Η ηλιθιότητα στην κοινωνία: Απ' τις άδειες, μέχρι τα ...εισιτήρια

Το προηγούμενο κείμενο του De Profundis ήταν για το τοπίο της ελληνικής τηλεόρασης τη δεκαετία του '90. Τελικά έμελλε να ξεκινήσει και αυτό το κείμενο μιλώντας για την ελληνική τηλεόραση, με τη διαφορά βέβαια ότι πρόκειται για την σημερινή, και την άμεσα μελλοντική εικόνα του Φυσικά αναφέρομαι για την μαραθώνια διαδικασία της δημοπρασίας των τηλεοπτικών αδειών που κράτησε επί τρία εικοσιτετράωρα, βγάζοντας τέσσερις "νικητές". Οι δυο από αυτούς είναι πρόσωπα τα οποία γνωρίζουμε ήδη, ο Κυριακού του ΑΝΤ1 και ο Αλαφούζος του Σκάι πήραν άδειες και θα συνεχίσουν την λειτουργία των καναλιών τους όπως τη έχουμε συνηθίσει. Δηλαδή, στον ΑΝΤ1 θα συνεχίσουμε να βλέπουμε ες αεί επαναλήψεις του Κωνσταντίνου και Ελένης και του Καφέ της Χαράς (με υπότιτλους τα βράδια), ενώ στον Σκάι θα έχουμε μεγάλες στιγμές γέλιου παρακολουθώντας Μπογδάνο, Κυρ-Μπάμπη, Προτοσάλτε και Σία (pun intended) να ενημερώνουν έγκαιρα και έγκυρα τον κόσμο, με την (μηδενική) αντικειμενικότητα που διέπει το κανάλι του Φαλήρου...

(Παρεμπιπτόντως, το βραβείο κοτσάνας της χρονιάς κέρδισε ο δημοσιογράφος του Σκάι που χθες παρομοίωσε την Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης όπου διεξάγονταν ο διαγωνισμός με την... Μακρόνησο. Δεν θα μπω σε ιστορικούς λόγους γιατί είναι τουλάχιστον τραγικό αυτό το σχόλιο, θα αρκεστώ στο ότι στην Μακρόνησο, δεν νομίζω να είχαν συνεχώς διαθέσιμο catering πολυτελείας...)

Οι άλλοι δυο νικητές είναι πρωτοεμφανιζόμενοι στον χώρο των media. Ή μάλλον ο ένας. Ας μιλήσουμε για τον πρώτο, που τυχαίνει να είναι και ο πιο "άγνωστος" απ' όλους όσους διεκδίκησαν τηλεοπτική άδεια, τον Γιάννη Καλογρίτσα. Δεν γνωρίζουμε πολλά γι' αυτόν τον άνθρωπο, εκτός απ' το ότι ασχολείται ενεργά επί τρεις δεκαετίες στον χώρο των κατασκευών, ενώ έχει περάσει και απ' το χώρο των εκδόσεων, όντας συνεκδότης της εφημερίδας "Πρώτη". Θεωρείται φιλοκυβερνητικό πρόσωπο, διότι είναι ταυτόχρονα κουμπάρος του Πάνου Καμένου (τρις) και του υπουργού Υποδομών Χρήστου Σπίρτζη. Έπαιξαν ρόλο αυτές οι σχέσεις; Κατά την προσωπική μου άποψη, όχι, καθώς ο Κυριακού και, κυρίως ο Αλαφούζος, πρωτοστατούν στην αντικυβερνητική πολιτική, αλλά κατάφεραν και πήραν άδειες.

