Τα τελευταία χρόνια είχα την παράδοση να ετοιμάζω ένα ολιγόλεπτο vlogging βίντεο με τις ευχές μου και να το ανεβάζω λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου. Αυτή η παράδοση όμως σπάει σήμερα, κυρίως επειδή με το απαιτούμενο editing και την ταχύτητα του δικτύου που παραπέμπει σε πλοκή ταινίας του Αγγελόπουλου, το βίντεο θα ανέβαινε... του χρόνου. Αντ' αυτού πήρα την απόφαση να χρησιμοποιήσω την πλατφόρμα του De Profundis, διότι είναι κοινώς αποδεκτό πως στο γράψιμο είμαι απείρως καλύτερος από την συμμετοχή σε βίντεο (shameless plug alert: Μία βόλτα στο κανάλι του Fantasy Gate που η αφεντιά μου συμμετέχει σε reviews επιτραπέζιων, δείχνει του λόγου το αληθές).Αρκετά με την εισαγωγή και ας περάσουμε στο ψητό: 2017 λοιπόν, μια χρονιά που σε σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες, προσωπικές και γενικότερες ξεπερνά κατά πολύ το 2016. Δεν θα αναλωθώ στο γενικότερο πλαίσιο της χρονιάς, άλλωστε δεν είμαι αναλυτής, είμαι απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος που μιλάει εκ βαθέων, De Profundis. Το 2017 ξεκίνησε όπως τελείωσε το 2016, δηλαδή μέσα στον στρατό. Δεν έχω να πω πολλά πράγματα γι' αυτό το χρονικό διάστημα, όλοι όσοι έχουν πάει άλλωστε γνωρίζουν ότι η στασιμότητα είναι ολόκληρη η καθημερινότητα επί της ουσίας. Όμως, μπορώ να πω σε αυτό το σημείο ότι οι εμπειρίες που πήρα από τον στρατό θα μείνουν μαζί μου μέχρι την ημέρα που θα πεθάνω. Άλλες θετικές, άλλες οπωσδήποτε αρνητικές, πάντως συνολικά χρήσιμες. Και ειδική μνεία σε κάποια άτομα που γνώρισα εκεί, χάρηκα την επικοινωνία μαζί τους. Δεν υπάρχουν άλλα πράγματα να πω για τον στρατό ειλικρινά, στο κάτω-κάτω δεν ενδιαφέρουν κανένα αυτές οι ιστορίες, ούτε καν εμένα πλέον. So, let's move on...
Η περίοδος που ακολούθησε την απόλυσή μου από τον στρατό ήταν ήρεμη. Πολλοί έχουν την εντύπωση πως με το που απολύεσαι από τον στρατό θες να ξεσαλώσεις μέχρι αηδίας, όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίστροφη. Το μόνο που θες είναι να ξεκουραστείς, να χαλαρώσεις και να αδειάσεις το μυαλό σου προκειμένου να είσαι έτοιμος για την επαναφορά στην κανονική σου ζωή, και αυτό κατόρθωσα να κάνω, μέχρι την ευκαιρία που είχα για δουλειά στην Θάσο δίπλα στον πατέρα μου, και την οποία εκμεταλλεύτηκα. Φυσικά, όταν εργάζεσαι σε ένα τουριστικό μέρος είναι μοιραίο να γνωρίσεις κάθε καρυδιάς καρύδι, και δεν συνέβη κάτι διαφορετικό. Πολλοί ήταν περίεργοι, άλλοι ήταν αδιάφοροι, άλλοι ήταν αγενέστατοι και σε περιπτώσεις προκλητικοί, και άλλοι ήταν πολύ καλοί άνθρωποι. Ειδική μνεία στον Μετίν από την Τουρκία, ένας από τους πιο ζεστούς και καλοσυνάτους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, στον κύριο Κώστα και τους φίλους του από τον Πειραιά οι οποίοι έδειχναν πραγματικό ενδιαφέρον για την προσωπική μας κατάσταση, και στον Βρετανό που δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του, που έχοντας ως αφορμή την μπλούζα μου με το σήμα των Nirvana, κάναμε ίσως την καλύτερη μουσική συζήτηση που είχα στη ζωή μου. Και φυσικά στους συναδέλφους μου, πλην των γνωστών εξαιρέσεων, να ξέρετε ότι τα σπάτε...
