Η ώρα είναι 3 παρά τέταρτο το βράδυ, 19 του Ιούλη πλέον. Έξω έχουμε ενδεχομένως την πιο όμορφη βραδιά του καλοκαιριού φέτος. Έχουμε σχεδόν πανσέληνο, το φεγγάρι είναι τόσο ψηλά που δεν το μπλοκάρει κανένα άχαρο κτήριο, τα άστρα λαμπυρίζουν υπέροχα, δεν υπάρχει ίχνος σύννεφου, η θερμοκρασία είναι ιδανική και φυσάει ακριβώς όσο πρέπει. Όσοι με γνωρίζετε ή/και έχετε διαβάσει αυτό το κείμενο, θα ξέρετε ότι δίνω πολύ μεγάλη σημασία στο τοπίο, γιατί είναι το μέρος στο οποίο ζούμε και ενεργούμε. Συνεπώς καταλαβαίνετε ότι καλύτερο σκηνικό δεν έχει υπάρξει από απόψε. Και σε γενικότερες γραμμές, τα καλοκαιρινά βράδια, είναι το ομορφότερο σημείο της ημέρας. Γιατί όμως το πιστεύω αυτό;
Είναι γεγονός ότι η νύχτα με την ξεχωριστή ομορφιά της κάνει τα πάντα πιο μυστήρια, πιο δραματικά και πιο απελευθερωτικά. Είναι το σημείο της ημέρας που το μυαλό έχει κουραστεί από την εργασία των προηγουμένων ωρών και τα συναισθήματα τονίζονται περισσότερο. Το οποίο είναι οξύμωρο, καθώς βραδιές σαν την αποψινή προτιμώ να κάθομαι με συντροφιά ήρεμη μουσική (Το Blue Lines των Massive Attack και το Dummy των Portishead έπαιζαν σχεδόν σε καθημερινή βάση, αν και απόψε θυμήθηκα ένα κομμάτι που άκουγα όταν περπατούσα στους δρόμους πριν από μια δεκαετία περίπου στο discman μου -που τα φράγκα τότε για mp3 player-. Είναι το αγαπημένο Romeo and Juliet από τους Dire Straits) και να σκέφτομαι. Μέχρι απόψε άλλωστε, η πιο όμορφη βραδιά του καλοκαιριού ήταν πριν από ένα μήνα περίπου στη Μυτιλήνη, στη προηγούμενη πανσέληνο, όταν πήγα και ρέμβασα στον φάρο του λιμανιού και, δεν σας το κρύβω, το καταευχαριστήθηκα...
Πάντως, μπορώ να πω, εν συγκρίσει με το προηγούμενο καλοκαίρι, πως τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα από τότε. Σαφώς και λείπουν ορισμένα πράγματα πρόσωπα που θα με έκαναν πιο ευχαριστημένο και πλήρη σε ψυχολογικά πλαίσια, αλλά νομίζω ότι τόσο ήρεμο καλοκαίρι, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, δεν έχω περάσει. Και αυτό, γιατί μετά από κάποια άσχημα και όχι τόσο by-gone γεγονότα, πιστεύω ότι έχω ξεκινήσει ένα shift στις προτεραιότητές μου. Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι και αυτό που βλέπετε αυτή τη στιγμή, δείτε πόσο καιρό είχα να γράψω σε τούτο το blog, και πόσο πιο συχνά γράφω τώρα, αν και πιστεύω ότι και πιο συχνές αναρτήσεις είναι εφικτές, διότι διαπιστώνω τη δύναμη που έχει το γράψιμο από άποψη έκφρασης και διάταξης των σκέψεών μου, κάτι που είναι πολύ σημαντικό. Επίσης, μετά από τον καθαρισμό του αρμονίου μου, θέλω να ξεκινήσω να το χρησιμοποιώ μετά από πολλά-πολλά χρόνια (15 τον αριθμό). Σε γενικές γραμμές, δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει τη διάθεση αυτής της αυτο-βελτίωσης ποτέ, και σκεπτόμενος όλη αυτή την εξέλιξη, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι ικανοποιημένος. Βεβαίως και ο δρόμος είναι ανηφορικός, και βεβαίως υπάρχουν συχνά "απόνερα" παλαιών τρόπων σκέψης, αλλά πιστεύω ότι το πρόσημο θα είναι θετικό...
Και με μια πρόχειρη ανάγνωση των παραπάνω γραφόμενων, η εξέλιξη του κειμένου είναι όπως και η εξέλιξη μιας βραδιάς. Για άλλο ξεκινάς, και αλλού τελειώνεις. Αλλά και αυτό το απρόβλεπτο κομμάτι είναι μέρος της ομορφιάς της, με τα πάνω της και τα κάτω της, όπως κάπως και η ζωή ολόκληρη μπορεί να συμπιεστεί σε μια γεμάτη βραδιά...
Η ώρα είναι 3:26 το βράδυ, και νομίζω ότι φτάσαμε στο τέλος για απόψε. Peace to all...
ΥΓ: Ένα πράγμα που θα ήθελα να κάνω στο φετινό καλοκαίρι είναι να περάσω ένα ολόκληρο βράδυ είτε με την παρέα, είτε με πιο, ας το πούμε special άτομο, σε μια παραλία με φωτιά αναμμένη, είτε στο ποτάμι του Νέστου. Εκεί θα πω ότι θα νιώσω εντελώς ολοκληρωμένος...