Ο άνθρωπος βέβαια που εγείρει τις περισσότερες αμφιβολίες για το αδιάβλητο της διαδικασίας είναι ένας. Ο Μαρινάκης. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις γιατί το λέω αυτό. Όλοι μας γνωρίζουμε άλλωστε τις εγκληματικές δραστηριότητες για τις οποίες έχει κατηγορηθεί και καταδικαστεί, από τη λεγόμενη εγκληματική οργάνωση του ποδοσφαίρου, μέχρι το Noor 1 και τους "ορφανούς" 2 τόνους ηρωίνης. Όσον αφορά τα media, δεν είναι χτεσινός, καθώς αρχικά ήταν μέτοχος στο Σκάι, προτού αποχωρήσει για να εκδώσει τα "Παραπολιτικά", ενώ αργότερα ήταν αυτός που αγόρασε την συχνότητα του 902 (υπό μυστήριες συνθήκες), δίνοντάς την στον "δικό του" Φίλιππο Βρυώνη για να δημιουργήσει το κανάλι Epsilon. Όντας ένας απ' τους μεγαλύτερους "παίκτες" στον επιχειρηματικό τομέα (με ότι αυτό συνεπάγεται), απολαμβάνει εύνοιας και από την κυβέρνηση, αλλά και από την αντιπολίτευση. Παρ' όλα αυτά όμως επειδή εμπλέκεται σε όλες τις προαναφερθείσες ιστορίες, είναι τουλάχιστον περίεργο ότι του επετράπη να διεκδικήσει άδεια εξ' αρχής. Σαφώς, όλοι οι επιχειρηματίες στην Ελλάδα είναι λαμόγια, αλλά ο συγκεκριμένος είναι αποδεδειγμένα λαμόγιο και απ' τη δικαιοσύνη. Και προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν έπρεπε να εκτιμηθεί η οικονομική κατάσταση του εκάστοτε επιχειρηματία, αλλά και το ηθικό και νομικό backround του.

 Και επειδή είναι ίσως ο πιο controversial άνθρωπος αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, μοιραία έρχεται και η ηλίθια αντιμετώπιση του κόσμου, που τον φέρνει σε αντιπαράθεση. Οι μεν πανηγυρίζουν διότι "τώρα ο πρόεδρας θα σας δείξει ποιό είναι το αφεντικό", και οι δε κράζουν, με επιχειρήματα όπως "ο Αλαφούζος πήρε πρώτος άδεια και με τα μισά χρήματα από τον Μαρινάκη, αυτός είναι ο γαμάτος και σας γλεντάει". Είναι σαφώς τραγική η κατάσταση βλέποντας αυτά τα σχόλια για πολλούς λόγους. Κατ' αρχάς ο απλός κόσμος αβαντάρει επιχειρηματίες με το σκεπτικό ότι "θα την πούμε στους απέναντι", παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι επιχειρηματίες δεν θα έδιναν δεκάρα για τον απλό κόσμο. Άλλωστε οι πρακτικές τους δείχνουν ότι γι' αυτούς δεν υπάρχει κόσμος, αλλά μόνο αριθμοί. Επίσης, μιλάμε για μια διαδικασία που κόστισε για τους τέσσερις προνομιούχους σχεδόν 250 εκατομμύρια ευρώ, τη στιγμή που οι ίδιοι παλεύουν για τα προς το ζην. Είναι τρελός αυτός ο συσχετισμός και πραγματικά λυπάμαι που, για άλλη μια φορά, βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος...



Οπαδισμός και στον θάνατο (!)

