυπηρή η κατάντια του μοντέρνου MTV, που ούτε για το ονόρε δεν αξίζει να το βλέπεις...

Αργότερα, μάθαμε και άλλα τρια κανάλια που ήταν διαθέσιμα μέσω συνδρομής και του πρώτου ειδικού αποκωδικοποιητή που είδα στη ζωή μου. Filmnet, Super Sport και KTV. Ουσιαστικά μιλάμε για τον πρόγονο της σημερινής Nova. Το Filmnet ήταν το κανάλι που έδειχνε διαρκώς ταινίες (και στο οποίο είδαμε και τις πρώτες τσόντες, ας είμαστε ειλικρινείς). Το Super Sport είχε αναλάβει τα αθλητικά, κυρίως κάλυπτε τα ελληνικά πεπραγμένα, ενώ τέλος το KTV ήταν αυτό που έδειχνε διαρκώς παιδικά προγράμματα, όπως το Juniors TV στην Αττική, αν και το συγκεκριμένο κανάλι δεν το είδα ποτέ μου για ευνόητους λόγους. Πολλά και διάφορα καρτούν, με προεξάρχον το Spiderman, σίγουρα άξιζε να το έβλεπες. Βέβαια κάπου στα μέσα των 00's άλλαξε όνομα σε Fox Kids και αργότερα σε Jetix, και η σημερινή του μορφή είναι ως Disney XD στην πλατφόρμα της Nova...



Κλείνοντας λοιπόν αυτό το ανορθόδοξο ταξίδι στον χρόνο, ελπίζω όσοι πήρατε μέρος σε αυτό να σας επανήλθαν κάποιες μνήμες από την παιδική σας ηλικία, διότι όσο ο χρόνος προχωράει, όσο και πιο σημαντικές γίνονται οι μνήμες από τότε. Όσοι έχετε περαιτέρω μνήμες και θέλετε να τις μοιραστείτε μαζί μας ή διαπιστώσατε κάποιο λάθος, γιατί και ο χρόνος δεν επιτρέπει την ακρίβεια, είστε παραπάνω από ευπρόσδεκτοι να το κάνετε. Ακολουθούν links από εκπομπές που μπόρεσα να σταχυολογήσω στο YouTube:

Art Attack
Ατρόμητοι 
Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα
Κομφούζιο 
Jammin'
Disney Club
Dragon Ball
Sailor Moon
MTV
KTV

The wacky world of the Greek retro advertisement

Τις τελευταίες ημέρες για κάποιον λόγο άρχισα (για μια ακόμη φορά) να ψάχνω για παλιές έντυπες διαφημίσεις. Και παρά το γεγονός ότι μιλάμε απλώς για εταιρικές καταχωρήσεις, ορισμένες από αυτές είναι πολύ ενδιαφέρουσες από την άποψη ότι σε αυτές αντικατροπτίζονται οι αντιλήψεις των προηγουμένων δεκαετιών, και όπως γίνεται κατανοητό κάποιες είναι περίεργες, ως και αρρωστημένες. Φυσικά τονίζω ότι το υλικό που θα ακολουθήσει δεν είναι δικό μου προφανώς, είναι ότι έβγαλε ένα γρήγορο Google search:


Chapter 1-Τα "αγγλινικά"

Θυμάστε ότι πριν από μερικά χρόνια είχε γίνει θέμα στα περισσότερα ΜΜΕ η ολοένα αυξανόμενη χρήση των greeklish, με τα κλασσικά σχόλια του τύπου "χάρη στα greeklish τα παιδιά μας ξεχνάνε και τα λίγα που ξέρανε", λες και το ίντερνετ φταίει και όχι η ελλιπέστατη εκπαίδευση γι' αυτό, αλλά anyway, ας μην ξεφύγω... Ε λοιπόν, τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες συνέβαινε ακριβώς το αντίστροφο, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία της τότε κοινωνίας δεν είχε ιδέα από την αγγλική γλώσσα, και σε συνδυασμό με την εισαγωγή των πρώτων προϊόντων από το εξωτερικό ανάγκασε τους διαφημιστές να γράφουν τις αγγλικές ονομασίες με ελληνικούς χαρακτήρες, οδηγώντας σε μερικά hilarious αποτελέσματα όπως και τα παρακάτω:

Chapter 2-Οι σεξιστικές/ρατσιστικές

Θα ήθελα να πω ότι θα εντυπωσιαζόμουν αρνητικά, αλλά γνωρίζοντας ορισμένα πρότυπα των εποχών εκείνων, ουδεμία εντύπωση προκαλούν ορισμένες διαφημίσεις όπου προβάλλουν τις μοναδικές υποχρεώσεις της γυναίκας να είναι πρώτον όμορφη, και δεύτερον να φροντίζει τον, πετυχημένο εργαζόμενο σύζυγο, no matter what the cost, ή τους μαύρους να είναι υπηρέτες, που δεν τους φέρονταν και με τον καλύτερο τρόπο εκείνες τις εποχές. Σίγουρα αυτές οι αντιλήψεις μοιάζουν πλέον γελοίες, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που εξακολουθούν να τα πιστεύουν αυτά, όμως οι διαφημίσεις που ακολουθούν μιλάνε για του λόγου το αληθές:

Chapter 3-Τσιγάρα και αλκοόλ

Άλλο ένα παράδειγμα που η θέση και η προώθηση κάποιων προϊόντων έχει αλλάξει άρδην. Σήμερα, οι διαφημίσεις τσιγάρων έχουν απαγορευτεί πλήρως, ενώ αυτές των αλκοολούχων ποτών είναι γεμάτες από προειδοποιητικά μηνύματα. Μερικές δεκαετίες πριν, ίσχυε το ακριβώς αντίστροφο, καθώς αρχικά οι διαφημιστές χρησιμοποιούσαν σλόγκαν για τις ευεργετικές (!) επιπτώσεις του καπνίσματος και του ποτού, ενώ αργότερα το κάπνισμα και το ποτό έγινε μόδα και σύμβολο κοινωνικού στάτους, όπως φαίνεται και παρακάτω:

Chapter 4-Οι αστείες

Ονομάζοντας αυτό το κεφάλαιο "αστείες", δεν εννοώ πως είναι επιτηδευμένα αστείες, απλώς ορισμένα προϊόντα, ορισμένα σλόγκαν, ορισμένες ονομασίες προϊόντων και ορισμένα σχέδια, μου προκαλούν προσωπικά γέλιο. Δείτε και μόνοι σας:

 

 

Chapter 5 (και τελευταίο)-Οι περίεργες

Σαφώς και έχω μεγάλο respect για τους σχεδιαστές εκείνων των εποχών, καθώς με την έλλειψη της απαραίτητης τεχνολογίας, έπρεπε να σχεδίαζαν όλες τις διαφημίσεις στο χέρι, προσπαθώντας να βγάλουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Όμως σε ορισμένες περιπτώσεις το αποτέλεσμα, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, βγαίνει λίγο περίεργο και παραπέμπει σε διαφορετικές, ας τις πούμε δραστηριότητες... Επίσης, το γεγονός ότι για κάποιον απροσδιόριστο λόγο έβαλαν την Αγιά Σοφιά για τα "Χτυποκάρδια στο θρανίο", ενώ κάποιος άλλος σχεδίασε ένα παιδί να πίνει Μπυράλ και ένας άλλος σχεδίασε ένα μωρό χωρίς να φοράει τίποτε από τη μέση και κάτω, είναι ενδεχομένως και mind-blowing επιλογές. Τέλος, στην υποκατηγορία των τίμιων διαφημίσεων, αυτοί που επέλεξαν να πουν στα ίσια ότι τα προϊόντα τους είναι ακριβά:

Α, και μια μπόνους διαφήμιση...

 Η σοκοφρέτα, προτού ονομαστεί "σοκοφρέτα"...