Περί "καλών παιδιών"

YouTube. Η πλατφόρμα στην οποία θα δεις ότι καλύτερο και ότι χειρότερο υπάρχει πάνω στον πλανήτη Γη. Κυρίως ότι χειρότερο δυστυχώς. Στην τελευταία κατηγορία όμως δεν εμπίπτει το κανάλι που ονομάζεται A Dose of Buckley. Αυτός ο Καναδός είναι αυτό που θα ήθελα να είμαι εγώ εν πολλοίς. Να σχολιάζω τα κακώς κείμενα, με σωστά επιχειρήματα και βιτριολικό χιούμορ. Πριν από περίπου ένα μήνα λοιπόν, έπεσα στο παραπάνω βίντεο:

Ομολογώ ότι από τότε, σκέφτομαι διαρκώς γι' αυτό το ζήτημα. Διότι, και δεν θα το αρνηθώ καθόλου, καθώς είναι η αλήθεια, είμαι, ή τουλάχιστον ήμουν, ο ορισμός του "καλού παιδιού". Τι εννοώ όμως λέγοντας "καλό παιδί"; 
-Είμαι ευγενικός και σέβομαι.
-Δεν πρόκειται ποτέ να κάνω κάτι που δεν πρέπει.
-Δεν πρόκειται επίσης να πω άσχημα λόγια. Τουναντίον.
-Θα κάνω οτιδήποτε μπορώ για να αισθάνεσαι όμορφα. Πολλές φορές και ακόμα περισσότερα.
-Δεν θα πω "όχι" σε ότι μου ζητήσεις.

Thing is, σκεπτόμενος τα επιχειρήματα του Buckley, έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά τα χρόνια έχω αδικήσει και χαντακώσει τον εαυτό μου με αυτόν τον τρόπο σκέψης. Διότι πίστευα ότι επειδή είχα κάποια συγκεκριμένα στάνταρ συμπεριφοράς, μου άξιζε να ήμουν επιτυχημένος άνευ ανταλλαγμάτων. Κάτι το οποίο είναι εντελώς λάθος, διότι αν δεν προσπαθήσεις για κάτι, δικαιωματικά δεν θα το αποκτήσεις, εκτός και αν είσαι τυχερός, αλλά let's face it, what are the chances?... Και αποτελεί την πραγματικότητα ότι εγώ δεν προσπάθησα, ούτε στο ελάχιστο καθώς είμαι μεγαλειώδης χέστης (pussy στα αγγλικά), και έχασα πολλά χρόνια γκρινιάζοντας και λυπόντας εαυτόν, χάνοντας τις όποιες λίγες ή πολλές ευκαιρίες που θα μπορούσα να έχω.

Επίσης, διαπίστωσα ότι ήμουν de facto μπάσταρδος, και σε καμία περίπτωση "καλό παιδί". Γιατί τα περισσότερα points που ανέφερα παραπάνω τα κάνουν άνθρωποι που πάσχουν από έντονη ανασφάλεια, δηλαδή ρίχνεις τον εαυτό σου διότι φοβάσαι υπέρ του δέοντος να χάσεις αυτό που ενδεχομένως έχεις, γιατί deep inside γνωρίζεις ότι δεν έχεις τα προσόντα για να έχεις κάτι παραπλήσιο. (DISCLAIMER: Προφανώς και δεν υπονοοώ ότι δεν πρέπει να είμαστε ευγενικοί και να σεβόμαστε. Η ευγένεια πρέπει να μας διέπει, διότι και εμείς θέλουμε να μας φέρονται ευγενικά, άρα συνεπώς δεν είναι σωστό να κάνουμε αυτό που δεν θέλουν να μας κάνουν. Όσο για τον σεβασμό, και αυτός πρέπει να υπάρχει, αλλά μόνο στα άτομα που αξίζουν σεβασμού, και αυτά τα άτομα τα καταλαβαίνεις απ' τις πράξεις που κάνουν σε καθημερινή βάση).

Για να είμαι ειλικρινής όμως, δεν συμφωνώ απαραίτητα στο οτιδήποτε και αν κάνεις, δεν θα είσαι αρεστός στα άτομα από το πάνω ράφι. Θα ήθελα να πω ότι το πρωταρχικό συστατικό για να σε προσέξει κάποιος/α θα ήταν η προσωπικότητα, αλλά δυστυχώς είναι η εξωτερική εμφάνιση. Και δεν είναι απαραίτητο να φαίνεσαι σαν κλαρίνο ή σαν οτιδήποτε επιτάσσει η mainstream μόδα, είναι απολύτως εφικτό να έχεις το δικό σου προσωπικό στυλ και να φαίνεσαι ωραίος. Από εκεί και πέρα, και ο τρόπος προσσέγγισης παίζει σημαντικότατο ρόλο. Έχετε αλήθεια προσπαθήσει να κάνετε μια ουσιαστική συζήτηση με μια κοπέλα, αντί απ' το να πάτε και να αρχίσετε τα θλιβερά puns, που νομίζετε ότι εντυπωσιάζουν κιόλας; ΟΚ, βασικά όντως εντυπωσιάζουν, αλλά αρνητικά... Πιστεύω ότι θα έκανε αρκετά καλή εντύπωση να φερθείς σε ένα άτομο σωστά και να δώσεις σημασία σε αυτά που θέλει να πει, και όχι να το δεις σαν ένα κομμάτι κρέας (ακόμα και εγώ το λέω που θεωρούμαι και κάφρος). Η ουσία πάντως είναι ότι μπορείς να είσαι αρκετά επιτυχημένος (τηρουμένων πάντα των αναλογιών), αρκεί να φροντίσεις το μέσα και το έξω, να φερθείς ευγενικά, και να είσαι όντως ο εαυτός σου και να μην λες κάθε πέντε λεπτά το πόσο τη θαυμάζεις, γιατί φίλε κουράζει...

Κλείνοντας, τελικά το concept του "καλού παιδιού" είναι μια απάτη, και δεν μας χωρίζει τίποτε ουσιαστικό απ' τους μαλάκες που κράζουμε, διότι ρίχνοντας τις ευθύνες της αποτυχίας μας αποκλειστικά στους άλλους και στις άλλες, ακυρώνεται απ' τη ρίζα ο τίτλος του "καλού παιδιού". Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας πρωταρχικά, αλλά και με τον υπόλοιπο κόσμο στη συνέχεια, και τότε πολλά όμορφα πράγματα μπορούν να συμβούν...

ΥΓ: Παρά το γεγονός ότι ο γραπτός μου λόγος είναι πολύ πιο δομημένος απ' τον προφορικό, δεν μπορώ να αγνοήσω ότι είναι κάπως ασύνδετο το παραπάνω κείμενο, συνεπώς ζητώ συγνώμη αν σας κούρασα.

ΥΓ: Είναι ευπρόσδεκτα όλων των ειδών τα σχόλια, γιατί πιστεύω ότι το κείμενο που έγραψα, μαζί με το βίντεο που αποτέλεσε την αφορμή της γραφής του, μπορούν να αποτελέσουν μια καλή αρχή για μια συζήτηση πάνω σε αυτό το ζήτημα, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει η πιθανότητα να εξαχθούν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα...

Πάνος