Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Slowdive

Τρίτο μέρος της περιήγησής μου για τις έξι πιο αγαπημένες μπάντες μου, και σήμερα το άρθρο είναι αφιερωμένο σε μια μπάντα που, παρ' ότι έχουν πεί θαυμάσια κομμάτια, έχουν υποτιμηθεί τουλάχιστον υπερβολικά, ίσως ακόμα περισσότερο και από τους Lush που αναφέρθηκαν στο πρώτο κομμάτι αυτής της σειράς. Αυτή η μπάντα είναι οι Slowdive.





Οι Slowdive σχηματίστηκαν στο Reading της Μ. Βρετανίας το 1989, και το αρχικό σχήμα περιελάμβανε τους Rachel Goswell και Neil Halstead (φωνητικά, κιθάρες), Christian Savill (κιθάρα), Adrian Sell (ντραμς) και Nick Chaplin (μπάσο). Αμέσως μετά την δημιουργία τους ηχογράφησαν ένα demo, και σε μια από τις πρώτες στους συναυλίες ο επικεφαλής της EMI Steve Walters, ο οποίος ήταν παρών, ζήτησε μια κόπια από αυτό το demo. Μετά από ελάχιστο χρόνο, οι Slowdive υπέγραψαν συμβόλαιο με την περίφημη Creation Records του Alan McGee. Όμως, μέσα στο πρώτο εξάμηνο ζωής των Slowdive, ο Sell αποχώρησε για το Πανεπιστήμιο, καθώς πίστευε ότι τα πράγματα εξελίσσοταν υπερβολικά γρήγορα για εκείνον. Έτσι, καθώς η προηγούμενή του μπάντα διαλύθηκε, ο Simon Scott ανέλαβε το έργο των ντραμς.

Τον Νοέμβριο του 1990, βγήκε το πρώτο single των Slowdive, και ονομάστηκε μετά από το όνομα της μπάντας, και ήταν ουσιαστικά το πρώτο τους demo από το 1989, και γνώρισε μεγάλη επιτυχία, όπως και τα επόμενα singles που βγήκαν στη συνέχεια, και μιλάω για το Holding our Breath και το μοναδικό Morningrise. Ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία ήταν το Catch the Breeze, καθώς έφτασε στην κορυφή των βρετανικών indie charts. Μέχρι εκείνο το διάστημα οι Slowdive σχετίστηκαν με το κίνημα της shoegaze, ένα κίνημα που έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό από τους My Bloody Valentine, με τους οποίους ασχοληθήκαμε στο προηγούμενο άρθρο. Και αυτό δεν ήταν και το καλύτερο για τους Slowdive, καθώς το καλοκαίρι του 1991, όταν έκαναν διάφορες περιοδείες με άλλες shoegazing μπάντες, το κίνημα αυτό άρχισε να μην εκτιμάται πλέον από τον βρετανικό μουσικό τύπο, καθώς τα κινήματα της grunge και της britpop άρχισαν να βγαίνουν στο προσκήνιο.

Όμως είχε φτάσει η ώρα για την ηχογράφηση του πρώτου άλμπουμ. O Halstead είχε πείσει τον McGee ότι είχαν αρκετό υλικό για το άλμπουμ, ενώ στην πραγματικότητα αυτό δεν ίσχυε. Έτσι λοιπόν, μέσα σε έξι εβδομάδες, οι Slowdive έκαναν εντατικότατες ηχογραφήσεις με διάφορους πειραματισμούς από τον Halstead στο στούντιο και τελικά παράχθηκε το τελικό αποτέλεσμα. Το Just for a Day, βγήκε στην κυκλοφορία τον Σεπτέμβρη του 1991, και πήρε άσχημες κριτικές από την συντριπτική πλειοψηφία του μουσικού τύπου, παρά το γεγονός ότι ήταν ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Αν βάλουμε και το γεγονός ότι η καμπάνια από την δισκογραφική των Slowdive στις Ηνωμένες Πολιτείες, της SBK Records, απέτυχε, παρά την περιοδεία τους μαζί με τους Blur το 1992, επηρέασαν αρνητικά τους Slowdive. Μάλιστα, αν αναλογιστούμε ότι μετά τις άσχημες κριτκές, η μπάντα έκατσε και ηχογράφησε περί τα 40 κομμάτια, και ότι ο McGee τα χαρακτήρησε ότι "όλα είναι σκατένια", έκανε την κατάσταση ακόμα πιο άσχημη.