Μετά το πέρας της σεζόν και την επιστροφή μου στην Ξάνθη, αυτό που είχε το περισσότερο ενδιαφέρον ήταν η παρουσίαση του βιβλίου για το χρυσό ιωβηλαίο του ΑΟΞ από τον φίλο και γαμπρό μου Μπάμπη Κυρλίδη. Είναι γνωστό ότι συμμετείχα ενεργά, κυρίως στην έρευνα και λιγότερο στο γράψιμο αυτό καθ' αυτό του βιβλίου, παρόλα αυτά αυτή η εμπειρία ήταν πραγματικά σπουδαία και αισθάνομαι όμορφα μόνο στη σκέψη των πραγμάτων που κάναμε προκειμένου η ιδέα για το βιβλίο του Μπάμπη να γίνει πραγματικότητα, και που συνεχίζεται κατά έναν διαφορετικό τρόπο και σήμερα χτίζοντας σιγά-σιγά μία οπτιακουστική συλλογή με στιγμές και πεπραγμένα της ομάδας του ΑΟΞ.
Το τελευταίο αξιοσημείωτο γεγονός της χρονιάς που τελειώνει σε λίγο, είναι αδιαμφισβήτητα και το σπουδαιότερο. Δεν αναφέρομαι σε τίποτε άλλο πέρα από την γέννηση του παιδιού της αδερφής μου τον Σεπτέμβρη. Μπορεί να μην εμπλέκομαι άμεσα σε αυτό, όμως τα αισθήματα που προκαλεί ο μπέμπης και σε μένα, και στην αδερφή μου, και στον άντρα της, αλλά κυρίως σε όλη την οικογένειά μας είναι υπέροχα, και ομολογώ ότι μας έφερε και λίγο πιο κοντά, κάτι που μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, μπορώ να πω ότι το 2017 αποτελεί το τέλος μίας εποχής και αρχή μιάς άλλης. Δεν το λέω με την επιφανειακή έννοια που χρησιμοποιούμε συνήθως, αλλά νιώθω ότι αυτή η αλλαγή είναι πιο βαθιά. Σκεφτείτε πόσο εσωστρεφής ήμουν πριν κάποιον καιρό, και πόσο λιγότερο είμαι τώρα. Σκεφτείτε επίσης πόσα νέα άτομα γνώρισα εφέτος και με πόσα κρατάω επαφές πλέον, μιλάμε για έναν σαφώς διευρυμένο κύκλο γνωριμιών, κάτι που με κάνει να αισθάνομαι αρκετά ευχαριστημένο και μου δίνει το κίνητρο για περαιτέρω πράγματα μέσα στο 2018.
Όμως, όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν χωρίς το μόνο συστατικό που απαιτείται. Φυσικά αναφέρομαι στην υγεία. Παιδιά, αυτό είναι το σημαντικότερο όλων και το εύχομαι σε όλους ανεξαιρέτως, γιατί πιστεύω ότι δεν είναι αναγκαίο να χάσεις την υγεία σου προκειμένου να την εκτιμήσεις, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους. Όλοι μαζί μπορούμε να supportάρουμε ο ένας τον άλλον για τις μικρές αλλαγές που μπορούν να συμβούν και που μπορούν να συμβάλλουν τα μέγιστα στην σωματική και ψυχική υγεία. Και αγάπη επίσης, εξαιρετικά απαραίτητο και αυτό, αν αφήσουμε τις πεζές διαφορές που ενδεχομένως έχουμε μεταξύ μας στην άκρη, έχουμε την δυνατότητα να πάμε πολύ-πολύ ψηλά...
Μέχρι τότε όμως, σας εύχομαι σε όλους όσους φτάσατε μέχρι εδώ ένα φανταστικό 2018, και ότι προτιμήσετε να κάνετε απόψε να μην το μετανιώσετε και να περάσετε φυσικά υπέροχα, αρκεί να μην πάει στα άκρα. Don't overdo it, stay safe, για να γουστάρουμε απόψε και να γυρίσουμε στα σπίτια μας όλοι...
ΥΓ: Δεν νομίζω να περιμένατε ότι θα το άφηνα απ' έξω αυτό. Ιδού οι υπόλοιπες ευχές για το 2018, και γενικότερα ενδεχομένως...: http://www.fightclub.gr/mmedia.aspx?100