Εν μέσω και του χαμού για τις τηλεοπτικές άδειες, ήρθε και μια δυσάρεστη είδηση. Η σύζυγος του Γιώργου Αγγελόπουλου, ενός απ' τους συνιδιοκτήτες του μπασκετικού Ολυμπιακού έχασε τη ζωή της, μαχόμενη με τον καρκίνο μόλις στα 42 χρόνια. Ακούγοντας αυτή την είδηση, το λογικό θα ήταν ότι θα βλέπαμε κάποια συλλυπητήρια στα social media, κάποιες συλλυπητήριες ανακοινώσεις, και ένα ρεπορτάζ απ' την κηδεία, και θα τελείωνε εκεί η ιστορία. Όχι όμως στη χερσόνησο του Αίμου. Εδώ υπάρχει η γνωστή και άσβεστη κόντρα των αιωνίων, η οποία μεταξύ σοβαρού και αστείου λένε ότι μέχρι και στο τάβλι θα υπήρχε. Ποτέ, μα ποτέ όμως δεν περίμενα ότι θα έβλεπα οπαδική αντιπαράθεση πάνω απ' το πτώμα ενός νέου ανθρώπου. Και δεν στιγματίζω ούτε τους μεν, ούτε τους δε αποκλειστικά. Και οι δυο έγραψαν εμετικά σχόλια του τύπου "σιγά μην πω και συλλυπητήρια σε αυτόν που μας έκλεψε και μας χλεύασε" και "εμείς από πράσινα σιχάματα και πρεζάκια συλλυπητήρια δεν δεχόμαστε". Επαναλαμβάνω όλα αυτά για το θάνατο ενός ανθρώπου από καρκίνο στα 42 του χρόνια. Τι να πει κάποιος; Είναι τιμητικό σαν κοινωνία να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, είτε πολλοί είτε λίγοι; Θλιβερό πραγματικά... Εγώ θα πω, σαν άνθρωπος που, ειλικρινά, τον Αγγελόπουλο δεν τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση, τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια. Διότι, όσες διαφορές και να έχουμε, πλούσιοι και φτωχοί στο ίδιο χώμα θα καταλήξουμε, και μια απ' τις πιο σταθερές αξίες που έχω στη ζωή είναι να μην κάνω αυτά που δεν θέλω να μου κάνουν. Έτσι, όπως δεν θα ήθελα εγώ να μην έδειχναν σεβασμό σε μια δύσκολη προσωπική μου στιγμή, οφείλω να σεβαστώ ανάλογα στενόχωρα περιστατικά, σε όλους τους ανθρώπους, είτε συμπαθείς, είτε αντιπαθείς...



 Η αηδία του αστικού

Τέλος, αίσθηση προκαλεί το βίντεο που βγήκε σήμερα στην δημοσιότητα και που δείχνει κάποιους ελεγκτές του ΟΑΣΘ (τα αστικά της Θεσσαλονίκης δηλαδή) να κρατούν με τη βία μια κοπέλα η οποία κατηγορείτο ότι δεν πλήρωσε το εισιτήριό της. Αυτή είναι η είδηση. Τα σχόλια όμως που υπάρχουν κάτω απ' το βίντεο είναι μικρά διαμάντια εμετού (YouTube ποτέ δεν απογοήτευσες). Όλοι έχουν βγάλει συμπέρασμα. Ο ένας να λέει ότι "είναι κακομαθημένο πουτανάκι γιατί φοράει τιγρέ στριγκ" (πόρισμα χωρίς να γνωρίζει το άτομο, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα το... ντύσιμο της κοπέλας), ο άλλος "ψόφο ρε μουνί ελεγκτή που κοπανάτε κόσμο για 60 ευρώ" (λες και όλοι οι ελεγκτές έχουν τα ίδια pattern συμπεριφοράς, ενώ υπάρχει και ο κλασσικός ντετέκτιβ που υποστηρίζει ότι είναι στημένο το βίντεο (αλοίμονο). Η ουσία είναι η εξής: Πάντα η αλήθεια βρίσκεται στη μέση. Έπρεπε να πληρώσει η κοπέλα το εισιτήριο; Σαφέστατα, και ας έχουμε όλοι μας ανέβει χωρίς να κόψουμε εισιτήριο έστω και για μια φορά, ακόμα και εγώ το έχω κάνει. Αυτό όμως έδινε το δικαίωμα στους ελεγκτές να φερθούν με αυτόν τον τρόπο; Απολύτως όχι. Η κράτηση επιβάτη παρά τη θέλησή του, πόσο μάλλον η άσκηση βίας είναι παράνομη. Υπάρχουν άλλες διαδικασίες που κανονικά πρέπει να τηρούνται σε αυτές τις περιπτώσεις, εδώ όμως το πρωτόκολλο δεν τηρήθηκε ούτε στο ελάχιστο, και πιστεύω πως όποιος έχει αναγνωρίσει τους ελεγκτές να τους καταγγείλει, διότι όπως είπα, οι ενέργειές τους είναι ποινικά κολάσιμες και πρέπει να δεχτούν τις συνέπειες όπως πρέπει...