Παρ' όλα αυτά δεν το έβαλαν κάτω και επικοινώνησαν με τον πασίγνωστο καλλιτέχνη και παραγωγό Brian Eno, ο οποίος έγινε γνωστός με τη συνεργασία του με τους Roxy Music, Talking Heads και U2, μεταξύ άλλων, και του ζήτησαν να είναι ο παραγωγός στο δεύτερό τους άλμπουμ. Ο Eno απάντησε ότι παρ΄ ότι του άρεσε η μουσική τους, δεν ήθελε να κάνει τίποτα παραπάνω από το συνεργαστεί σε κάποια κομμάτια και έγραψε μαζί με τον Halstead ένα κομμάτι, το Sing, και έπαιξε τα πλήκτρα σε ένα άλλο, το Here She Comes. Τελικά, το δεύτερο άλμπουμ, με το όνομα Souvlaki (μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά το όνομα δεν προέκυψε από το χαρακτηριστικό φαγητό μας, αλλά από ένα σκετσάκι ενός σατυρικού διδύμου, των Jerky Boys) βγήκε στην κυκλοφορία τον Μάιο του 1993, μαζί με το φανταστικό single, Outside Your Room, αλλά και πάλι όλη αυτή η δουλειά πήρε αδίκως ασχημότατες κριτικές από τον μουσικό τύπο, καθώς συνέπεσε με το πρώτο άλμπουμ των Suede και την απαρχή ουσιαστικά της britpop, που κυριάρχησε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τα charts. 

Πάντως αν θα καταλογίζαμε κάπου τις όποιες ευθύνες για τη μη επιτυχία των Slowdive, ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι θα πήγαινε στην αμερικάνικη δισκογραφική τους, την SBK Records, καθώς έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να χαλάσει το προμοτάρισμα της μπάντας τους. Και εξηγούμαι. Οι Slowdive είχαν κανονίσει για μια περιοδεία στις ΗΠΑ μαζί με μια άλλη μπάντα, τους Catherine Wheel, αλλά αυτή η περιοδεία δεν έγινε ποτέ, καθώς η SBK καθυστέρησε την έκδοση του Souvlaki κατά οκτώ ολόκληρους μήνες, χωρίς να ενημερώσει την μπάντα. Μετά, για το προμοτάρισμα του Souvlaki, η SBK "πρωτοπόρησε" καθώς πλήρωσε διάφορους φίλους του συγκροτήματος να μοιράσουν φέιγβολάν με την υπόσχεση ότι αν στείλουν πάνω από 50 φέιγβολάν, αποδεικνύοντάς το με φωτογραφίες, θα τους έδινε μια δωρεάν κόπια του Souvlaki. Το κερασάκι στην τούρτα όμως ήταν η διακοπή της χρηματοδότησης της περιοδείας στην Αμερική, όταν τελικά αυτή συνέβη, με αποτέλεσμα να γίνουν δυο μόνο μικρές περιοδείες, όλες με χρήματα των ίδιων των Slowdive. Ότι και να λέμε, απαράδεκτη συμπεριφορά από μια εταιρεία που θέλει να λέγεται και επαγγελματική...

Πριν την ηχογράφηση του τρίτου άλμπουμ των Slowdive, ο ντράμερ τους, ο Simon Scott αποχώρησε από την μπάντα, και λόγω των συμβάντων με την SBK, αλλά κυρίως διότι είχε δημιουργικές διαφορές με τον Neil Halstead, που ανέκαθεν είχε την δημιουργική ευθύνη των Slowdive. Έτσι αντικαταστάθηκε με τον Ian McCutcheon. Το Pygmalion είναι γνωστό για τη μεταστροφή από την shoegaze μουσική, σε πιο μινιμαλιστικές, θα μπορούσαμε να πούμε, μουσικές. Παρ΄ όλα αυτά και αυτό το άλμπουμ πήρε κακές κριτικές, άδικα των αδίκων. Ακριβώς μετά τον πρώτο καιρό κυκλοφορίας του Pygmalion, το 1995, η Creation Records και ο Alan McGee έσπασαν το συμβόλαιο και έληξαν τη συνεργασία με τους Slowdive για τα καλά. Αυτό οδήγησε και στην διάλυση των Slowdive. Παρ' όλα αυτά ο Neil Halstead, η Rachel Goswell και ο Ian McCutcheon συνέχισαν ως Mojave 3,όπως επίσης και με σόλο δουλειές, βγάζοντας αρκετά άλμπουμ ως και σήμερα με την 4AD Records, παρά το γεγονός ότι για ένα διάστημα είχαν διαλυθεί, πέρσι έκαναν κάποιες συναυλίες και το μεγάλο νέο που έχουμε είναι ότι ο Halstead μόλις πριν από 2-3 εβδομάδες μίλησε στο Facebook του για την πιθανότητα που υπάρχει για την επανασύσταση των Slowdive, οπότε μπορεί και να υπάρξει συνέχεια για τους Slowdive, κάτι που ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά.

 Από αριστερά προς τα δεξιά: Christian Savill, Nick Chaplin, Rachel Goswell, Neil Halstead και Simon Scott


Όπως ανέφερα πολλάκις, θεωρώ εως και εγκληματική τη συμπεριφορά που επέδειξε ο μουσικός τύπος απέναντι στους Slowdive. Αν μπείτε στον κόπο και ακούσετε μερικά από τα κομμάτια τους, το πιθανότερο είναι να καταλάβετε και εσείς το πως νιώθω κάθε φορά που ακούω τους Slowdive. Πραγματικά νιώθω γαλήνια και όμορφα και αν ο κόσμος μας ήταν σαν την μουσική των Slowdive, τότε πραγματικά θα ήταν ένα πολύ καλύτερο μέρος, και πιστέψτε με, δεν υπερβάλλω καθόλου...








Πάνος